အရှုံးမပေး (၃)

Mauro Prosperi ကို အီတလီနိုင်ငံရောမမြို့မှာ ၁၉ ၅၅ ခုနှစ်မှာမွေးတယ်။ အီတလီနိုင်ငံကို ကိုယ်စားပြုပြီး အိုလံပစ်ငါးမျိုစုံ ပြိုင်ပွဲ Pentathlon ( အပြေး၊ မြင်းစီး၊ ရေကူး၊ သေနတ်ပစ်၊ ဓားရေး) မှာ ပြိုင်ခဲ့ဖူးတယ်။ သူ့ဝါသနာက တာဝေးပြေးတာ။

၁၉ ၉ ၃ ခုနှစ်ထဲမှာ သူ့သူငယ်ချင်း Giovanni Manzo က အာဖရိကတိုက် မော်ရိုကိုနိုင်ငံမှာ ကျင်းပတဲ့ Marathon des Sables (Marathon of the Sands) မာရသွန်ပြိုင်ပွဲ မှာ ဝင်ပြိုင် မလားလို့ မေးတယ်။ အဲဒီမာရသွန်က ကမ္ဘာပေါ်မှာ အခက်အခဲဆုံး ခြေလျင်ခရီးပြိုင်ပွဲ၊ ၁၉ ၈၆ ခုနှစ်မှာ စတင်ခဲ့တဲ့ အဲဒီပြိုင်ပွဲဟာ ကီလိုမီတာ ၂၅၀ နီးပါးကို အဆင့်ငါးဆင့် ( ငါးရက်) ပြေးရ တယ်။

အပြေးသမားတွေက ရိက္ခာ၊ အိပ်ယာလိပ် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်သယ်ရတယ်။ တစ်ရက်တာ နား မယ့်နေရာမှာ ရေပဲပေးတယ်။ လမ်းမှာ ရွာမရှိဘူး။ အိုအေစစ်မရှိဘူး။ သဲတောင် ကုန်းတွေ၊ ကျောက်တောင်တွေကို ဖြတ်ပြေးရတယ်။ အရိပ်မရှိဘူး။ နေ့ဘက်မှာ အရမ်းပူ တယ်။ ညဘက်မှာ အရမ်းအေးတယ်။ ဒီပြိုင်ပွဲဟာ ပြေးရုံသက်သက်မဟုတ်ဘူး၊ အပြေးသမားရဲ့ ရှင်သန် ရပ်တည်နိုင်စွမ်းကို စမ်းသပ်တာလည်းဖြစ်ပါတယ်။

မာအူရိုက အရိုင်းဆန်တဲ့ သဘာဝနဲ့ ထိတွေ့ရမယ်။ ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ်ရပ်ပြီး ပြိုင်ပွဲဝင်ရမယ် ဆိုတဲ့ အချက်နှစ်ချက်ကြောင့် ပြိုင်ပွဲဝင်ဖို့ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ်။ သူ့ကိုယ်သူ လည်း ပထမဆယ်ယောက်ထဲမှာ ပါရမယ်လို့ယုံကြည်တယ်။ ပြိုင်ပွဲဝင်ဖို့ စာရင်းပေးတော့ ပြိုင်ပွဲဝင်လေ ျှာက်လွှာမှာ ပြိုင်ပွဲကာလအတွင်းသေဆုံးခဲ့ရင် ရုပ်အလောင်းကို ဘယ်ကို ပြန်ပို့ရမလဲ ဆိုတဲ့အချက်ပါတယ်။ ပြိုင်ပွဲကာလအတွင်း သေဆုံး၊ ဒဏ်ရာရမှုတွေအတွက် ကျင်းပရေးကော်မတီမှာ တာဝန်မရှိဘူးဆိုတဲ့ စည်းကမ်းလည်း ပါတယ်။

အဲဒီအချက်မြင်တော့ လန့်သွားရမယ့်အစား ပြိုင်မယ်ဆိုတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက် ပိုပြီး ခိုင်မာ သွား တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ မာအူရိုက အိမ်ထောင်ကျပြီး သား၊သမီး သုံးယောက်ရနေပြီ။ သူ့သူငယ် ချင်းက လူလွတ်။ ဒါ့ကြောင့် မာအူရိုကို မင်း မပြိုင်ချင်ရင်လည်း မပြိုင်ပါနဲ့၊ အားနာစရာမလို ဘူး လို့ ပြောတယ်။ မာအူရိုကတော့ ပြိုင်မှာပဲ။ ဇနီးဖြစ်သူကိုတောင် ပြိုင်ရမလားလို့ မမေးဘူး။ ငါ သွား ပြိုင်မယ်လို့ပဲအသိပေးတယ်။ ဇနီးဖြစ်သူရဲ့ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေကို မသိချင်ယောင်ဆောင် ခဲ့ တယ်။

