ပုဂံ အလှ နဲ့ဘ၀ (၁)

အောင်မင်္ဂလာ

ပုဂံကို သွားဖို့စီစဉ်တော့ အဝေးပြေးကားလိုင်းနဲ့ သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ်။ နေပြည်တော်မှာ နေ ချိန်ကတော့ အချိန်ကန့်သတ်ချက်မရှိဘူးဆိုရင် ရန်ကုန်ပြန်ရင် ရထားနဲ့ပြန်တယ်။ အမြန်လမ်း မ ကြီး ပြီးသွားတော့ အဝေးပြေးကား နဲ့သွား/ပြန်လုပ်တယ်။ ညဘက် ထွက် မနက်ရောက် ကား ပေါ်မှာ အိပ်သွား၊အဆင်ပြေတဲ့အတွက် ဒုတိယဝန်ကြီးဖြစ်တဲ့အထိ အဝေးပြေးကားနဲ့သွားခဲ့တာပဲ။ မှတ် မှတ်ရရ နောက်ဆုံးခရီးစဉ်က ၂၀၁၄ ခုနှစ် ဇူလိုင် ၂၉ ရက်နေ့ ရန်ကုန်ကနေ နေပြည်တော်ကို ပြန်ခဲ့တဲ့ခရီးစဉ် ပါ။ အဲဒီနေ့ညက အောင်မင်္ဂလာကားဂိတ်ကို သွားနေချိန်မှာပဲ ဝန်ကြီး ဦးအောင်ကြည် ပြန်ကြားရေး ဝန်ကြီးတာဝန်ကနေ အနားယူတာကို သိလိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော် ဝန်ကြီးဖြစ်လာတော့ အကြောင်းအမျိုးမျိုး ကြောင့် အဝေးပြေးကားနဲ့ ခရီးမသွား ဖြစ်တော့ဘူး။

ခရီးစမယ့်နေ့မှာ ကျွန်တော်ရယ်၊ ညီဝမ်းကွဲတစ်ယောက်ရယ် ကားငှားပြီး အောင်မင်္ဂလာကားဂိတ် ကို ထွက်ခဲ့တယ်။ ကားက ည ကိုးနာရီကား။ ဂိတ်ကို ရှစ်နာရီအရောက် သွားပြီးလက်မှတ်ဖြတ်ရမယ်။ ဒီတော့ မြောက်ဥက္ကလာ လမ်းက ကားကျပ်မယ်လို့တွက်ပြီး ခြောက်နာရီခွဲအိမ်ကထွက်တယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ ကားသမားက မင်္ဂလာဒုံခရေပင်လမ်းဘက်က ပတ်မောင်းလိုက်တာ ခုနှစ်နာရီဆယ့်ငါးမိနစ်မှာ ကားဝင်းကိုရောက်သွားတယ်။

မန္တလာမင်း ကားဂိတ်မှာ အသွား/အပြန်လက်မှတ်ဖြတ်တယ်။ မန္တလာမင်းကို ပထမဆုံးအကြိမ် စီးဖူး တာပဲ။ နေပြည်တော်မှာတုံးကတော့ Elite, JJ ပဲ စီးဖြစ်ခဲ့တာ။ အရောင်းဝန်ထမ်းတွေ ဝန်ဆောင်မှုကောင်းပါတယ်။ ခရီးသည်စောင့်ဖို့ထိုင်ခုံတွေ၊ ကော်ဖီ၊ ရေနွေးတွေလည်း စီစဉ် ပေးထားတယ်။ ဒါပေမယ့် အောင်မင်္ဂလာကားဂိတ်ကိုဆောက်တဲ့အချိန်က ဟီးနိုးဘတ်စ် ကား လောက်နဲ့ ခရီးသွားတဲ့ခေတ်ဆိုတော့ ကားဂိတ်အခန်းက အခုလို အခြေအနေမှာ ကျဉ်းလွန်းတယ်။ သန့်စင်ခန်း နဲ့ နားနေတဲ့နေရာ ကပ်နေတော့ အနံ့အသက်လည်း မကောင်း လှဘူး။ သန့်ရှင်းရေးဝန်ထမ်းက စဉ် ဆက်မပြတ် အလုပ်လုပ်နေမှ အဆင်ပြေမယ်ထင်တယ်။

