အိုးပုတ် ချိုးရုပ်

ပန်းခြံထဲမှာ လမ်းလေ ျှာက်သူတွေ၊ အားကစားလေ့ကျင့်သူတွေရောက်နေပြီ။ အုပ်စုလိုက် ပုံမှန် လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်တဲ့သူတွေကလည်း သီချင်းတွေဖွင့်ပြီး လေ့ကျင့်နေပြီ။ မနက်အစောကြီးလာ၊ လမ်းလေ ျှာက်ပြီးတာနဲ့ ထိုင်ခုံပုလေးတွေချပြီး စုထိုင်၊ ယူလာတဲ့ လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း စကားဝိုင်းဖွဲ့လေ့ရှိတဲ့ အဖွဲ့ကလည်း စုဝေးစကားပြောနေကြပြီ။ ဟိုးရှေးယခင်ကတော့ သူတို့ အနားက ဖြတ်သွားရင် ရယ်သံတွေ၊ အပြုံးတွေ ဝေေ၀ဆာဆာ၊ အခုတော့ မျက်နှာညိုညို နဲ့ ၊ “ဒုက္ခ ဗျာ”၊ “ဒီ ကောင်ကတော့”၊ “ဟိုကောင်ကတော့” ၊ “လုပ်လိုက်ရင် တလွဲ” ၊ “ တက်ဈေး” ၊ ဆိုတဲ့ စကားသံတွေပဲကြားရတော့တယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆဲသံလေးတောင် ကြားညှပ် ပါလာသေးတယ်။

လူရှင်းတဲ့ သစ်ပင်ရိပ်အောက်မှာတော့ စည်ပင် သန့်ရှင်းရေးသမားတစ်ချို့ ထမင်းစားနေကြ တယ်။ တစ်ချို့က ထမင်းချိုင့် တစ်ဝက် ကို မနက်စာ စား၊ ကျန်တာကို နေ့လယ်စာ အတွက်ချန်ထား။ တစ်ချို့ ကတော့ မနက်စာနဲ့ နေ့လယ်စာပါ အပြီး ပေါင်းစားလိုက်တယ်။ နေ့လယ်ဗိုက်ဆာတော့ မုန့်လေးဘာလေး ဝယ်စားမယ် ပေါ့။ ငွေကြေးတတ်နိုင်သူတွေ အားလပ်ရက်မှာ နေဖင်ထိုးအောင် အိပ်ပြီးမှ မနက်စာနဲ့ နေ့လယ်စာ ပေါင်းစားတာကိုတော့ Brunch လို့ခေါ်တယ်တဲ့။ နှစ်ကြိမ်ခွဲစားရတဲ့ လက်လုပ် လက်စားတွေရဲ့ ထမင်းချိုင့် လေးကိုတော့ ဘယ်လိုခေါ်မလဲ။

ထမင်းဝိုင်းမှာ ထိုင်ရင်းနဲ့ လူငယ်လေးနှစ်ယောက် ခွန်းကြီး ခွန်းငယ် စကားများနေကြတယ်။ နားထောင်ကြည့်လိုက်တော့ မြက်ရမ်း ဓားတစ်ချောင်း အထားမှားတဲ့ ကိစ္စ နဲ့ အချေတင်ဖြစ်နေ ကြတာ။ အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်က “တော်ကြတော့” ဆိုပြီး မာန်တယ်။ နောက်တစ်ယောက် ကတော့ “လူတွေက အလိုလို စိတ်တိုနေကြတာ အမရဲ့” လို့မှတ်ချက်ပေးတယ်။ ဟုတ်သားပဲ။ လူတွေလည်း ကပ်ကြီးသုံးပါးကြားမှာ အထက်မီး၊ အောက်မီး နဲ့တွေ့တဲ့ ဘိန်းမုန့်လို ဖြစ်နေ တော့ စိတ်တွေမွန်းကျပ်နေကြပြီပေါ့။ ဘိန်းမုန့်ကမှ အထက်မီး၊ အောက်မီး ကြောင့် အနံ့သင်းပျံ့ အရသာပြည့်တဲ့ မုန့်ဖြစ်လာသေး တယ်။ လူတွေကတော့ ကပ်သုံးပါး နဲ့ လုံးပါးပါး တော့မလား မဆိုနိုင်ဘူး။