၁၉ ၉ ၄ ခုနှစ် ဧပြီလ ၁၀ ရက်နေ့မှာ ပြိုင်ပွဲ စတယ်။ ပထမနေ့ ၁၈ မိုင်ပြေးရတယ်။ ပြေးရတာ အခက်အခဲမရှိဘူး။ ဒါပေမယ့် သဲကန္တာရထဲမှာ လေတိုက်တာက သူတို့ မေ ျှာ်လင့်ထားတာ ထက် ပိုဆိုးတယ်။

ဒုတိယနေ့ ၂၄ မိုင် ပြေးရတယ်။ ကျောက်တောင်တွေကို ဖြတ်ရ တယ်။ တစ်ချို့ နေရာ တွေမှာ ပြိုင်ပွဲကျင်းပရေးကော်မတီက ချပေးထားတဲ့ ကြိုးတွေကို ဆွဲတက်ရ တယ်။

တတိယနေ့ ၁၈ မိုင်ပြေးရတယ်။ ဒီအပိုင်းမှာက သဲတောင်ကုန်းတွေပဲရှိတယ်။ ဒါပေယ့် တစ်ချို့တောင်ကုန်းတွေက သုံးထပ်တိုက် လောက်မြင့်တယ်။

ဒီပြိုင်ပွဲမှာ တစ်ချို့က အစ အဆုံးပြေးတယ်။ တစ်ချို့က လမ်းလေ ျှာက်သက်သက် ၊ ပန်းဝင်ရင် တော်ပြီဆိုတဲ့သူမျိုး၊ ပြိုင်ပွဲဝင်တွေက ကိုယ့်ခံနိုင်ရည်ကို ကိုယ်သိရတယ်။ တစ်ခြား သူနဲ့ လိုက်ညှိလို့မရဘူး။ မြန်တဲ့သူနဲ့လိုက်ပြိုင်ရင် တစ်နေ့တာ ခရီးမဆုံးခင် အစောကြီး ခြေ ကုန်လက်ပန်းကျသွားမယ်။ နှေးတဲ့သူနဲ့တွဲရင်လည်း စံချိန်ကျမယ်။ ဒါ့ကြောင့် မာအူရို နဲ့ သူ့ သူငယ်ချင်းက ညအိပ်တဲ့နေရာမှာပဲ ဆုံတော့တယ်။ တစ်နေ့တာ ခရီးစတာနဲ့ ကိုယ့်ဘာသာ ခရီး ဆက်ရတာပဲ။

စတုတ္ထနေ့ကတော့ ပြိုင်ပွဲရဲ့ အဆုံးအဖြတ်နေ့ပဲ။ ၅၃ မိုင် ရှိတယ်။ ဒီအပိုင်းမှာ အမြန်ဆုံး ၁၀ နာရီ၊ အကြာဆုံး ၃၆ နာရီ အချိန်ယူရတယ်။ အဲဒီနေ့ ပြေးနေရင်းနဲ့ လမ်းခုလတ်မှာ သဲမုန်တိုင်းနဲ့တွေ့တယ်။ မာအူရိုက အဲဒီအချိန်မှာ သဲတောင်ကုန်းငယ် လေး တွေကြားထဲ မှာ ရောက်နေတယ်။ သဲမုန်တိုင်းကျလာရင် သဲတောင်ကုန်းငယ်တွေက ပိုပြီး အန္တရာယ်ကြီး တယ်။ လေနဲ့အတူရွေ့ပြီး လူကို ဖုံးသွားနိုင်တယ်။ ဒါ့ကြောင့် မာအူရိုက မုန်တိုင်းကျချိန်မှာ ရပ်မနေဘဲ ဆက်လေ ျှာက်တယ်။

မုန်တိုင်းစဲသွားတော့ သူတစ်ယောက်တည်းပဲ။ မုန်တိုင်းကြောင့် လမ်းညွှန်အမှတ်အသားတွေ လည်း မရှိတော့ဘူး။ ခြေရာတွေလည်း ပျောက်ကုန်ပြီ။ ဒါပေမယ့် စိတ်မပူဘူး။ ဆက်ပြေးရင် ရှေ့ က လမ်းလေ ျှာက်နေတဲ့အဖွဲ့တော့ တွေ့မှာပဲလို့ ယုံကြည်တယ်။

