၀တၳဳတိုုဆရာ

ဆရာ ဖေမြင့် ဟာ ကျွန်တော် လေးစားရတဲ့ စာရေးဆရာပါ။ လူအများ စုက သူ့ကို ဘာသာပြန် ဆရာ၊ တက်ကျမ်းဆရာလို့ ပဲသိပြီး တကယ်တော်တဲ့ ဝတ္ထုတိုဆရာ ဆိုတာကို မေ့နေကြ တယ်။

ကျွန်တော် ပြန်ကြားရေး ဒုဝန်ကြီး၊ ဝန်ကြီးတာဝန်ယူရတော့ စာနယ်ဇင်း လွတ်လပ် ခွင့်၊ သတင်းမီဒီယာကောင်စီ ဥပဒေ၊ ပုံနှိပ် ဥပဒေ၊ အများပြည်သူဝန်ဆောင်မှု မီဒီယာ ဥပဒေ တွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဆရာဖေမြင့် နဲ့ အစည်းအဝေးခန်းထဲမှာ ၊ မီဒီယာ တွေပေါ်မှာ အကြိမ် ပေါင်းများစွာ အပြန်အလှန် ဝေဖန်၊ ငြင်းခုန် ခဲ့ကြရတယ်။

ဒါပေမယ့် တစ်ခြားအချိန်မှာတွေ့ရင်တော့ စာပေနဲ့ပတ်သက်ပြီးရင်းရင်းနှီးနှီးပြောဖြစ်တယ်။ ပုဂ္ဂိုလ် ရေး ခင်မင်ရင်းနှီးမှုရှိသလို အပြန်အလှန်လေးစားမှုလည်း ရှိတယ်။

သူ ပြန်ကြားရေးဝန်ကြီးဖြစ်သွားတော့ ကျွန်တော်က အင်န်အယ်လ်ဒီအစိုးရရဲ့ မူဝါဒတွေကို ဝေဖန် သူဖြစ်လာတယ်။ နေရာပြောင်းသွားတာပေါ့။ အင်န်အယ်ဒီအစိုးရရဲ့ ပြန်ကြားရေးဆိုင်ရာမူဝါဒ နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဝေဖန်တဲ့ စာတွေအများကြီးရေးခဲ့တယ်။

ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ကြား ပုဂ္ဂိုလ်ရေးခင်မင်ရင်းနှီးမှုနဲ့ လေးစားမှုကတော့ ပျက် မသွားဘူး။ တွေ့ဆုံ ဖြစ်တဲ့အခါတိုင်း ရင်းရင်းနှီးနှီး စကားပြောဖြစ်သလို ကျွန်တော် ပြုစုတဲ့ စာအုပ်တွေ အတွက်လိုအပ် တဲ့ အထောက် အထား တွေ၊ သတင်းဓာတ်ပုံတွေကို ပြန်ကြားရေးဝန်ကြီးဌာနကနေ ရှာဖွေခွင့်၊ အသုံးပြုခွင့်ပေးခဲ့တယ်။

တစ်ချိန်မှာတော့ ဆရာဖေမြင့် ဝတ္ထုတို အသစ်တွေ၊ ဘာသာပြန်စာပေတွေ ပြန်ရေးနိုင်မယ်လို့မေ ျှာ်လင့်ပါတယ်။