အကျိုး အကြောင်း

လမ်းထိပ်ကို ရောက်တော့ ဒီနေရာမှာ ဂိတ်ထိုးနေကျ ကားတွေမရှိဘူး။ တစ်ဖက်ခြမ်းမှာ ရပ်ထား တဲ့ မိုးပြာရောင်တက္ကစီကားထဲက ယာဉ်မောင်းက သူအားတယ်၊ သွားမလားဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ လက် ထောင်ပြတယ်။ ယာဉ်မောင်းက ကတုံးဆံပင်ပေါက်၊ ခေါင်းဖြူဖြူ၊ မျက်မှန်နဲ့ ၊ အသက်ငါး ဆယ် ပတ်ဝန်းကျင်။ သွားမယ့်နေရာပြောပြီး ဈေးမေးလိုက်တော့ လေးထောင်တဲ့။ အံ့သြသွား တယ်။ လက်ရှိဆီဈေးနဲ့ အဲဒီနေရာကို ငါးထောင်၊ ကားကျပ်ချိန်ဆိုရင် ခြောက်ထောင် ပေးနေရတာ။

ကားဆရာက အဲဒီဘက်မှာ အော်ဒါရထားလို့ ဒီဈေးနဲ့ ခရီးကြုံခေါ်တင်တာပဲလို့ တွေးမိပြီး ကားငှားလိုက်တယ်။ ကားထွက်ပြီးမှ အပြန်ခရီးသည်အော်ဒါရှိလို့လားလို့ မေးလိုက်တော့ မဟုတ်ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ့ အဲဒီနေရာကို ငါးထောင်၊ ခြောက်ထောင်တောင်းတာဗျ၊ ခင်ဗျားက ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲလို့ပြောလိုက်တော့ သူက အငှားယာဉ်မောင်းတာ ရှစ်လ လောက်ပဲရှိသေးသတဲ့။ ခရီး သည် လန်သွားမှာ စိုးရိမ်လို့ လေ ျှာ့လေ ျှာ့ပြောတာ၊ အိမ်က ကလေးတွေကလည်း အဖေ ဆီဖိုးရှုံးလိမ့် မယ်လို့ သတိပေးသတဲ့။ ဒီလိုနဲ့ ကားဆရာ တက္ကစီဆွဲရခြင်းအကြောင်းအရင်းကို မေးမိတယ်။

ကားဆရာက အရင်က သဘောၤသား၊ ၂၀၁၄ ရောက်တော့ သား က မိုဘိုင်းဖုန်း ဆက်သွယ် ရေးပစ္စည်းတွေ တပ်ဆင်တဲ့ နိုင်ငံတကာကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်ရ နေပြီ။ အဲဒီအချိန်က လစာ ၁၈ သိန်းဆိုတော့ မနည်းဘူးပေါ့။ ချွေးမကလည်း ဟိုတယ်လုပ်ငန်း တစ်ခုမှာ လုပ်တာ ဆယ်သိန်း လောက်ရတယ်။ ဒီတော့ အဖေ ကို သဘောၤမလိုက်စေချင် တော့ ဘူး။ အိမ်မှာပဲ နားနား နေနေ နေဖို့ တိုက်တွန်းတယ်။ ။ ဒီလိုနဲ့ ကုန်းပေါ်ရောက်လာတာပဲ။

ရေထဲက ငါးဟာ ကုန်းပေါ်ရောက်တော့ ဘာမှမလုပ်ဘဲ မနေတတ်ပြန်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ သားရဲ့ အကြံ ပေးမှုနဲ့ တာဝါတိုင်တွေမှာ မီးစက်တွေ၊ ဆိုလာပြားနဲ့ ဘက်ထရီတွေ ၊ အိပ်ချိန်းပစ္စည်းတွေ တပ် ဆင်တဲ့အလုပ်ကို ဆပ်ကန်ထရိုက်လုပ်တယ်။ အဲဒီအချိန်က တာဝါတိုင်တွေ အပြိုင်အဆိုင် ဆောက်နေတဲ့အချိန်ဆိုတော့ အလုပ်လုပ်ရတာ ပျော်ဖို့ကောင်းတယ်။

လေးငါးနှစ်လောက်လုပ်လိုက်တော့ အတော်စုမိဆောင်းမိဖြစ်လာတယ်။ လုပ်ငန်းအတွက် လိုက် ထရပ်တစ်စီး၊ ပရိုဘောက်တစ်စီး ဝယ်နိုင်တဲ့အပြင် ဖို့ဒ် နှစ်ခန်းတွဲတစ်စီးကိုလည်း အရစ်ကျ စနစ် နဲ့ ဝယ်လိုက်နိုင်တယ်။ သား နဲ့ ချွေးမလည်း လစာကောင်းတဲ့အပြင် နှစ်စဉ် ဆုကြေးတွေဘာတွေ ရ ဆိုတော့ အကောင်းတွေချည်းပဲ။ အလုပ်လုပ်လို့လွယ်၊ ငွေရှာလို့ကောင်းတဲ့ အချိန်ပေါ့။