ဒါပေမယ့် ညရောက်တဲ့အထိ ဘယ်သူနဲ့မှ မတွေ့ဘူး။ သဲကန္တာရထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း အိပ်လိုက်ရတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ လမ်းများမှားနေပြီလားလို့ ဇဝေဇဝါဖြစ်လာတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ ပြိုင်ပွဲကော်မတီကလည်း မနက်အထိ သူရောက်မလာတဲ့ အတွက် ကားနှစ်စီး၊ ရဟတ် ယာဉ်တစ်စီးလွှတ်ပြီးရှာတယ်။

ပြိုင်ပွဲကိုတော့ မရပ်ဘူး။ ဒီလိုလမ်းပျောက်တာက နှစ်စဉ် ဖြစ်နေကျပဲ။ နာရီနည်းနည်းလောက် ရှာ ရင် ပြန်တွေ့မှာပဲလို့ ယုံကြည်တယ်။ ဒီတော့ သူ့သူငယ်ချင်းကလည်း ဆက်ပြီး ပြိုင်ပွဲဝင် တယ်။ ပန်းဝင်တဲ့နေရာမှာ ပြန်ဆုံမှာပဲ လို့ မေ ျှာ်လင့်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူပန်းဝင်တဲ့အချိန်ထိ မာအူရို ကို ရှာမတွေ့သေးဘူး။

မာအူရိုကလည်း ရှေ့က အဖွဲ့တွေကို တွေ့နိုးနိုးနဲ့ ဆက်ပြေးနေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ရဟတ်ယာဉ် သံကြားတယ်။ ရဟတ်ယာဉ်ကိုလည်း လှမ်းမြင်တယ်။ ဒီတော့ မီးကျည်ပစ်ပြီး အချက်ပြတယ်။ ရဟတ်ယာဉ်က မမြင်ဘူး။ သူတို့ကို ထုတ်ပေးထားတဲ့ မီးကျည်ကလည်း ဘောပင်လောက်ပဲ ရှိ တော့ မီးအားမကောင်းလို့မမြင်တာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။

ဒီတော့ ခရီးဆက်ဖို့ကလွဲပြီး ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ဘူး။ ပြေးတယ်။ အားပြတ်ပြီး မပြေးနိုင် တော့ လမ်းလေ ျှာက်တယ်။ လူတစ်ယောက်မှ မတွေ့ဘူး။ ရဟတ်ယာဉ်သံလည်း မကြားရတော့ဘူး။ ငါးရက်မြောက်နေ့အထိ မာအူရိုကို ရှာမတွေ့တဲ့အခါ လက်လေ ျှာ့လိုက် ကြ တယ်။ သဲကန္တာရထဲမှာ အစာပြတ်၊ ရေပြတ်နဲ့ ဘယ်သူမှာ ငါးရက်ထက် ပိုပြီး အသက်မရှင်နိုင်ဘူး။

ဒါပေမယ့် ဇနီးဖြစ်သူကတော့ သူ့ခင်ပွန်းအကြောင်း ကောင်းကောင်းသိတယ်။ သူအရှုံးပေး မှာမဟုတ်ဘူး။ အခက် အခဲတွေကို ဘယ်လိုကျော်လွှားနိုင်မှာပါ။ရှာတာကို မရပ်ပါနဲ့၊ သူအသက်ရှင်နေတုန်းပဲ လို့ အာဏာပိုင်တွေကို တောင်းပန် တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ မာအူရိုကတော့ ရက်တွေ၊ အချိန်တွေမသိတော့ဘူး။ တစ်ယောက်ယောက်ကို တွေ့ နိုးနိုး နဲ့ လမ်းဆက်လေ ျှာက်နေတယ်။ ရေ ကုန်သွားတော့ ရေဘူးထဲကို ကျင်ငယ်စွန့်ပြီး ပြန်သောက် တယ်။ ပေါက်တယ်၊ သောက်တယ်၊ ပေါက်တယ်။ သောက်တယ်။ လမ်း ဆက် လေ ျှာက်တယ်။ စားစရာမရှိတော့တဲ့အတွက် တစ်ရက်ထက်တစ်ရက် အားနည်းလာတယ်။ အရှုံး မပေးတဲ့စိတ်ကြောင့်သာ ပုံလဲမသွားတာ။

