မိုင်တိုင် ၃၅ က စခဲ့တဲ့အဆင်းခရီးဟာ မိုင်တိုင် ၃၉ ကျော်တော့ ပေါင်းလောင်းမြို့သစ်ကိုရောက် ပြီး အဆင်းခရီးဆုံးသွားတယ်။ ပေါင်းလောင်းမြို့သစ် မဖြစ်ခင်က ဒီနေရာမှာ ဖိုကုန်း ၊ လိန်းလီ ဆိုတဲ့ရွာကြီးနှစ်ရွာရှိတယ်။ နနွင်း၊ ပျားရည် နာမည်ကြီးတယ်။
အထက်ပေါင်းလောင်းရေအားလ ျှပ်စစ်စီမံကိန်းအတွက် ဆည်ပိတ်လိုက်တော့ ရေဝပ်ဧရိယာထဲမှာ ရှိတဲ့ ရွာ ၂၂ ရွာကို ဖိုကုန်း ကျေးရွာနဲ့ဆက်စပ်ပြီး ပေါင်းလောင်းမြို့သစ် အဖြစ် တည် ဆောက်ပေးခဲ့တယ်။ အဲဒီလိုရွှေ့ပြောင်းရတဲ့အတွက် လေ ျှာ်ကြေးငွေပေးတယ်၊ ပေါင်းလောင်း မြို့ သစ်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ စိုက်ပျိုးမြေသစ်တွေ ဖော်ထုတ်ပေးတယ်ဆိုပေမယ့် သူတို့ရွှေ့ပြောင်းခဲ့ရတဲ့ နေရာမှာ နှစ်ရှည်သီးနှံခြံတွေကျန်ခဲ့တာဆိုတော့ ဒေသသစ်မှာ အဆင်မပြေလှဘူး။
နောက်ပိုင်းမှာတော့ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးကောင်းလာတာနဲ့ အတူ ပေါင်းလောင်းချောင်းတစ်လေ ျှာက်မှာ ခရီးသွားလုပ်ငန်းဖွံ့ဖြိုးလာတဲ့အတွက် အလုပ်အကိုင်အခွင့်အလမ်းအသစ်တွေတော့ပေါ်လာပါတယ်။ ပေါင်းလောင်းမြို့သစ်နဲ့ပတ်သက် ပြီး ထူးထူးခြားခြားမှတ်မိတာကတော့ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး ဦးသက်ထွန်း အောင်ပဲ။ ပေါင်းလောင်းမြို့သစ်တည်ပြီးတော့ အဲဒီဘက်ကလူတွေနဲ့တွေ့ရင် သူ့သတင်းကောင်းတွေကြားရတယ်။ ၂၀၁၈ ခုနှစ်လောက်မှာ သူ့ကို ပြောင်းရွှေ့မိန့်ထုတ် တော့ ဒေသခံတွေက ဆက်ပြီးထားဖို့ စာရေးတင်ပြကြတယ်လို့ သတင်းတွေမှာဖတ်ရတယ် ။ ဒေသခံတွေတောင်းဆိုချက်အောင်မြင်လား၊မအောင်မြင်ဘူးလားဆိုတာတော့မသိရဘူး။
ပေါင်းလောင်းမြို့သစ် လမ်းဘေးဝဲယာမှာတော့ နမ့်မွန်ကြီးရေတံခွန် ခရီးစဉ်ကို စီစဉ်ပေးတဲ့ ခရီးသွးလုပ်ငန်းဆိုင်းဘုတ်တွေ၊ စားသောက်ဆိုင်တွေ နဲ့ အပြည့်ပဲ။ လောလောဆယ်ဆယ် တော့ ကိုဗစ် ကိုက်နေတဲ့အတွက် အားလုံးရပ်တန့်နေတဲ့ပုံပါပဲ။
လိန်းလီတံတားကိုဖြတ်ပြီးတော့ ကားရပ်ပြီးဓာတ်ပုံရိုက်တယ်။ တစ်ချိန်က ဒီနေရာမှာ ရိုးရိုး တံတား ပဲ ရှိတယ်။ ပေါင်းလောင်းချောင်းရေကလည်း တသွင်သွင်စီးလို့ ၊ အခုတော့ ရေသေအိုင်ကြီကို ပဲ မြင်ရတယ်။ ရေနည်းတဲ့အချိန်ဖြစ်လို့ထင်ပါရဲ့ အရိုးပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ သစ်ပင်၊ ဝါးပင်တွေ ရေထဲက ထိုး ထွက်နေတယ်။ တစ်နေရာမှာ စေတီငယ်လေးတစ်ခု ပေါ်နေတယ်။ ဒီမြင်ကွင်းက ဆင်သေဆည် ခရီးစဉ်ကို သတိရသွားစေတယ်။
၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်ထဲမှာ နေပြည်တော်- တောင်တွင်းကြီးလမ်းမှာ ရှိတဲ့တောင်ညိုကနေ ပဲခူးရိုးမ အတိုင်းရမည်းသင်းနဲ့ တည့်တည့်နေရာအထိ ခရီးသွားတဲ့အခါ ၁၉ ၄၈ ခုနှစ် မတ်လ ၂၈ ရက် နေ့ ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ လက်နက်ကိုင်တော်လှန်ရေးအစပိုင်းမှာ သခင်သန်းထွန်းတို့ ဗဟို ဌာနချုပ်အခြေစိုက်ခဲ့တဲ့ ဘုရားတောင်၊ ပိုတက် ဆိုတဲ့ရွာတွေဖြတ်သွားရတယ်။
အဲဒီရွာတွေမှာ ဗကပ လူကြီးတွေကို တွေ့ဖူးမြင်ဖူး၊ သိဖူးတဲ့ အဖိုးကြီးတွေရှိသေးတယ်။ ဗကပ ဌာနချုပ်ကို ရွှေဝါစခန်း၊ အင်ကြင်းစခန်းဆိုပြီး ခွဲထားတယ်။ သခင်သန်းထွန်းတို့က တစ်နေရာ၊ ဗိုလ်ဇေယျတို့က တစ်နေရာနေကြတယ်လို့ပြောတယ်။ ပဲခူူးရိုးမ ဖြုတ်၊ထုတ်၊ သတ်မှာ အသတ်ခံ လိုက်ရတဲ့ ရဲဘော်ဂိုရှယ်ကိုလည်း သိကြတယ်။ အဲဒီအချိန်က ဂိုရှယ်က လူကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ရာထူးကျ နေတာ၊တပ်ကုန်းဘက်မှာ နေရင်း တပ်ကုန်းသူနဲ့ အိမ်ထောင်ကျတယ်လို့ ပြောကြတယ်။ ဒါ ပေမယ့် သခင်သန်းထွန်းနောက်ဆုံးနေ့များစာအုပ်မှာတော့ ဂိုရှယ်ရဲ့ မိသားစုအကြောင်း မတွေ့မိဘူး။
အဲဒီခရီးစဉ်မှာ တပ်ကုန်းအနောက်ဘက်မှာ ရှိတဲ့ ဆင်သေဆည်ကို စက်လှေနဲ့ဖြတ်ရတယ်။ ဆည် ရေပြင်ကို ဖြတ်ရင်း အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင် ဆင်သေဆည် ရေဝပ်ဧရိယာထဲရောက် လို့ရွှေပြောင်းပေးရတဲ့ ရွာတွေက ကျန်ခဲ့တဲ့အိမ်တိုင်တွေ၊ အပင်ကြီးတွေကို မြင်ရတယ်၊ စေတီ တစ်ဆူလည်း ဖူးမေ ျှာ်ခဲ့ရတယ်။ ရေပြင်ကျယ်ကြီး၊ ရေပေါ်က တိမ်အရိပ်တွေ၊ ရေအောက်က တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ရွာပျက်။ မြင်ရသူကို လွမ်းသလိုလို၊ ငိုချင်သလိုလို ဖြစ်စေတဲ့မြင်ကွင်းပဲ။
အဲဒီရွာတွေကို ဆည်နဲ့ တပ်ကုန်းကြားထဲမှာပြန်နေရာချထားပေးထားတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ချို့က လည်း ဆည်ဖျားမှာ ရှိတဲ့ ရွာတွေကိုပြောင်းပြီး နေတယ်။ တစ်ချို့က ပြန့်မှာနေပေမယ့် ဆည် ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ပြန်လာပြီး လုပ်ကိုင်စားသောက်တယ်။ အဲဒီရွာသားတွေ စက်လှေနဲ့ ခရီးသွားတဲ့ အခါ၊ဒါမှမဟုတ် ကမ်းနားကနေ ရွာဟောင်းရှိခဲ့တဲ့နေရာကို မေ ျှာ်ကြည့်တဲ့အခါ ဘယ်လိုခံစားရ မလဲလို့ တွေးမိခဲ့တယ် ။
