ခေါင်းဆောင်နဲ့ အတ္တမာန

ဒီစာကို လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးနှစ် ၂၀၁၇ ဖေဖော်ဝါရီလ ၁၁ ရက်နေ့မှာ ရေးခဲ့ပေမယ့် အခု အချိန်ထိ ခေတ်မီ နေဆဲဖြစ်တဲ့အတွက် ပြန်မ ျှဝေလိုက်ပါတယ်။

ခေတ်ကာလ အခြေအနေပေါ် မူတည်ပြီးခံစားချက်တွေကို အက်ဆေးပုံစံ စာလေးတွေနဲ့ ရေးခဲ့တာ အခုမှ မဟုတ်ဘူး။ ဦးသိန်း စိန်အစိုးရလက်ထက်မှာလည်း “ ကြိုက်သွားမှာပါ” နဲ့ “ တံခါးများ” လို စာတွေ ရေးခဲ့ တယ်။ အင်န်အယ်လ်ဒီအစိုးရ လက်ထက်မှာလည်း “ သံချပ်ကာ” နဲ့ “ ချန်ပီယံ” လိုစာတွေ ရေးခဲ့တယ်။ အက်ဆေးပုံစံ စာတွေ အများဆုံးရေးခဲ့တဲ့ ကာလလို့ တောင်ဆိုနိုင်တယ်။ အခုလည်း ဖြတ်သန်းနေရတဲ့ ခေတ်ကာလ ကို မူတည်ပြီး ခံစားချက်တွေကို ဆက်ရေးနေဦးမှာပဲ။

အဲဒီတော့ အခုမှ ရေးတာမဟုတ်၊ ဟိုတုန်းကလည်း ရေးခဲ့တယ်၊ ဆက်လည်းရေးဦးမယ်။ မဖတ်ချင် ရင် ကျော်သွား၊ ကြိုက်ရင် ဖတ်ကြည့်၊ တွေးကြည့်၊ ခံစား ကြည့် ၊ အနာရှိရင် စပ် ၊ အင်န်အယ်လ်ဒီ အစိုးရ လက်ထက်မှာ ရေးခဲ့ချိန်က သဘောကျခဲ့ဖူးတယ်ဆိုရင် ကိုယ့်အလှည့်ကျတော့ မနွဲ့နဲ့ ပေါ့။

=================================================

ခေါင်းဆောင်နဲ့ အတ္တမာန

ခေါင်းဆောင်လို့ ပြောလိုက်ရင် ကျွန်တော်တို့က ရှေ့က ဦးဆောင်သူလို့ မြင်လိုက် ကြတယ်။ အဲဒါ မှန်သလား။ ခေါင်းဆောင်ဟာ တကယ်ပဲ အမြဲတမ်းရှေ့ကနေ ဦးဆောင်နေသူလား။

ခေါင်းဆောင်ရဲ့ အခန်းကဏ္ဍနဲ့ပတ်သက်ပြီး သိသာထင်ရှားတာကတော့ စစ်တိုက်တဲ့နေရာမှာပဲ။ အလယ်ခေတ် ( ၅ ရာစုကနေ ၁၅ ရာစု) ခေတ်မှာတော့ စစ်ပွဲအတော်များများရဲ့ အဆုံးအဖြတ်က ခေါင်းဆောင်တွေ၊ သူရဲကောင်းတွေစီးချင်းထိုးတာနဲ့ အဖြေပေါ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် နိုင်ငံအရွယ် အစားတွေကြီးမားလာ၊ တပ်မတော်အရွယ်အစားတွေ ကြီးမားလာပြီး စစ်ဆင်မှုနည်းပရိယာယ်တွေ ရှုပ်ထွေးလာတာနဲ့အမ ျှ ခေါင်းဆောင်တွေစီးချင်းထိုးရုံနဲ့ စစ်ပွဲကမပြီးတော့ဘူး။ တပ်အရွယ်အစား ကြီးမားလာလေ ခေါင်းဆောင်က နောက်ပိုင်းကနေအခြေအနေအားလုံးကို သုံးသပ်ဆုံးဖြတ်ဖို့ လို လာလေပဲ။