အချိန်စောနေတော့ ကားဂိတ်မှာ ပစ္စည်းအပ်ပြီး ကားဝင်းထဲ လမ်းလေ ျှက်တယ်။ ကျောပိုးအိတ် ကိုယ်စီနဲ့ သွားနေတဲ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ဟာ ကိုဗစ်ကြောင့်အလုပ်ပြုတ်ပြီး ရွာပြန်မယ့် ပုံပေါက် နေလို့ထင်ပါရဲ့ “ ဘယ်ဂိတ်လဲ” “ လက်မှတ်ဖြတ်မလား” လို့ မေး တဲ့သူ အတော် များတယ်။ ကိုဗစ်ကြောင့် နှစ်ခုံ တစ်ယောက် စီးရ ပေမယ့် အောင်မင်္ဂလာဝင်းထဲက ကျွန်တော်မြင်ခဲ့တဲ့ လူဆယ်ယောက်မှာ ကိုးယောက်လောက်က နှာခေါင်းစည်း တပ်မထားကြဘူး။

အခုလို ခရီးသွားနည်းတဲ့အချိန်မှာတောင် အောင်မင်္ဂလာကားဝင်းဟာ ကားဂိတ်တွေ၊ စားသောက်ဆိုင်တွေ၊ စတိုးဆိုင်တွေ၊ အငှားကားတွေ၊ ရွှေကြို တွေ၊ ဟိုဟာ ဒီဟာတွေနဲ့ ပျားပန်းခတ် စည်ကား လှုပ်ရှားနေတုံးပဲ။ အောင်မင်္ဂလာကားဝင်းတည်ဆောက်ချိန်က သုံးခဲ့ တဲ့ ကားတွေ၊ ခရီးသည်အရေအတွက်တွေနဲ့ လက်ရှိအခြေအနေချိန်ကြည့်လိုက်ရင် အောင်မင်္ဂလာ အဝေးပြေးကားဝင်းကို ခေတ်နဲ့အညီဖြစ်အောင် ပြုပြင်မွန်းမံရမယ့်အခြေအနေကိုရောက်နေတာ သေချာပါတယ်။
ရန်ကုန်သူ၊ ရန်ကုန်သားတွေကို နိုင်ငံတကာအဆင့်မီ အိပ်မက်တွေမက် စေသူက အောင်မင်္ဂ လာ ကားဝင်းအကြောင်းပြောခဲ့လား၊ မပြောခဲ့ဘူးလား မမှတ်မိတော့ဘူး။ ခက်တာက “နိုင်ငံ တကာ အဆင့်မီ” ဆိုတဲ့စကားနဲ့ စီမံကိန်းတွေလုပ်လိုက်တိုင်း လက်ရှိ လုပ်ကိုင်စားသောက်နေသူေ တွ နေရာပျောက်မယ့်ကိန်းဆိုက်တာက များနေတာပဲ။

