နှင်းဆီ

ရန်ကုန် ပတ်ဝန်းကျင်မှာ နှင်းဆီ စိုက်ခင်းတွေ မြင်ဖူး၊ တွေ့ဖူးပေမယ့် တောင်ပေါ်ဒေသမှာ ဧက ရာချီတဲ့ နှင်းဆီပန်းခင်းတွေ မြင်ရလိမ့်မယ်လို့ မထင်ခဲ့ဘူး။

ပင်းတယ မြို့ခံမိတ်ဆွေက ကျွန်တော့်ကို နှင်းဆီပန်းခင်းတွေပြမယ်၊ ပြီးရင် ထူးခြားတဲ့ ရှေးဟောင်း ထမင်းကြော်ကျွေးမယ်ဆိုပြီး ပင်းတယ – ရပ်စောက်လမ်းအတိုင်းခေါ်သွားတယ်။ ပင်းတယ ကနေ ဆယ်မိုင်လောက်မောင်းလာတဲ့အခါ မိုင်းအင်ရွာကို ရောက်တယ်။ မိုင်းအင် ရွာက ထွက်တာနဲ့ လမ်းဘေး ဝဲယာမှာ နှင်းဆီစိုက်ခင်းတွေ စတွေ့ရတယ်။ ပင်းတယ နယ် မိုင်းအင် နဲ့ ရပ်စောက် နယ်ကောင်းဘို ကြား လမ်းဝဲယာ နဲ့ အတွင်းပိုင်းမှာ နှင်းဆီစိုက်ဧက ခြောက်ရာကျော် လောက် ရှိတယ်လို့ပြောတယ်။

မိတ်ဆွေဖြစ်သူက လမ်းဝဲယာ ထက် အတွင်းပိုင်းက စိုက်ခင်းတွေက ပိုကျယ်၊ ပိုများတယ် လို့ ပြောပြီး ကားကို မြေလမ်းလေးအတိုင်းချိုးဝင်လိုက်တယ်။ မြေလမ်းလေးက သရက် စိုက်ခင်း တွေကို ဖြတ်ပြီး ညာဘက်ကို ချိုးကွေ့လိုက်တာနဲ့ နှင်းဆီ စိုက်ခင်းတွေကို မြင်ရပါပြီ။

ကားက နှင်းဆီစိုက်ခင်းတွေကြားကို ဝင်လို့မရဘူး။ လမ်းဆင်းလေ ျှာက်ရတယ်။ ဟိုးအဝေးက ကျွန်တော် တောင်တက်ခရီးနှင်ခဲ့တဲ့ အရှေ့မြင် အနောက်မြင်တောင်ကြောကြီးကို နောက်ခံ ထားပြီး နှင်းဆီစိုက်ခင်းတွေက မျက်စိတဆုံးပဲ။ အစိမ်းရောင်ရင့်ရင့် ကမ္ဗလာခြုံထည် ကြီး ဖြန့်ခင်းထားတဲ့အထဲမှာ ရောင်စုံပန်းထိုးထားတာနဲ့တူတဲ့ နှင်းဆီပွင့်လေးတွေရှိတယ်။ ခြုံထည်ရဲ့ အနားတွေမှာတော့ အဖြူရောင်အစက်လေးတွေနဲ့တူတဲ့ သွပ်မိုး ထရံ ကာတဲလေးတွေရှိတယ်။