ဆည်ဆောက်၊ လမ်းဖောက်၊ စက်ရုံဆောက် ၊ ဘယ်လိုဖွံ့ဖြိုးရေးလုပ်ငန်းလုပ်လုပ် နစ်နာသူက တော့ရှိမှာပဲ။ ရှောင်လို့မရဘူး။ အရေးကြီးတာက အဲဒီ နစ်နာသွားသူတွေအတွက် ဘယ်လို ပြန်လည်ကုစား မလဲဆိုတဲ့အချက်ပဲ။
အစိုးရဘက်ကလည်း ငွေပေးလိုက်ရင်၊ မြေပေး လိုက်ရင်၊ အပင်ဖိုးပေးလိုက်ရင် ပြီးပြီလို့ ထင်တယ်။ ဒါပေမယ့် Sentimental Value လို့ဆိုရမယ့် ဇာတိမြေအပေါ် တွယ်တာမှုသံယောဇဉ် ကို ထည့်တွက်ဖို့မေ့နေတတ်တယ်။ နှစ်ရှည် ပင်တစ်ပင်ကနေ ဝင်ငွေရဖို့ စောင့်ရမယ့်အချိန်၊ ခြံတစ်ခြံကို ပြန်လည်ပျိုးထောင်နိုင်ဖို့ လုပ်ရတဲ့ အချိန်၊ ငွေ၊ လုပ်အားတွေကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားဖို့လည်း ပျက်ကွက်နေတတ်တယ်။ တစ်ခါတစ်ခါကျတော့လည်း “ဖြတ်သာ သွား တယ်မနားတယ်” ဆိုသ လိုပဲ မဟာဓာတ်အားလိုင်းအောက်မှာ မီးမရတဲ့ဒေသခံတွေရဲ့ ခံစား ချက်ကို မသိချင်ယောင် ဆောင်နေတတ်တယ်။
တစ်ချို့နေရာတွေကျတော့လည်း ဒေသခံများဘက် က လိုအပ်တာထက် ပိုတဲ့ တောင်းဆို မှုတွေ၊ လေ ျှာ်ကြေးပေးတော့မယ်ဆိုမှ အပင်ပေါက်တွေ တိုး စိုက်တာ၊ တဲတွေထပ်ဆောက် တာမျိုးတွေ လည်း ရှိပြန်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော် ဖြတ်သန်းလာခဲ့တဲ့အတွေ့အကြုံအရတော့ ကျွန်တော်တို့ မှာ အဲဒီ ပြဿနာ ကို ကုစားနိုင်မယ့် နည်းလမ်းမတွေ့သေးဘူး။
အခု အထက်ပေါင်းလောင်းဆည်ဆိုရင်လည်း ဖွင့်ပွဲအခမ်းအနားကို တက်ရောက်ခွင့်ရခဲ့တယ်။ အဲဒီအခမ်းအနားမှာ လ ျှပ်စစ်စွမ်းအား ဝန်ကြီး ဌာနကတော့ ရွှေ့ပြောင်းပေးရတဲ့ရွာသားတွေ အတွက် ကျပ်ငွေ ၃၁ ဘီလျံကျော်ပေးခဲ့တယ်။ စိုက် ပျိုးမြေ ဧက ၈၀၀၀ကျော်ဖော်ထုတ်ပေးခဲ့ တယ်လို့ ရှင်းပြခဲ့တယ်။
အခု ငါးနှစ်ကြာသွားတဲ့အချိန်မှာ ရွှေ့ပြောင်းရွာသားတွေ ဘာလုပ်ငန်း လုပ်နေကြလဲ၊ စိုက်ပျိုးမြေ ရှစ်ထောင်ကျော်အနက် ဘယ်လောက်စိုက်ပျိုးထားသလဲ၊ ဘာတွေ စိုက်ပျိုးနေလဲ၊ ဝင်ငွေဘယ်လောက်ရလဲ၊ နေရာဟောင်းနဲ့ နေရာသစ် ဝင်ငွေရရှိမှုအခြေအနေ ဘယ်လိုရှိလဲ၊ ကျန်းမာရေး၊ ပညာရေး ဘယ်လောက်ပြောင်းလဲလာသလဲ စသည်ဖြင့် စစ်တမ်းလုပ်ကြည့်ရင် ကောင်းမှာပဲ။ နိုင်ငံတော်စီမံကိန်းတိုင်းကိုသာ အဲဒီလို လုပ်နိုင်ရင် ဖွံ့ဖြိုးရေးစီမံကိန်းတွေနဲ့ ဒေသခံတွေရဲ့ အကျိုးစီးပွားအကြားမ ျှခြေတစ်ခု ရှာ နိုင်မယ့် နည်းလမ်းတွေ့နိုင်မယ်ထင်ပါတယ်။
လှပတဲ့ လိန်းလီတံတားမှာ ဓာတ်ပုံမရိုက်နိုင်ပဲ အတွေးတွေပဲ ပိုခဲ့တယ်။
Ye Htut's Blog 