ည၉ နာရီမှာ ကားစထွက်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ယာဉ်ပေါ်လိုက်အမျိုးသမီးဝန်ထမ်းလေး က နှုတ်ဆက်စကားနဲ့ ကားပေါ်မှာလိုက်နာရန် ကိစ္စတွေကို ပြောတယ်။ အဝေးပြေး ယာဉ်လိုင်း တိုင်း မှာ မြန်မာစကားကို မပီဝိုးတဝါး၊ မြန်မြန်ပြောအောင် တမင်လေ့ကျင့်ပေးထားတာများလားမသိဘူး။ ကားကတော့ ကိုဗစ်ကာလ ဆိုတော့ နှစ်ခုံစာပေးပြီးတစ်ယောက်ပဲထိုင်ရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အင်တာနက်ပေါ်မှာတော့ ပြည်တွင်းခရီးစဉ်လေယာဉ်တွေမှာ ခုံပြည့်ထိုင်နေတာတွေ့ရပြန်တယ်။ ကိုဗစ် ၁၉ ရောဂါပိုးဟာ လေယာဉ်နဲ့ ကားခွဲခြားပြီး ကူးစက်တယ်လို့များ တွေ့ရှိ ထားသလား မသိဘူး။ နည်းနည်းတော့ လွဲနေတယ်။ ဒါပေမယ့် လွဲလွဲလေးပဲကောင်းပါတယ်လေ။

၁၁၅ မိုင်ရောက်တော့ ပိုင်အိုးနီးယားစားသောက်ဆိုင်မှာ ရပ်တယ်။ ၁၁၅ မိုင် ကားကြီး ကွင်းဘက်မှာ ရပ်တာမဟုတ်ဘူး။ ဖြူးမြို့ဘက်သွားတဲ့လမ်းအတိုင်းကွေ့သွားပြီး ဒေါ်မိုးလယ်တော အိမ် ဆိုတဲ့ ဆိုင်မှာ သွားရပ်တယ်။ တကယ်တော့ ဒီဆိုင်က ၁၁၅ မိုင် ပိုင်အိုးနီးယားဆိုင်ရဲ့ နောက် ဘက်မှာ ဆက်ပြီးဆောက်ထားတာပါ။ ၁၁၅ မိုင် ကားကွင်းမှာ ရပ်ပြီး လမ်းလေ ျှာက်ဝင်လာ လည်း ရတယ်။ ဒေါ်မိုး လယ်တောအိမ်ဆိုတာကတော့ ပိုင်အိုးနီးယား အဆင့်မြင့် ဗားရှင်းပေါ့။ ပန်းခြံ၊ တိရိစ္ဆာန်ရုံအငယ်လေး နဲ့ ကလေးကစားကွင်းလေးရှိတော့ နေ့ဘက်ခရီးသွားတဲ့ မိသားစုတွေ နားဖို့ ပိုအဆင်ပြေမှာပါ။ ကျွန်တော်ကတော့ ပိုင်အိုးနီးယားလက်ရာ နဲ့ ဝန်ဆောင်မှုကို အစပ် မတည့်လှတော့ ဒေါ်မိုးလယ်တောအိမ်ကိုလည်း ထူးပြီး ရင်မခုန်ဘူး။

၁၁၅ မိုင်ကထွက်တော့ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ သီချင်းသံကြောင့်လန့်နိုးလာတယ်။ ဘိုဖြူရဲ့ သီချင်းတွေ၊ နာရီကြည့် တော့ သုံးနာရီခွဲ၊ ကားက အမြန်လမ်းမပေါ်ကခွဲထွက်ပြီး ကျောက်ပန်းတောင်းလမ်းပေါ် ရောက် နေပြီ။ သီချင်းက ကားဆရာဖွင့်ထားတာ။ အကျယ်ကြီးမဟုတ်ပေမယ့် ကားရှေ့ပိုင်း က တော့ ကောင်းကောင်းကြားရတယ်။ ဘေးက ယာဉ်အကူဝန်ထမ်းလေးကလည်း အသံတိတ် ငိုက်နေ၊ မနက်အစောကြီးလည်းဖြစ်၊ လမ်းကလည်း ကားနှစ်စီးရှောင်သာရုံလမ်း၊လှိုင်းက လည်း ရှိတယ်။ “ဒီလိုလမ်းမျိုးမြင်ဘူးလား” ဆိုပြီး လော်လို့ရတဲ့ BOT လမ်းလည်းမဟုတ် ဆိုတော့ ကားဆရာက သီချင်းဖွင့်ပြီး မငိုက်အောင် လုပ်နေရပုံရတယ်။