စိုက်ခင်းထဲက နှင်းဆီပန်းတွေ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ငွားငွားစွင့်စွင့် ပွင့်ခွင့်မရဘဲ ပိုက်ကွန်လေး တွေ နဲ့ ထိန်းချုပ်ခံထားရတာကို မြင်ရတာ စိတ်မကောင်းစရာပဲ။ ဒါပေမယ့်လည်း နှင်းဆီ ချစ်သူ တွေက ဝယ်ယူသွားပြီး ပိုက်ကွန်လေးကို ဖြေလိုက်တဲ့အခါ ယုံကြည်ကိုးကွယ်ရာနေရာတွေမှာ၊ ဧည့်ခန်းဆောင်တွေမှာ၊ အခမ်း အနားတွေမှာ၊ မြတ်နိုးသူတွေရဲ့ ဦးခေါင်းထက်မှာ ငွားငွား စွင့်စွင့် တင့်တင့်တယ်တယ် ဝေဆာပွင့်လန်းတော့မှာကို တွေးလိုက်ရင်တော့ “ အချိန်မကျသေးလို့ မပွင့် ရသေး၊ မပွင့်နိုင်သေးတာ” ဆိုပြီး ဖြေသာပါတယ်လေ။

ရာသီဥတုက အေးမြမြ။ ဒါပေမယ့် လေထုက ပိုးသတ်ဆေး နံ့ တွေနဲ့ ညစ်ညမ်းနေတယ်။ နှင်း ဆီ ပင်တန်းတွေကြားမှာ ပုဆိုးတိုတိုဝတ်၊ ရာဘာလည်ရှည်ဖိနပ်စီးထားတဲ့ သူတစ်ယောက် ပိုးသတ် ဆေးဖျန်း နေတယ်။ မျက်နှာပေါ်မှာ ရိုးရိုး တစ်ခါသုံး နှာခေါင်းစည်းနဲ့ ။ ဆေးဖျန်းတာက ပုံးကို လွယ်ဖျန်းတာမဟုတ်ဘူး။ ကွန်ကရိ ကန်ထဲမှာ ဆေးတွေဖျော်ထားပြီး စက်နဲ့ မှုတ်ဖျန်းနေတာ။

သူ့အနားမကပ်ရဲလို့ ခဏရပ်ပါဦးဗျ ဆိုပြီးလှမ်းပြောရတယ်။ ဆရာသမားက ကျွန်တော်တို့ ကို ဆေးကုမ္ဗဏီကလား ဆိုပြီး လှမ်းမေးတယ်။ ဒီစိုက်ခင်းတွေထဲမှာ ဆေးကြော်ငြာသမားတွေ ဘယ် လောက်များများလာနေပါလိမ့်။

မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ လာလေ့လာတာ လို့ပြောတော့ စိတ်ဝင်စားမှုလျော့သွားတဲ့ပုံပဲ။ ဆေး နံ့က ပြင်းလိုက်တာဗျာ ၊ခင်ဗျား နှာခေါင်းစည်းက ပိုးသတ် ဆေး ဖျန်းတာကို ကာကွယ်လို့မရဘူး၊ ပိုးသတ်ဆေးဖျန်းရင် တပ်ရတာ သီးခြားရှိတယ် လို့ ပြောပြ တော့ ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက် ဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ ကျွန်တော်တို့က ဒီအနံ့ကို ရိုးနေပြီ၊ တစ်ခါတစ်လေ တပ်တောင် မတပ်ဘူး လို့ ပြော တယ်။ သူတို့က နှာခေါင်းစည်းဟာ အနံ့ကို ကာကွယ်ဖို့ အတွက် တပ်ရတာမဟုတ်ဘူး။ ပိုးသတ်ဆေးငွေ့တွေ ခန္တာ ကိုယ်ထဲ ဝင်ပြီး လူကို အန္တရာယ်ပြုမှာ ကို ကာကွယ်ဖို့တပ်ရတယ် ဆိုတာ သိပုံမရ ဘူး။ လက်အိတ်မသုံးဘူးလားလို့ ဆက်မေးရင် ပိုးသတ်ဆေးနဲ့ အပက်ခံရမယ့် အခြေအနေဖြစ်လို့ မပြောတော့ဘူး။

