စာမေးပွဲကျခြင်း

ဒီစာကို လွန်ခဲ့တဲ့ ခြောက်နှစ် ၂၀၁၆ ခု ဖေဖော်ဝါရီလ ၁၉ ရက်နေ့မှာ ရေးခဲ့တာပါ။ ကိုယ့်ကို ကိုယ် ထင်တစ်လုံးနဲ့ ငါလုပ်ရင် ဖြစ်ပါတယ်ဆိုပြီး လုပ်မိလို့ ရတဲ့သင်ခန်းစာအကြောင်းပေါ့။ အခု တော့လည်း ရန်ကုန်မြို့က လမ်းတွေပေါ်မှာ အထာကျကျ ကားပါကင်ထိုးတတ်နေပါပြီ။

လူတစ်ယောက်ဟာ ငါ အရာရာအားလုံးကို မသိနိုင်ဘူး၊ မလုပ်နိုင်ဘူး ဆိုတာကို လက်ခံနိုင်ရင် သူ့ အတွက်ရော၊ ပတ်ဝန်းကျင်အတွက်ရော အဆင်ပြေတာပေါ့။

======================================
စာမေးပွဲကျခြင်း

ဝန်ကြီးတာဝန်က အနားယူရင် ဘာလုပ်မလဲလို့ ကွန်မန့်ရေးသူတစ်ယောက်ကမေးတော့ ရန်ကုန်က အငြိမ်းစားအများစုလို ကလေးကျောင်းပို့၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင် လုပ်မည် ဟု ဖြေခဲ့ဖူးသည်။

ကျွန်တော်က တာဝန်နဲ့ နေပြည်တော်မှာ၊ မိသားစုက ကလေးတွေကျောင်းတက်ဖို့ ရန်ကုန် မှာဆိုတော့ ကလေးကျောင်းပို့ကျောင်းကြို အလုပ်က ကျွန်တော်နဲ့ သိပ်မဆိုင်သလို ဖြစ်နေ ခဲ့တာကြာပြီ။ နောက်ရာထူးတိုးလာတော့ နေ့ခင်းဆို ကားသမား၊ ညဆို ဇနီးဖြစ်သူက ကျူရှင်ပို့ကြို၊ ဂိုက်ပို့ကြိုလုပ်သည်။

ပြီးခဲ့တဲ့ သုံးရက်ကတော့ ကျွန်တော်တို့ မိသားစု ဌာနက ပေးထားတဲ့ တိုက်ခန်းကနေ တာဝန်က အနားယူပြီးချိန်တွင်နေမည့်တိုက်ခန်းသို့ ပြောင်းရွှေ့ခဲ့သည်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဒီနေ့ညနေ နေပြည်တော်ကနေ ရန်ကုန်ကိုရောက်သည်နှင့် ဒီနေ့ည သမီးရဲ့ ဂိုက်ဆရာမကို ပြန်ပို့မယ့် တာဝန်ကို ယူလိုက်သည်။ ဇနီးဖြစ်သူက စိတ်မချလို့ သူပါဆင်းလိုက်လာသည်။ အကြောင်းပြ ချက်ကတော့ ကားဝင်ထွက် ပါကင်ထိုးရတာ ခက်သည်။ လုပ်နေမကျရင် မလွယ်ဘူးပေါ့။

ဒီစကားက ကျွန်တော့်မာနကို ထိခိုက်လိုက်တာပဲ။ ကားမောင်းလာတာ နှစ်သုံးဆယ်ကျော်ခဲ့ ပြီလေ။ ပါကင်ထိုးတာ ဘာခက်လို့တုန်း။ တိုက်ခန်းအောက်ဆင်းလိုက်တော့ ကားက ခပ်လှမ်းလှမ်း လွတ်တဲ့နေရာမှာ ရပ် ထားသည်။ တစ်ဖက်မှာ ပန်းရုံနဲ့သံတိုင်တစ်ခု၊ တစ်ဘက်မှာ ကားတစ်စင်း၊ ဘယ်ညာ မှာ တစ်ထွာလောက်ပဲလွတ်သည်။ ကားရှေ့တည့်တည့် လမ်းတစ်ဖက်ခြမ်းမှာ အလျားလိုက် ရပ်ထားသော ကားတစ်စီး။

ခပ်တည်တည်နဲ့ ကားပေါ်တက်၊ဘယ်ကွေ့သည်။ ရပ်ကြည့်နေသည့် ဇနီးနဲ့ သမီးထံမှ အော်သံထွက်လာသည်။ ဘေးက ကားနဲ့ ကျွန်တော့်ကား နောက်ပိုင်း လက်တစ်လုံး လောက်ပဲ လိုတော့သည်။ ရှေ့က ကားနဲ့လည်း ခေါင်းမလွတ်။ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ၊ အောက်သံတွေကြားမှာ သုံးခါလောက်လုပ်တော့လည်း ကားထွက်လို့မရ၊ ပိုဆိုးတာ က လမ်းအတိုင်း ဝင်လာသည့် ကားသုံးစီးလောက်က ကျွန်တော် ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်လုပ် တာကို စောင့်နေရသည်။ ချွေးပြန်လာသည့် ကျွန်တော် အကောင်းဆုံးဆုံးဖြတ်ချက်ကို ချလိုက်သည်။
အဲဒါကတော့ သော့ပိတ်၊ ကားပေါ်ကဆင်းပြီး ကားသော့ကို ဇနီးဖြစ်သူထံ လွှဲပေးလိုက် ခြင်းပဲဖြစ်သည်။ သူကျတော့ သူ့အထာနဲ့ သူ နှစ်ခါလောက်ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ် ပြီး လွတ်ထွက်သွားသည်။ ဒီတော့မှ ကျွန်တော်က ဘေးခုံမှာ ရို့ရို့လေးဝင်ထိုင်ပြီး ရပ်ကွက် အထာကားမောင်းခြင်းကို လေ့လာရတော့သည်။

ဆရာမပို့ပြီး အပြန်လမ်းထဲရောက်တော့ ကျွန်တော်နဲ့အသင့်တော်ဆုံးအလုပ်ကို လုပ် သည်။ အဲဒါကတော့ ကားပေါ်ကဆင်းပြီး ဇနီးဖြစ်သူ ပါကင်ထိုးရာတွင် လွတ်မလွတ် ကြည့်ပေးခြင်း ပဲဖြစ်သည်။

ရပ်ကွက်ထဲက ပထမဆုံးညမှာ ကားပတ်ကင်ထိုးသည့် စာမေးပွဲ ကျွန်တော် ကျရှုံးပါ သည်။ အထာကျအောင် အတော်ကြိုးစားရပါဦးမည်။