ပန်းခြံက ပြန်လာတော့ ဆီဝင်ထည့်တယ်။ တစ်နှစ်အတွင်း တစ်ရိပ်ရိပ် တက်လာတဲ့ ဆီဈေး အရင်ဈေးထက် နှစ်ဆကျော်သွားထဲက ပထမအဆင့် ဆိုင်က ဈေးနှုန်းဆိုင်းဘုတ်ကို မကြည့်တော့ဘူး ကိုယ်ထည့်ချင်တဲ့အတိုင်း နှစ်သောင်းဖိုး၊ သုံးသောင်းဖိုး ပြောထည့်လိုက်တယ်။ ။ အခု ဒုတိယ အဆင့်အနေနဲ့ ဆီထည့်တဲ့ စနစ်ကို ပြောင်းလိုက်တယ်။ အရင်က ဆိုရင် ဆီကုန်ကာနီးအထိ စောင့်ပြီးမှ ထည့်တယ်။ အခုတော့ နည်းနည်းလေး လျော့တာနဲ့ ပြေးထည့်လိုက်တာပဲ။ ဒီတော့ တစ်သောင်းခွဲဖိုးနဲ့ တိုင်ကီပြည့်သွားတယ်။ နှစ် သောင်းဖိုးနဲ့ တိုင်ကီပြည့်သွားတယ် ဆိုပြီး စိတ်သက်သာရာရသွားတယ်။

အမှန်ကတော့ အခြေအနေမှန်ကို မရင်ဆိုင်ရဲ တဲ့အတွက် ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် လှည့်စားလိုက်တာပါ ပဲ။ ဒါဟာ မကောင်းတဲ့ အမူအကျင့်တစ်ခုလို့ ပြောလို့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် သမိုင်းတစ်လေ ျှာက် မှာ “ဘုန်းတော်ကြောင့် အားလုံးအဆင်ပြေနေပါတယ်ဆို”တဲ့ ကိစ္စတွေကလည်း အများကြီးရှိခဲ့တာပဲ။

ပိုတမ်ကင် ( Potemkin) ဆိုတာ ရုရှားနိုင်ငံ ကက်သရင်း(၂) ဘုရင်မကြီးလက်ထက်က ဝန်ကြီး တစ်ပါးပေါ့။ ၁၇၈၇ ခုနှစ်မှာ ကက်သရင်း ဘုရင်မကြီး မကြာခင်ကမှ ရုရှားနိုင်ငံက သိမ်း သွင်းခဲ့တဲ့ အခု ယူကရိန်းနိုင်ငံရှိရာဒေသကို မြစ်ကြောင်းအတိုင်း တိုင်းခန်းလှည့်တယ်။ တကယ်တော့ အဲဒီဒေသ က အော်တိုမန်အင်ပါယာနဲ့ဖြစ်ခဲ့တဲ့ စစ်ကြောင့် စစ်ဘေးစစ်ဒဏ်တွေ ရှိသေးတယ်။ အကင်းမသေသေးဘူး။

အဲဒီအချိန်မှာ ပိုတမ်ကင်က အဲဒီ ဒေသရဲ့ ဘုရင်ခံချုပ်ဖြစ်နေပြီ။ သူက ဘုရင်မကြီးဖောင်တော် ဖြတ်သန်းရာ မြစ်ကမ်းနားဝဲယာ မှာ အလွယ်တကူ ရွှေ့ပြောင်းလို့ရတဲ့ ရွာလေးတွေ ဆောက်တယ်။ ဘုရင်မကြီးဖြတ်သွားချိန်မှာ ရွာသူ ရွာသားတွေက ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နှုတ်ဆက်ကြ၊ ဘုရင်မကြီးဖြတ်ပြီးတာနဲ့ အိမ်တွေကို ဖျက်ပြီးနောက်တစ်နေရာရွှေ့ လုပ်ခဲ့တယ်လို့ဆိုတယ်။ အဲဒါကို အစွဲပြုပြီး အခြေအနေမှန်ကို ဖုံးကွယ်ပြီး အနှစ်မပါ အကာသက်သက် အထက်လူကြီးတွေ၊ ဒါမှမဟုတ် ဧည့်သည်တွေ အထင်ကြီးအောင်လုပ်ပြတဲ့ ကိစ္စတွေကို ပိုတမ်ကင် ရွာ ( Potemkin village) လို့ တင်စားသုံးနှုန်းလေ့ရှိကြတယ်။

