မဲခေါင် ခရီးသည် (၁၉ )

ဖေဖော်ဝါရီလ ၆ ရက်နေ့ညနေမှာ ဗီယန်ကျန်း ကို ရောက်တယ်။ ကျွန်တော်တို့က တစ်ညအိပ် နှစ် ရက်နေတဲ့အတွက် လေ့လာဖို့ အချိန်အတော်ရပါတယ်။ ဗီယန်ကျန်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး ပထမ ဆုံး သတိထားမိတာက မဲခေါင်မြစ်ကမ်းနားရှုခင်းပဲ။
ဗီယန်ကျန်းကို အာဆီယံ ပြန်ကြားရေးဝန်ကြီးများ အစည်းအဝေးတက်ဖို့ ဝန်ကြီး ဦးကျော်ဆန်း နဲ့ အတူ ၂၀၀၉ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလ ၃ ရက်နေ့က ၇ ရက်နေ့အထိရောက်ခဲ့ဖူးတယ်။ ကျွန်တော် တို့က ကြိုရောက်နေပြီး အဆင့်မြင့်အရာရှိကြီးများအစည်းအဝေးတက်ရတယ်။ ဝန်ကြီးက နောက် မှ လိုက်လာပြီး ဝန်ကြီးအဆင့်အစည်းအဝေးတက်တယ်။
အဲဒီအချိန်က မဲခေါင်မြစ်ကမ်းနားမှာ ဟိုတယ်ကြီးကြီးမားမားဆိုလို့ အစည်းအဝေး ကျင်းပတဲ့ Don Chan Palace Hotel တစ်ခုပဲရှိတယ်။ ကမ်းနားတစ်လေ ျှာက် ကားလမ်းကျဉ်းကျဉ်း ဘယ်၊ ညာ မှာ စားသောက်ဆိုင်သေးသေးလေးတွေရှိတယ်။ ဘားတွေရှိတယ်။ မြို့ထဲမှာ အထပ်မြင့် အဆောက်အအုံဆိုတာ လက်ချိုးရေလို့ရတယ်။
ဒီတစ်ခေါက်ပြန်ရောက်တော့ ကမ်းနားလမ်းက လုံးဝပြောင်းလဲသွားနေပြီ။ အပန်းဖြေဖို့ ပန်းခြံ၊ ကမ်းနားလမ်းလေ ျှာက်လမ်း၊ ရင်ပြင်၊ ညဈေးတန်းတွေနဲ့ စည်ကားနေတယ်။ ကမ်းနား တစ်လေ ျှာက်မှာ ဟိုတယ်တွေ၊ ကွန်ဒိုတွေ အပြည့်၊ ထပ်ဆောက်နေတာတွေလည်းရှိတယ်။ မနက် ၊ည လမ်းလေ ျှာက်သူတွေ၊ ဈေးဝယ်သူတွေနဲ့ နိုင်ငံတကာခရီးသွားတွေကို ဆွဲဆောင်တဲ့နေရာ တစ်ခုဖြစ်နေပြီ။
ဗီယန်ကျန်းမြို့ရဲ့ မဲခေါင်မြစ်ကမ်းနားဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးစီမံကိန်းကို တောင်ကိုရီးယားနိုင်ငံရဲ့ အကူအညီနဲ့ ၂၀၁၂ ခုနှစ်သြဂုတ်လမှာ စတင်ဆောင်ရွက်ပြီး ၂၀၁၃ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလမှာ ပြီးတယ်။ ဗီယန် ကျင်း မဲခေါင်မြစ်ကမ်းနား ဖွံ့ဖြိုးရေး စီမံကိန်းလုပ်ထားတဲ့ ကမ်းနားလမ်းအပိုင်းက နှစ်ကီလို မီ တာကျော်ရှည်ပြီး မျက်မြင်အရတော့ အပိုင်းသုံးပိုင်းပါတယ်။
ပထမပိုင်းက စားသောက်ဆိုင်တွေရှိတဲ့ အပိုင်း။ ဒီအပိုင်းက မြောက်ဘက် အစွန်ဆုံးပဲ။ မြစ်ကမ်း ဘေး ပလက်ဖောင်းမှာ ဘီယာဆိုင်၊ အကင်ဆိုင်တွေ ဖွင့်ထားတယ်။ ၁၅ ဆိုင်လောက် ရှိတယ်။ ဆိုင်တွေက ပလက်ဖောင်းမှာ ခုံတွေခင်းပြီးရောင်းတယ်။ မနက်ဆိုရင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်သွားတယ်။ ခုံတွေ၊ စားပွဲတွေကတော့ ဒီအတိုင်းပဲထားခဲ့တယ်။ ပလက်ဖောင်းလုပ်ထားတာ အတော်ကျယ်တဲ့အတွက် ကားလမ်းပေါ်မှာ ခုံခင်းတာမျိုးတွေ မဖြစ်ဘူး။ အောက်ဘက် သောင်ပြင်မှာတော့ သစ်သားလှေကြီးတစ်စင်းကို စားသောက်ဆိုင်လုပ်ထားတယ်။ ဆိုင်နာမည်က Naga Boat နဂါးလှေပေါ့။