နှင်းဆီခင်းတွေကြားက ဖြတ်ပြီး တဲလေးတွေဆီကို ထွက်ခဲ့တယ်။ တဲတစ်လုံးရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ် တစ်စီး၊ ဒူးကာတွေ၊ ဘာတွေ မရှိတော့ဘူး။ အရိုးစုနီးပါး ဖြစ်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် ဒီတော ဒီတောင်နဲ့ ဒီဆိုင်ကယ်မျိုးက အကိုက်ဆုံးပဲ။ ဆိုင်ကယ်ဘေးမှ လူကြီးနှစ်ယောက်၊ ကလေးတစ်ယောက်၊ ဆိုင်ကယ်ပြင်နေတာမဟုတ်ဘူး။ ဆေးဖျန်းတဲ့ လေမှုတ်စက်ကို ပြင်နေတာ၊ ကလေးက လေ့လာသူပေါ့။

ဖလန်ထည် အင်္ကျ ီ အကွက်ဝတ်ပြီး ခေါင်းမှာ ဦးထုပ်ဆောင်းထားတဲ့ လူက မော့ကြည့်ပြီး နှုတ်ဆက် တယ်။ အင်္ကျ ီက ရော၊ ဦးထုပ်ပါ အရောင်လွင့်၊ အနားဖွာ၊ ဟောင်းနွမ်းနေပေမယ့် သူ့အပြုံး က လတ်ဆတ်သစ်လွင်လှတယ်။ နှင်းဆီစိုက်ခင်းတွေအကြောင်းမေးချင်လို့ ဆိုတော့ လိုလို လားလားပဲ ၊ သူ့တဲ ကပြင်မှာ ထိုင်ဖို့ ခေါ်တယ်။

တဲက သွပ်မိုး၊ ဝါးထရံကာ၊ ဝါးထရံတောင် အပြည့်မဟုတ်ဘူး။ တစ်ခြမ်းက မိုးကာ အပြာစ နဲ့။ တဲထဲမှာ အခန်းမရှိဘူး။ ခေါင်းရင်းဘက်မှာ အိပ်ယာနှစ်ခု၊ နံရံမှာ လုံးထွေးချိတ်ထားတဲ့ ခြင် ထောင် နှစ်လုံး။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဘယ်ဟာက ဘယ်သူအတွက်လည်း မသဲကွဲတဲ့ စောင်တွေ လုံးထွေးလို့၊ ခြေရင်းမှာ မီးဖိုတစ်ခု၊ ထင်းချောင်းနည်းနည်း ၊ ဒန်အိုးအဟောင်းနှစ်လုံး။ အိပ်ယာခြေရင်းမှာ ပိုင်ဆိုင်သော အဝတ်အားလုံးထည့်ထားပုံရတဲ့ မြွေရေခွံအိတ်ကို ချုပ်ထားတဲ့ ဇစ်တပ် အိတ် ကြီး တစ်လုံး၊ အသေးတစ်လုံး။

ဒီဒေသမှာ နှင်းဆီစိုက်တဲ့ သူအားလုံးလိုလိုက အညာကျေးလက်ဒေသက လာတဲ့ တောင်သူ တွေ၊ လုပ်ငန်းရှင်တွေနဲ့ဖက်စပ်လုပ်နေတာ။ လုပ်ငန်းရှင်တွေက မြေပိုင်တယ်၊ ဒါမှမဟုတ် ဒေသခံ တောင်သူတွေဆီက မြေကို နှစ်ရှည်ငှားတယ်။ ပြီးရင် လုပ်ငန်းရှင်က နှင်းဆီပျိုးပင်၊ မြေသြဇာ၊ ပိုးသတ်ဆေး၊ စက်၊ စက်သုံးဆီ အားလုံးထုတ်ပေးတယ်။ တစ်လ တစ်ခါ စာရင်းရှင်းရင် ကုန် ကျ စရိတ်အားလုံးနှုတ်ပြီး အမြတ်ကို တစ်ယောက် တစ်ဝက်ခွဲယူတယ်။