ပိုတမ်ကင် က တကယ်ပဲ အဲဒီလိုလုပ်ခဲ့သလား၊ သူ့ကို မလိုမုန်းတီးသူတွေက ချဲ့ကားပြောခဲ့ သလားဆိုတဲ့ အငြင်းပွားမှုတွေ အခုထိ ရှိနေဆဲပဲ။ သို့သော် သမိုင်းတစ်လေ ျှာက်မှာ ကိုယ့် အထက် လူကြီး စိတ်ချမ်းသာအောင် အခြေအနေမှန်ကို ဖုံးကွယ်တင်ပြကြတဲ့ လက်အောက် ငယ်သားတွေရှိသလို အခြေအနေမှန်ကို သိလျက်နဲ့ ဒါမှမဟုတ် သိဖို့မကြိုးစားပဲနဲ့ “ အားလုံး ကောင်းပါသည်ခင်ဗျား” နဲ့ ကျေနပ်နေတဲ့ အကြီးအကဲတွေရှိခဲ့တယ်ဆိုတာတော့သေချာတယ်။ ဒါဟာလည်း ငါ့လက်ထက်မှာ အားလုံးအဆင်ပြေတယ်ဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်လှည့်စားခြင်း တစ်မျိုးပဲ၊ အပြစ်တစ်ခုပဲ။

ဒါပေမယ့် ကလေးလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လှည့်စားမှုကိုတော့ အပြစ်တင်လို့ မရဘူး။ အိုးပုတ် ချိုးရုပ်လေးတွေနဲ့ ဆော့နေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်က သစ်ရွက်လေး တွေကို ကြက်သားဟင်းလို့ပြောတာဟာ သူလုပ်ခွင့်မရသေးတဲ့အခြေအနေတစ်ခုကို စိတ်ကူး ယဉ်ပြီးလုပ်ကြည့်နေတာပဲ။ ချိုးရုပ်လေးဟာ သူ့အတွက် သက်ရှိ ချိုးလေး တစ်ကောင်၊ ဒါမှ မဟုတ် ကြက်လေး ဒါမှမဟုတ် သိမ်းငှက်ကြီး ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာပဲ။ ပလတ်စတစ်ကားလေးဟာ လ ျှပ်စစ်ကားကြီးဖြစ်နိုင်သလို၊ ရထားစက်ခေါင်းလေးဟာလည်း ကျည်ဆံရထားကြီးဖြစ်နိုင်တာပဲ။ ဆရာ စိုင်းခမ်းလိတ် ရေးတဲ့ “ကြွေနေတဲ့ ပန်းကလေးများလိုက်ကောက်ခြင်းမှာ ကျေနပ်မှု အပြည့် အဝရတဲ့ ချစ်သမီးလေး” ဆိုတာ ဒီလို အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ ပျော်ရွှင်မှု၊စိတ်ကူးယဉ်မှုကို ပြောတာပဲ။

ဒါပေမယ့် ကိုယ့်အသက်အရွယ်နဲ့က အိုးပုတ်ချိုးရုပ်နဲ့ ဆော့သလို စိတ်ကူးယဉ်ပြီး ပြောရမယ့် အရွယ်လည်း မဟုတ်တော့ဘူး။ ပြောနေတဲ့ လူတွေကို မြင်ရင်လည်း ခပ်ညံ့ညံ့ ဗီဒီယို ဇာတ်ကား တစ်ခုကို ကြည့်ရသလိုပဲ စိတ်ပျက်မိတယ်။ ဒီတော့ ဆီဈေးတွေ အဆမတန်တက်လာနေတာကို အသိအမှတ်ပြုပြီး ခရီးသွားတာ၊ ခြေများတာကို လေ ျှာ့ဖို့ပဲရှိတော့တယ်။