ဒီတော့ သီချင်းသံကြောင့် ပြန်အိပ်လို့မရပေမယ့်လည်း အခြေအနေကို နားလည်ပြီး သည်းခံပေး လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ပြဿနာက ကားဆရာဟာ သီချင်းနားထောင်ရုံတင်မဟုတ်ဘူး။ “ အေး မြတဲ့ဆောင်းတစ်ညမှာ မီးရောင်ထိန်ထိန် လူအများနဲ့ ” “ ဒီနေရာမှာ အရင်ကတွေ့နေ ကျပါ။ မမြင်တာကြာပြီ အရင်နှစ်များစွာပါ” စသည်ဖြင့် လိုက်ဆိုနေတယ်။ သူကြိုက်တဲ့ သီချင်း ကို ပြန်ပြန်ကျော့နေတယ်။ သူ့ဘာသာသူ မျက်စိ ကျယ်အောင် လုပ်နေတာဟာ ကျွန်တော်တို့ ညီအကိုနှစ်ယောက်ကိုပါ မျက်စိကျယ်စေခဲ့ပြီ။ ကား ဆရာဟာ ကြယ်စင်တို့၊ လမင်းတို့နဲ့ အတူ မိုက်ခဲနေရတယ်လို့စိတ်ကူးယဉ်ကောင်းယဉ်နေမယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့ စိတ်ပျက် လှပြီ။

လက်ပံပျားရွာကို ဖြတ်တော့ မနက်လေးနာရီခွဲ၊ ကျွန်တော်ဟာ ဆောင်းညကို သုံးကြိမ်ဖြတ် သန်း၊ မြေနီလမ်းလေးကို နှစ်ကြိမ်လေ ျှာက်ခဲ့ပြီးတဲ့နောက် သည်းခံစိတ်တွေကုန်ဆုံးပြီး သီချင်းပိတ်ပေး ဖို့ တောင်းဆိုလိုက်ရတော့တယ်။

ညောင်ဦးမြို့အဝင် အဝေးပြေးကားဝင်းကိုရောက်တော့ မနက်ခြောက်နာရီထိုးပြီ ။ မန္တလာမင်း က တည်းခိုမယ့်နေရာတွေကို ကားအသေးတစ်စီးနဲ့လိုက်ပို့ပေးတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ တည်းခို မယ့်နေရာက လာကြိုတဲ့ကားနဲ့ပဲ ခရီးဆက်ခဲ့တယ်။ ဒီခရီးစဉ်ပြီးရင်လည်း မန္တလာမင်းနဲ့ပဲပြန် ရဦး မယ်။ ဆောင်းညတွေဖြတ်သန်း၊ မြေနီလမ်းကိုများထပ်လေ ျှာက်ရဦးမလားမသိဘူး။

အဝေးပြေးကားတစ်စီးပေါ်မှာ ခပ်ညံ့ညံ့ ဗီဒီယိုကား ဒါမှမဟုတ် သီချင်း သံ ကျယ်ကျယ်ကို ဖွင့်ထား တဲ့အခါ ကားဆရာက အလိုက် တသိ ပိတ်မပေး ဘူးဆိုရင် ဆင်းပြေးလို့လည်းမရတော့ မြန်မြန် ခရီးဆုံး ပါစေ လို့ ဆုတောင်းတာကလွဲရင် ဘာမှ လုပ်လို့မရဘူး။ ကိုယ့်ရွေးချယ်မှုနဲ့ ကိုယ် အချိန်မစေ့မချင်းခံနေရတဲ့ဘဝက အတော်ဆိုး တာပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုအခြေအနေဟာ အဝေးပြေးကားစီးမှ ကြုံရတာမျိုးတော့မဟုတ်ဘူး။