ကားဆရာက ဘဝဇာတ်ကြောင်းပြောနေရင်း ဖုန်းဝင်လာလို့ စကားရပ်သွားတယ်။ တစ်ဖက် ကပြောတာကို နားထောင်ရင်း မှတ်ပုံတင်နံပါတ်တွေ တန်းစီရွတ်ပြနေတယ်။ ပြီးတော့မှာ ကျွန် တော့်ကို “ သားဆက်တာ ၊ အလုပ်လေ ျှာက်ဖို့အတွက် ကျွန်တော်တို့ လင်မယား မှတ်ပုံတင် နံပါတ်မေးနေ တာ” လို့ပြောတယ်။ ဒါနဲ့ သားရဲ့ အရင် အလုပ်ရောလို့မေးလိုက်တော့ မရှိတော့ ဘူး၊ ကုမ္ပဏီပိတ်ပြီး ပြန်သွားပြီ” လို့ ပြောတယ်။

ကပ်ကြီး သုံးပါးအနက် ရောဂန္တရကပ်ဖြစ်တဲ့ ကိုဗစ် နဲ့ ကြုံတော့ သူတို့လုပ်ငန်းတွေလည်း တုန့်ဆိုင်း သွားတယ်။ သားဖြစ်သူလည်း လစာလေ ျှာ့ခံရတယ်။ ချွေးမက ပိုဆိုးတာပေါ့။ ဧည့် သည် တွေမလာတော့ လစာလေ ျှာ့ရာကနေ လစာမဲ့ခွင့်ဖြစ်သွားတယ်။ ရွေးကောက်ပွဲလည်း ပြီး၊ ကိုဗစ်လည်း ပြီးရင်တော့ဆိုပြီး မေ ျှာ်လင့်နေတုန်း ကိုဗစ်မပြီးတဲ့အပြင် သတ္တန္တရကပ်ဘေးကြီး နဲ့ တည့်တည့်တိုးတော့တာပဲ။ အဲဒီအခါကျတော့ သား နဲ့ ချွေးမ တို့အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ကုမ္ပဏီတွေ အားလုံး ပြန်သွားကြတဲ့အတွက် ကလေးတွေလည်း အလုပ်လုပ်မဲ့ ဘ၀ နဲ့ ကျန်ခဲ့တယ်။ အခု တော့ သား နဲ့ ချွေးမလည်း အလုပ်ရှာရင်း ချာချာလည်နေတာပဲ။ သူလည်း တာဝါတိုင်တွေနား မကပ်နိုင တော့ဘူး။

စကားပြောနေရင်းနဲ့ ကားဆရာက “ဟိုမှာ ကြည့်၊ ဆီတန်းစီနေတာ” ဆိုပြီး ပြောတယ်။ ကြည့် လိုက်တော့ အနော်ရထာလမ်းမပေါ်က ဆိုင်းဘုတ်ချိတ်ထားတဲ့ လိုက်ထရပ်လေးနောက်မှာ ရေသန့်ဘူးကိုယ်စီနဲ့ လူတန်းရှည်ကြီး။ ရန်ကုန်မြို့လယ်၊ ဗိုလ်တထောင်မှာပါ ဒီလို လူတန်းရှည် ဖြစ်နေတာကို ကြည့်ရင် ဆီ နှစ် ဆီ ကြားမှာ လူတွေ ဗျာများနေရပုံကို သိနိုင်တယ်။

ဟိုး ငယ်ငယ် ဆိုရှယ်လစ်ခေတ်က ပြည်သူ့ဆိုင်မှာ၊ သမဝါယမဆိုင်တွေမှာ၊ သိမ်ကြီးဈေးက ကုန်သွယ်ရေးဆိုင်တွေမှာ တန်းစီနေတဲ့ သူတွေကို မလိုပဲနဲ့ ဝယ်၊ အမြတ်တင်ရောင်းတဲ့သူတွေ ဆိုပြီး အပြစ်တင်တဲ့ သဘောနဲ့ “ တန်းစီတိုးစား” ဆိုပြီး အစိုးရက ခေါ်ခဲ့တယ်။

ကိုယ်တိုင်ကလည်း အဲဒီအခေါ်အဝေါ်ကို ဟုတ်သလိုလို ထင်ခဲ့ဖူးတယ်။ နောင် အတွေ့အကြုံရ လာ တော့မှာ တန်းစီတိုးစားတွေ ပေါ်လာရတာဟာ ဆိုရှယ်လစ် စီးပွားရေးစနစ်ရဲ့ အားနည်းချက်၊ စီမံခန့်ခွဲသူတွေရဲ့ ညံ့ဖျင်းမှုကြောင့်ဖြစ်တယ် ဆိုတာကို နားလည် ခဲ့တယ်။ ဈေးကွက်စီးပွားရေး စနစ်အောက်မှာ တန်းစီးတိုးစား မဖြစ်တော့ဘူးလို့ ထင်ခဲ့ပေမယ့် လည်း လောကကြီးမှာ မဖြစ်နိုင်တာ ဘာမှ မရှိဘူးဆိုတဲ့ စကားက တယ်မှန်တာပဲ။