နိုင်ငံရေး၊ စီးပွားရေး၊ အုပ်ချုပ်ရေး နယ်ပယ်တွေမှာလည်း ဒီသဘောပဲ။ နယ်လ်ဆင်မန်ဒဲလားက တော့ “ခေါင်းဆောင်ဟာ တစ်ခါတစ်လေကျရင် သိုးကျောင်းသားလိုပဲ နောက်ကနေ ထိန်းရတယ်။ လက်အောက်ကို ဆုံးဖြတ်တတ်အောင်သင်ပေးပြီး လိုအပ်မှ ဝင်ထိန်းပေးရတယ်။” လို့ပြောဖူး တယ်။

ဒါက ခေါင်းဆောင်ဟာ လက်အောက်ကို စွမ်းဆောင်ရည်မြင့်အောင်လေ့ကျင့်၊ ရည်မှန်းချက် ကို သတ်မှတ်၊ သူတို့ကို လုပ်ပိုင်ခွင့်ပေး၊ လမ်းလွဲမယ်ထင်ရင် ဝင်ထိန်းကျောင်းဆိုတဲ့ ခေါင်းဆောင် မှုကျင့်စဉ်ပဲ။ ဒီနည်းလမ်းဟာ မျိုးဆက်သစ်ခေါင်းဆောင်တွေကို မွေးထုတ်ပေးနိုင်ဖို့လည်းအ ထောက်အကူဖြစ်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ခေါင်းဆောင်အတော်များများက ရှေ့ကပဲနေချင်ကြတယ်။ ဒါက သူတို့ရဲ့ အတ္တနဲ့လည်း ဆိုင်တယ်။ ခေါင်းဆောင်လုပ်သူဟာ ပထမတော့ မှားမှာကို စိုးရိမ်ပြီး ရှေ့ကနေဦးဆောင်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ နောက်လိုက်တစ်ချို့က ခေါင်းဆောင်ကြီးအလွန်ကောင်း၊ ခေါင်းဆောင်ကြီးမှ မရှိ ရင် မဖြစ်ဆိုပြီး ခေါင်းဆောင်ရဲ့ အတ္တစိတ်ကို မီးထိုးပေးကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အဲဒီခေါင်းဆောင်ဟာ ငါရှေ့က ဦးမဆောင်ရင်မဖြစ်တော့ဘူးလို့ထင်လာတယ်။ ယုံကြည်လာတယ်။

ခေါင်းဆောင်က ရှေ့ကပဲအမြဲနေတော့ ရှေ့ခရီးကိုတော့ လှမ်းမြင်ပါရဲ့။ ဒါပေမယ့် နောက်က သူ့ရဲ့ သိုးအုပ်ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သူမသိတော့ဘူး။ သူ့နောက်မှာ သူ့ကိုအားပေးနေတဲ့အသံတစ်ချို့ ကြားမယ်။ အဲဒါကြောင့်အားလုံးအဆင်ပြေနေပြီလို့ထင်ကောင်းထင်မယ်။ တစ်ချိန်မှာ အကြောင်း တိုက်ဆိုင်လို့ နောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ သူ့သိုးတွေ သူများခြံထဲဝင်စားနေတာ၊ နောက် မှာ ကျန်ခဲ့တာ၊ သိုးအုပ်ကြီးဖရိုဖရဲဖြစ်နေတာတွေကို တွေ့ရလိမ့်မယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ သူပြန်ပြင်ဖို့ နောက်ကျသွားပြီ။ သိုး ကျောင်းသမားရဲ့ ကျဆုံးခန်းပေါ့။

ဒါ့ကြောင့်ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်ဟာ ဘယ်အချိန်မှာ ရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ရမလဲ၊ ဘယ်အချိန်မှာ နောက်ကနေ ထိန်းကျောင်းရမလဲဆိုတာကို မှန်မှန်ကန်ကန်ဆုံးဖြတ်နိုင်ဖို့လိုပါတယ်။ အဲဒီလို ဆုံး ဖြတ်နိုင်ဖို့အတွက် အဓိကလိုအပ်ချက်ကတော့ မိမိအတ္တမာနစိတ် ( Ego) ကိုလေ ျှာ့နိုင်ဖို့ပဲ။

ဒါပေမယ့် လွယ်တဲ့အလုပ်တော့မဟုတ်ဘူး။ ဒါ့ကြောင့်လည်း သမိုင်းမှာ နိုင်ငံပြုခေါင်းဆောင် အဆင့် ရောက်တဲ့သူတွေ နည်းနေတာပါ။