ဒီဈေးတန်းနေရာရဲ့ မြောက်ဘက်ထိပ်ဆုံးမှာ ဒီဇုန် နယ်မြေ အုပ်ချုပ်ရေးမှူးရုံးရှိတယ်။ ရုံးဆိုတာလည်း ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်မဟုတ်ပါဘူး။ ကွန် တိန်နာတစ်လုံးကိုရုံးလုပ်ထားတာပါ။ ဒီအပိုင်းက မီတာလေးရာလောက်ရှည်တယ်။ အဲဒီနေရာနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဟိုတယ် တွေ ၊ စား သောက်ဆိုင်ကြီးတွေရှိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တည်းတဲ့ဟိုတယ်ကလည်း ဒီနေရာမှာပဲ။
ဈေးတန်းဆုံးတဲ့အခါ ပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ ဆိုင်တွေမရှိတော့ဘူး။ ကားလမ်းကလည်း ပိုကျယ် သွား တယ်။ ကမ်းနားလမ်းအလယ်ဗဟိုလောက်မှာ ရင်ပြင်တစ်ခုရှိတယ်။လာအို အလံတွေ ထောင်ထားတယ်။ ရင်ပြင်က ကားလမ်းကနေ မြစ်ကမ်းပေါ်ကို လခြမ်းပုံ ထိုး ထွက် နေတယ်။ ကမ်းနားမှာ ဒီနေရာက အကျယ်ဆုံး ဆိုတော့ မနက်စောစောရော၊ ညနေဘက်မှာ ပါ ထိုင်တဲ့သူများတယ်။
ရင်ပြင်ကျော်သွားရင်တော့ တာဘောင်အောက်ဘက် မြေပြန့်မှာ ဈေးဆိုင်တန်းတွေရှိတယ်။ ဒီနေရာက သောင်ပြင်လိုဖြစ်နေတဲ့နေရာမှာဆောက်ထားတာ။ ဆိုင်တန်းတွေက ပုံစံသုံးမျိုး နဲ့ ။ ကိုရီးယားရိုးရာခေါင်မိုးပုံစံနဲ့ ဆိုင်တန်းတွေက စားသောက်ဆိုင်တန်းတွေ၊ လာအို ရိုးရာ ဒီဇိုင်း ပုံ နဲ့ဆိုင်တန်းတွေက လက်မှုပစ္စည်းတွေနဲ့ အမှတ်တရ ပစ္စည်တွေရောင်းတာ၊ အမိုးနှစ်ထပ်နဲ့ဆိုင် တန်းတွေကတော့ စားသောက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်၊နှစ်ဆိုင်နဲ့ အဝတ်အထည်ဆိုင်တွေရှိတယ်။ အဲဒါ ရဲ့ အဆုံးမှာတော့ ကလေးကစားကွင်းတစ်ခုရှိတယ်။ အဲဒီအလွန်မှာတော့ ကွန်ကရစ်ခင်းနေတဲ့ နေ ရာတစ်ခုရှိတယ်။ နောက်ထပ်ဈေးဆိုင်ခန်းတွေ လုပ်ဖို့ထင်ပါရဲ့။
ရင်ပြင်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကားလမ်းတစ်ဖက်မှာတော့ ထိုင်းဘက်ကမ်းကို လက်ညှိုးညွှန်ထားတဲ့ ရုပ်တု တစ်ခုရှိတယ်။ အဲဒါက ၁၈၂၆ ခုနှစ်က လာအိုနိုင်ငံကို သိမ်းထားတဲ့ ထိုင်းတွေကို ပြန် တော် လှန်ခဲ့တဲ့ လာအို ဘုရင် Anouvong ရဲ့ ရုပ်တုပါ။ ဒါပေမယ့် သူ့တော်လှန်ရေးက မအောင်မြင်ခဲ့ ဘူး။ ၁၈၂၇ ခုနှစ်မှာ သူ့ကို ဖမ်းမိပြီး ကွပ်မျက်လိုက်တယ်။ ဗီယန်ကျန်းမြို့ကိုလည်း လုံး၀ ဖျက်ဆီး ပစ်ခဲ့တယ်။ နောက်နှစ်သုံးဆယ်ကျော် ပြင်သစ်တွေ ဒီဒေသကို ရောက်လာတော့ ဗီယန်ကျန်းမြို့က တောဖုံးနေတဲ့ မြို့ပျက်ကြိးဖြစ်နေပြီ။ အခုမြင်ရတဲ့ မြို့က ပြင်သစ်အစောင့်အရှောက်ခံ ဘဝမှာ ပြန် တည်ဆောက်ထားတာဖြစ်ပါတယ်။ ထိုင်းတွေက ဗီယန်ကျန်းကို ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်သလို အဲဒီ ဒေသက လာအို လူမျိုးတွေကိုလည်း ထိုင်းနိုင်ငံအနောက်မြောက်ပိုင်းကို ရွှေ့ပြောင်းနေရာချထား ခဲ့ပြီး ဗီယန်ကျန်းမှာလာအိုမင်းဆက်ပြန်မထူထောင်နိုင်အောင်လုပ်ပစ်ခဲ့တယ်လို့ဆိုတယ်။ ဒီရုပ်တု ကိုတော့ ဗီယန်ကျန်းမြို့တည်နှစ် ၄၅၀ ပြည့်အထိမ်းအမှတ်အဖြစ် ၂၀၁၀ ပြည့်နှစ်မှာ ထားရှိ ခဲ့တာဖြစ်ပါ တယ်။
မဲခေါင် ကမ်းနားလမ်းညဈေးက ညနေ ခြောက်နာရီမှာ စတယ်။ ရင်ပြင်ဘက်အခြမ်းမှာ ရှိတဲ့ ကမ်းနား လမ်းမကြိးကို ညနေ ခြာက်နာရီကနေ နောက်နေ့မနက် ခြောက်နာရီခွဲအထိ ပိတ် ထား ပေးတယ်။ ပန်းခြံလုပ်ထားတဲ့နေရာမှာလည်း ဈေးဆိုင်တွေဖွင့်တယ်။ ကားရပ် ဖို့ နေရာ၊ ဆိုင်ကယ်ထားဖို့နေရာတွေရှိတယ်။ ပန်းခြံထဲကဆိုင်တွေကတော့ တရုတ်လုပ် ပစ္စည်း တွေများပါတယ်။ ဈေးကလည်း ထက်ဝက်လောက်ဆစ်နိုင်မှ တော်ကာကျတယ်။
ပန်းခြံထဲက ဈေးတန်းကတော့ ည ဆယ့်တစ်နာရီမှာ သိမ်းတယ်။ ကမ်းနားလမ်းပေါ်က အကင် ဆိုင်တွေကတော့ မနက်တစ်နာရီလောက်အထိ ဖွင့်တယ်။ အကင်ဆိုင်တွေကတော့ ပင်လယ် စာ တွေများတယ်။ ဘီယာကတော့ မြန်မာနိုင်ငံမှာ မြန်မာဘီယာ နာမည်ကြီးသလို လာအို မှာ လည်း “လာအိုဘီယာ Beer Lao” က နာမည်ကြီးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ရောက်သွားတဲ့အချိန် ကတော့ တရုတ်ခရီးသွားတွေ အလာနည်းလို့ အကင်ဆိုင်တွေ ရောင်းအားကျနေတယ်။
ညဘက် ညဈေးတန်းလေ ျှာက်ခဲ့ပြီး မနက်အစောကြီးထ လမ်းလေ ျှာက်တဲ့အခါ အကင်ဆိုင် နေရာတွေ ၊ ပန်းခြံထဲက ညဈေးတန်းနေရာတွေမှာ အားလုံးသန့်ရှင်း နေ တယ်။ တာဘောင် အောက်ခြေမှာသာ ညက စားသုံးသူတွေ ထားခဲ့တဲ့ အမှိုက်နည်းနည်းပါးပါး ပဲရှိ တယ်။
မနက်စောစော ကမ်းနားလမ်းတစ်လေ ျှာက်မှာ ဒေသခံတွေရော၊ ခရီးသွားဧည့်သည်တွေပါ လမ်းလေ ျှာက် ကြ၊ ကျန်းမာရေးလုပ်ကြနဲ့ စည်ကားနေပြီ။ ကမ်းနားလမ်းမှာ မြောက်ဘက်အစွန် အကင်ဆိုင် တွေ ရှိတဲ့နေရာကလွဲရင်ကျန်တဲ့နေရာမှာ ပလက်ဖောင်းကျယ်ကျယ်လုပ်ထားတော့ အပန်းဖြေလို့ ကောင်းတယ်။ ပလက်ဖောင်းတွေမှာလည်း ခရီးသွားဧည့်သည်တွေ အရေးပေါ်အကူအညီ တောင်းနိုင်တဲ့ တိုင်လေးတွေလုပ်ပေးထားတယ်။
လာအိုက မြို့သုံးမြို့ကိုလည်ပတ်ပြီးတဲ့အချိန်မှာတော့ လာအိုဟာ ခရီးသွားလုပ်ငန်း၊ ရှေးဟောင်း အမွေအနှစ်ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်မှုလုပ်ငန်းတွေမှာ မြန်မာနိုင်ငံထက် ခြေတစ်လှမ်းဦးနေပြီလို့ခံစားမိတယ်။