ကျွန်တော်တို့ကို ရှင်းပြတဲ့သူက ပခုက္ကူနယ်ဘက်က။ အသက် လေးဆယ်ကျော်ပြီ။ လူပျိုကြီး။ ဒီ တဲမှာ သူ့ညီနဲ့နေတယ်။ တဲနီးချင်းတွေကလည်း သူ့ညီအကိုမောင်နှမတွေ။ အညာမှ ညီအကို မောင်နှမ ရှစ်ယောက်ရှိတဲ့ အထဲက ညီအကိုလေးယောက်နဲ့ ညီမ တစ်ယောက်က ဒီမှာ နှင်းဆီ လာစိုက်နေတယ်။ သူတို့ ညီအကိုနှစ်ယောက်ကလွဲရင် ကျန်တာက အိမ်ထောင်နဲ့။

သူ့ရွာကနေ ဒီဒေသကို နှင်းဆီ စိုက်ဖို့ အစောဆုံးရောက်တာက သူပေါ့။ သူ့နောက်ကမှ ကျန်တဲ့ ညီအကို မောင်နှမ တွေလိုက်လာတာ။ နောက်ပြီး ရွာက လိုက်လာတဲ့သူတွေလည်းဆယ်ယောက် လောက်ရှိသေးတယ်။ အားလုံး ခြံနီးချင်းတွေပဲ။

သူကတော့ အရွယ်ရောက်ထဲက ရွာမှာနေရတဲ့အချိန်နည်းတယ်။ သူတို့ဒေသက မိုးကလည်း မမှန်၊ အလုပ်အကိုင်ကလည်း ထန်းတက်တာနဲ့ ယာစိုက်တာပဲရှိတော့ ရေခြားမြေခြား အလုပ် သွားလုပ်ကြတာများတယ်။ သူရွာကထွက်တော့ ဆယ့်ရှစ်နှစ်ကျော်ကျော်ပဲရှိသေးတယ်။ မုံရွာ က သံရည်ကျိုစက်မှာ လုပ်တယ်။ နောက်တော့ မှော်ဘီဘက်သွားပြီး ထန်းအငှားတက်တယ်။ နှင်းဆီ ခြံတွေမှာလုပ်တာက ပိုကောင်းတယ်လို့ကြားတော့ တိုက်ကြီးဘက်မှာ နှင်းဆီ ဖက်စပ်စိုက်တယ်။ မြေညံ့တော့ ဝင်ငွေမကောင်းဘူး။ ဒါနဲ့ ချင်းရွှေဟော်သွားပြီး တရုတ်ပြည်ထဲမှာ ကြံသွားခုတ် တယ် ။ ဝင်ငွေကောင်းပေမယ့် တရုတ်ရဲလိုက်တိုင်း တောထဲ သွားပုန်းနေရလို့ ကြာကြာမနေနိုင်ဘူး။ ပြန်လာခဲ့တယ်။

နောက်တော့ သူအရင်လုပ်ခဲ့တဲ့ သူဌေးက ရွာငံဘက်မှာ နှင်းဆီ သွားစိုက်မယ်ဆို တော့ လိုက်လာ လိုက်တာ အခုဆို ခြောက်နှစ်ကျော်ပြီပေါ့။ အခုတော့ မောင်နှမတွေ စုပြီး မြေ လေးဧကကျော် ငှားပြီး ကိုယ်တိုင် စိုက်တဲ့ အခြေအနေရောက်လာပြီ။ မြေဆီ၊ ပိုးသတ်ဆေး၊ စက်ဆီ တွေက တော့ အကြွေးယူပြီး လချင်းရှင်းတာပေါ့။