တစ်နေ့တော့ အဆောက်အဦသုံးခုကို လှမ်းတွေ့တယ်။ လူရှိမယ်ထင်လို့ အားတက်သွားတယ်။ အဲဒီအဆောက်အဦတွေကို Marabout လို့ခေါ်တယ်။ အာဖရိကတိုက်မြောက်ပိုင်းမှာတွေ့ရတဲ့ အစ္စလမ်ဘာသာရေးအဆောက်အအုံတွေ၊ လူသူ ကင်းဝေး တဲ့နေရာမှာ တရားကျင့်ကြံတဲ့ အစ္စလမ်ပညာရှိတွေ နေထိုင်ရာ၊ ကျွန်တော်တို့အခေါ်ကျောင်းသင်္ခမ်းပေါ့။

ဒါပေမယ့် မာအူရို ရောက်သွားတော့ အဲဒီနေရာမှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ လင်းနို့တွေပဲ ရှိ တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနေရာက သဲကန္တာရဟင်းလင်းပြင်ထက်စာရင် အကာအကွယ်ရှိတယ်။ လေလုံ တယ်။ နွေးတယ်။

အစာရေစာပြတ်နေတဲ့ မာအူရိုဟာ လင်းနို့တွေကို အစိမ်းစားပြီး အသက်ဆက်ရတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ လေယာဉ်သံကြားတယ်။ အပြင်ကို ပြေးထွက်ပြီး သဲပြင်မှာ “ကယ်ကြပါ” လို့ စာရေး တယ်။ ရှိသမ ျှ အဝတ်အစားတွေ၊ အိပ်ယာလိပ်တွေပုံပြီး မီးရှို့တယ်။ ကံဆိုးချင်တော့ သူလည်း မီးရှို့ပြီးရော သဲမုန်တိုင်းတိုက်လာတယ်။ လေယာဉ်လည်း မီးခိုးကိုမတွေ့တော့ဘဲ ပြန်လှည့် သွား တယ်။

ဒီတစ်ခါတော့ မာအူရိုတစ်ယောက် အကြီးအကျယ်စိတ်ဓာတ်ကျသွားတယ်။ သူသေတာ့မှာပဲ ဆို တာလက်ခံလိုက်တယ်။ အတွေးမျိုးစုံ ဝင်လာတယ်။ နောင်တရတယ်။ တဲနံရံမှာ သူ့အတွက်ကြောင့် စိတ် ဒုက္ခရောက်ရတဲ့ မိသားစုကိုတောင်းပန်တဲ့စာကို မီးသွေးခဲနဲ့ရေး တယ်။

မာအူရိုက သေရမှာကို မကြောက်ဘူး။ ဒါပေမယ့် အစာပြတ်၊ ရေပြတ်နဲ့ တစ်မြေ့မြေ့ခံစားနေရ မှာကို ကြောက်တယ်။ ဒါ့ကြောင့် လက်ကောက်ဝတ်သွေးကြောတွေကို ဓားနဲ့လှီးလိုက်တယ်။ သွေးတွေပန်းထွက်လာတယ်။ နည်းနည်းကြာတော့ နုံးချိလာပြီး အိပ်ပျော်သွားတယ်။ သူပြန် မနိုး တော့ဘူးပေါ့။

ဒါပေမယ့် လင်းနို့တွေအသံနဲ့ သူပြန်နိုးလာတယ်။ သူမသေသေးဘူး။ ရေဓာတ် ခမ်းခြောက် နေတာ ကြောင့်လား၊ ဓားနဲ့လှီးတာက နည်းသွားလို့လားမသိဘူး၊ သွေးတိတ်နေပြီ။ မာအူရို က သူ့ကို သေမင်းက လက်မခံသေးဘူး လို့ ယုံကြည်သွားတယ်။ ဒါနဲ့ ဒီအဆောက်အဦကို စွန့် ပြီး လမ်းဆက်လေ ျှာက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဘာပစ္စည်းမှာမပါတော့ဘူး။ လက်ပတ်နာရီ နဲ့ ဓား တစ် ချောင်းပဲကျန်တော့တယ်။ လူကလည်း အရိုးပြိုင်းပြိုင်းဖြစ်နေပြီ။