ဗန်ဂိုးလ်ရဲ့ အာလူးစားသူများ ပန်းချီကားလိုပဲ စားအုန်းဆီတန်းစီသူများလို့ မှတ်တမ်းတင်ရမယ့် လူတန်း ရှည်ကြီးကို ကျော်လာပြီးတော့ ကားဆရာက သူ့ဇာတ်လမ်းကို ဆက်တယ်။ မိသားစု တစ်စုလုံး အလုပ်အကိုင်ရပ်သွားတာ လေးငါးခြောက်လ ကြာတော့ တစ်ခုခုတော့ လုပ်မှဖြစ်မယ် ဆိုပြီး ဖို့ဒ် ကားကို ကားငှားတဲ့ ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ သွင်းလိုက်တယ်။ ပထမ သုံးလေးလတော့ အဆင်ပြေ သား။ နောက်တော့ ငှားတဲ့သူက အုံနာစာအုပ်အတုနဲ့ မန္တလေးမှာ ရောင်းစားလိုက် တယ်။ လိမ်တဲ့သူ တွေက အုပ်စုနဲ့လုပ်သွားတာ။ မှတ်ပုံတင်အတုနဲ့ လုပ်စားသွားတာ သူတို့ကုမ္ပဏီကတင် လေးငါး စီးပါသွားတာတဲ့။

မန္တလေးအထိ လိုက်ပေမယ့် ကားပြန်မတွေ့တော့ဘူး။ ရဲတွေကလည်း တောင်မင်း မြောက်မင်း မကယ်နိုင်ဖြစ်နေတာဆိုတော့ ကားရှိတယ်လို့ သတင်းကြားတဲ့နေရာတောင်လိုက်မကြည့်နိုင်ဘူး။ ကားကို အာမခံ ထားပေမယ့် တရားမဝင် အငှားလုပ်ငန်းလုပ်လို့ဖြစ်တာဆိုပြီး အာမခံကုမ္ပဏီက မလေ ျှာ်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ နောက်ဆုံးကျန်တဲ့ ကားနှစ်စီးကိုရောင်း၊ တက္ကစီပြန်ဝယ်ပြီး ဆွဲရတဲ့ဘဝကို ရောက်တာပဲ။

ကားဆရာရဲ့ စကားအဆုံးမှာ “ ခင်ဗျားဒုက္ခက အတော်ဆိုးပါလား” လို့ ပြောတော့ ဒုက္ခက မပြီး သေးဘူးဆရာရဲ့၊ “ ဘဏ်ထဲမှာ ရှိတဲ့ သိန်းကိုးဆယ်ကျော်ကို ရာခိုင်နှုန်းပေးထုတ်ပြီး အရင်းထည့် လိုက်တာ ပြန်မပေါ်ဘဲ ပလုံသွားတာရှိသေးတယ်” ၊ နောက်ပြီး တစ်နေ့က ထိုင်ခုံ နှစ်ခုကြားမှာ ထားတဲ့ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ခရီးသည်က နှိုက်သွားတာ မသိလိုက်ဘူး။ ပိုက်ဆံအိတ်ကြည့်လို့ မတွေ့ တော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျသလားဆိုပြီး ငုံ့စမ်းနေတာ မီးပွိုင့်မှာရပ်ထားတဲ့ ကားကို ဝင်တိုက်မိလို့ ကိုယ့်ကားလည်း ပြင်ရ၊ သူများလည်း လျော်ရသေးတယ်။” လို့ပြောရင်း ရယ်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ရယ်သံက ချောက်ကပ်ကပ်နဲ့။

စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတဲ့ ကျွန်တော်က “ အေးဗျာ၊ ကြားရတာ စိတ်မကောင်းဘူး၊ ခင်ဗျား ဒုက္ခ တွေ ပြေလည်ပါစေလို့ ဆုတောင်း ပါတယ်” လို့ပြောလိုက်တော့ ကားဆရာက “ ကျွန်တော့် ဒုက္ခ က သေးသေးပါ၊ ဒီထက် ဒုက္ခကြီးတဲ့သူတွေ အများကြီးရှိသေးတယ်။ သူတို့ ဒုက္ခတွေ ငြိမ်းသွား အောင် လုပ်နိုင်ရင် ကျွန်တော်တို့လည်း အဆင်ပြေသွားမှာပါ” လို့ ပြန်ပြောတယ်။ သူပြော တာ အမှန်ပဲ။ အကြောင်းရှိလို့ အကျိုးဖြစ်တာကိုး။ ဒုက္ခကို ဖြစ်စေတဲ့ အကြောင်းတရားကို ပယ်သတ် နိုင်ရင် ဒုက္ခဆိုတာ မကြုံရတော့ဘူးပေါ့။