နှင်းဆီတစ်ပင်က စိုက်ပြီးရင် ငါးနှစ်၊ ခြောက်နှစ် ခူးလို့ရတယ်။ မိုးနဲ့ နွေဆိုရင် နေ့တိုင်း ညှပ် (ခူး ) လို့ရတယ်။ ဆောင်းတွင်းကတော့ အေးတဲ့အတွက် အပွင့်နည်းတယ်။ နှစ်ရက် သုံးရက် တစ်ခါပဲ ညှပ်ရတယ်။ နှင်းဆီ ကတော့ စိုက်ခင်းထဲအထိ ဆင်းပြီး ချုပ်ဝယ်တာဆိုတော့ ရောင်းဖို့ အတွက် မပူရဘူး။ ဒါပေမယ့် နှင်းဆီက ငွေသုံးနိုင်မှ အပွင့်ပွင့် တာ။ တစ်လကို ကုန်ကျစရိတ် သုံးလေးသိန်း ရှိတယ်။ ဈေးကောင်းတဲ့အချိန်ဆိုရင် တစ်လ ဆယ်သိန်း၊ ဆယ်ငါးသိန်းတော့ ဝင်တာပဲ ။ ဒါပေမယ့် အမြဲတမ်းဈေးကောင်းရနေတာတော့မဟုတ်ဘူး။ ပန်းပွင့်တိုင်း ဈေး ကောင်းရရင် အခုလောက်ဆို မြေပိုင်ပြီး ကားစီးနေပြီပေါ့တဲ့။

မနှစ် ( ၂၀၂၁ ) က အခြေအနေဘယ်လိုလဲလို့မေးလိုက်တော့ သူ့မျက်နှာက ခရမ်းချဉ်သီးမှည့် ကို မီးထဲပစ်ထည့်လိုက်သလို ရှုံ့တွ မဲ့ရွဲ့သွားတယ်။ စိတ်ပျက်တာလား၊ စက်ဆုပ်ရွံ့ရှာတာ လား၊ အတိတ်ကို မေ့လိုက်ချင်တာလား မသိနိုင်ဘူး။ ပြီးတော့မှ ဝယ်လက် မရှိလို့ ချိုးပြီး လွှင့်ပစ်ရ တယ်။ ဝယ်သူရှိတော့လည်း ဆယ်ပွင့်မှ နှစ်ရာ ၊ သုံးရာ ရသတဲ့။

အခု ဆောင်းတွင်းတော့ ဈေးပြန်ကောင်းလာတယ်၊ ဆယ်ပွင့် တစ်ထောင်ဈေးရတယ်၊ ခေတ် ပျက်ကြီးထဲမှာ ဘာလို့ ဈေးကောင်းရလဲ မသိဘူး လို့လည်း မှတ်ချက်ပြုတယ်။ သူ့ညီက တရုတ် လမ်းပိတ်ပြီး တရုတ်ပန်းတွေ မဝင်လို့ဆိုပြီး လှမ်းပြောတယ်။ အရှေ့မြင် အနောက်မြင် တောင်တက်ချိန်ကလည်း တရုတ် လမ်း ပိတ်လို့ တရုတ်အသီးတွေမဝင်ဘူး။ ဒါ့ကြောင့် လိမ္မော်ဈေးကောင်းတယ်လို့ ကြားခဲ့ရတယ်။နှင်းဆီ နဲ့ လိမ္မော် လည်း ပထဝီနိုင်ငံရေး နဲ့မလွတ်နိုင်တဲ့သဘောပေါ့။

မိုင်းအင် ပတ်ဝန်းကျင်ဘက် ခရီးဆက်ဖို့ရှိသေးတော့ နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်ခဲ့တယ်။ နှင်းဆီ ခင်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ ဆေးဖျန်းသမားက ဆေးဖျန်းလို့မပြီးသေးဘူး။ တုန်းကနဲ လဲသေသွားမှ အဆိပ် မဟုတ်ဘူး။ ခန္တာကိုယ်ထဲကို တစိမ့်စိမ့်ဝင်ပြီး အချိန်ကြာမှ ဒုက္ခပေးတဲ့ ဓာတုဆေးတွေ ရှိတယ် ဆိုတာ သူ့ကို ရှင်းပြခွင့်မရဘူး။ ဒါပေမယ့် လောဘ၊ ဒေါသ၊ မောဟ အဆိပ်တွေ ကြားမှာ နေရတဲ့ကိုယ့် စိတ်ဓာတ်တွေလည်း ဘယ်လောက် အဆိပ်သင့်နေပြီ ဆိုတာ မသိနိုင်ဘူး။