ဒီတစ်ခါတော့ လဲသေမှပဲရပ်တော့မယ်ဆိုပြီး လေ ျှာက်တယ်၊လေ ျှာက်တယ်၊ လေ ျှာက်တယ်။ ဘယ်လောက်ကြာကြာ လေ ျှာက်နေလဲမသိတော့ဘူး။ သဲတောင်ကုန်းတစ်ခုအကျော်မှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့ ပက်ပင်းသွားတိုးတယ်။ ကောင်မလေးက လန့်ပြီး လှည့်ပြေးတယ်။

ခဏနေတော့ စစ်ကားတစ်စီးမောင်းလာတယ်။ စစ်သားနှစ်ယောက်ဆင်းပြီး သူ့ကို သေနတ်နဲ့ ချိန်ပြီး ထိုင်ခိုင်းတယ်။ မျက်နှာကို အဝတ်စည်းတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ ဒီတစ်ခါတော့ ငါတကယ် သေပြီ၊ ပစ်သတ်ခံရတော့မယ်လို့ ထင်တယ်။ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ကို ကားပေါ် တင်ပြီး စခန်းကို ခေါ်သွားတယ်။ ဆေးကုပေးတယ်။

အဲဒီတော့မှာ သူဟာ မော်ရိုကို နိုင်ငံထဲမှာမဟုတ်ဘဲ နယ်စပ်ကို ဖြတ်ပြီး အယ်လ်ဂျီးရီးယားနိုင်ငံထဲ ကို ရောက်နေတာမှန်းသိတယ်။ သူက ပြေးလမ်းကြောင်းကနေ လမ်းမှားပြီး တောင်ဘက်ကို ထွက် သွားတာ။ သဲကန္တာရထဲမှာ ကိုးရက်တိတိနေခဲ့ရတယ်။

မာအူရိုရဲ့ အိမ်ပြန်ခရီးကတော့ ပျော်စရာပေါ့။ သူ့ဇနီးကတော့ မာအူရိုတစ်ယောက် သင်ခန်းစာ ရပြီ၊ နောက်တစ်ခေါက် မပြိုင်တော့ဘူးလို့ ထင်တယ်။ မဟုတ်ဘူး။ မာအူရိုဟာ မော်ရိုကို သဲကန္တာရ မာရသွန်ကို နောက်ထပ်ခြောက်ကြိမ်ထပ်ပြိုင်တယ်။ ပြိုင်တိုင်းမှာ ပန်းဝင်တယ်။ ပထမ ဆယ်ယောက်ထဲမပါပေမယ့် အဆင့် ၁၂ အထိ အမြင့်ဆုံးရခဲ့တယ်။

မာအူရိုက သဲမုန်တိုင်းကို ကျေးဇူးတင်တယ်။ မုန်တိုင်းကြောင့်သာမဟုတ်ရင် အခုလို အတွေ့ အကြုံတွေကို ရှာတွေ့မှာမဟုတ်ဘူ။ နောက်ထပ်ပြိုင်တာက ဆုရဖို့မဟုတ်ဘူး။ သဲကန္တာရကို အောင်နိုင်တယ်ဆိုတဲ့ အရသာကိုခံစားဖို့ပဲဖြစ်တယ်။ ပန်းဝင်တာဟာ နောက်တစ်ကြိမ် ပြိုင်ဖို့ တာထွက်တာလည်းဖြစ်တယ်လို့ဆိုတယ်။

ဇနီးဖြစ်သူကတော့ အဲဒီလို မမြင်ဘူး။ မာအိုရူကိုချစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အင်ဒီယာနာဂျုံးလို လူမျိုးနဲ့ လက်တွဲရတာ ခက်ခဲလှတယ်၊ စွန့်စားရတာ သူ့ဘ၀ ၊ သူ့အတွက်ကောင်းပေမယ့် ကျွန်မ တို့ အတွက်မကောင်းဘူးလို့ပြောတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ကွာရှင်းလိုက်တယ်။

မာအိုရူလည်း အသက်ရလာတော့ မော်ရိုကိုပြိုင်ပွဲမှာ မပြိုင်နိုင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် နေ့တိုင်း အပြေး လေ့ကျင့်နေဆဲပဲ။ ပြေးနေ တာဟာ သူ့အတွက် လွတ်မြောက်ခြင်းပဲ လို့ ပြောတယ်။

မှီငြမ်း ။ Losers, Lost in the Desert by Netflix နှင့် https://www.marathondessables.com/en/marathon-des-sables/race

• 

•