ကြွပ်ကြွပ်အိတ်

ကြွပ်ကြွပ်အိတ် လို့ အလွယ်ခေါ်နေတဲ့ တစ်ခါသုံး ပလတ်စတစ်အိတ်တွေက သဘာဝပတ် ဝန်းကျင် ထိန်း သိမ်းရေးအတွက်ကတော့ ရန်သူပဲ။ ဒီအိတ်တွေကို ထုတ်လုပ် ဖို့ အတွက် ရေနံ၊သဘာဝဓာတ်ငွေ့စတဲ့ ရုပ်ကြွင်းလောင်စာတွေကို အခြေခံရတယ်။ အမေရိကန် တစ်နိုင်ငံ တည်းမှာ တစ်နှစ်ကို ပလတ်စတစ်အိတ် ဘီလျံ တစ်ရာကျော်သုံးပြီး အဲဒီ အိတ်တွေကို ထုတ်လုပ် ဖို့အတွက် ရေနံစည် ၁၂ သန်း ကုန်ကျသတဲ့။

ဒါ့အပြင် ဒီအိတ်တွေ ကို စွန့်ပစ်လိုက်တဲ့အခါ ဆွေးမြေ့ပျက်စီးဖို့အတွက် နှစ်ပေါင်းရာချီ ကြာတယ်။ ဒီအိတ်တွေ မြေကြီး ထဲမှာ ရှိနေတဲ့အခါ အဆိပ်အတောက်ဖြစ်စေတဲ့ ဓာတ်ငွေ့ တွေထုတ်လွှတ်တယ်။ ရေထဲမှာ ရှိနေ တဲ့အခါ ရေနေသတ္တဝါတွေကို ဒုက္ခပေးတယ်။ စည်းကမ်းမဲ့ စွန့်ပစ်မှုထားတဲ့ ပလတ်စတစ်အိတ် တွေကြောင့် သဘာဝရှုခင်းအလှပျက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီကြွပ်ကြွပ်အိတ်တွေက တစ်ချို့သူတွေ ဘဝရှင်သန်ရေးအတွက် အရေးပါနေပြန်ရော။

ဒီနေ့မနက် ဦဝိစာရ လမ်းအတိုင်း လမ်းလေ ျှာက်ရင်းနဲ့ ရွှေတိဂုံ အနောက်ဘက်မုခ်ကို ရောက် တဲ့ အခါ ကားလမ်းအတိုင်း ဆက်မလေ ျှာက်ချင်တော့တာနဲ့ အနောက်ဘက်မုခ် ပန်းခြံထဲဝင်လိုက် တယ်။ ပန်းခြံထဲရောက်တော့ လေ ျှာက်လမ်းဘေး သစ်ပင်ရိပ်မှာ ပလတ်စတစ် ထမင်းဘူးလေး တွေဖွင့်စားနေတဲ့ အမျိုးသမီးသုံးယောက်ကိုတွေ့တယ်။ အသက် ခြောက်ဆယ်လောက်လို့ ခန့် မှန်းရတဲ့သူတစ်ယောက်၊ လေးဆယ်ကျော် သက်လတ်ပိုင်း တစ်ယောက်နဲ့ ဆယ့်သုံးလေးနှစ် အရွယ် ကလေးမ လေးတစ်ယောက်။ အဝတ်အစားတွေက နည်းနည်းနွမ်းနေပေမယ့် သပ်သပ် ရပ်ရပ် ၊ မျက်နှာမှာလည်း သနပ်ခါးနဲ့ ဘာနဲ့။

သူုတို့ ထမင်းဘူးထဲမှာ ထမင်းဖြူနဲ့ ငရုတ်သီးကြော်တွေပဲ ပါတယ်။ ဒီနေ့ အခြေခံလူတန်းစား တွေရဲ့ ထမင်းဘူးအများစုက ဒီလိုပါပဲ။ လစာနည်းတဲ့ ရုံးဝန်ထမ်း လေးတွေ၊ အရောင်းဝန်ထမ်း လေး တွေ ဆိုရင်လည်း အသုပ်စုံတစ်ပွဲ ခုနှစ်ရာ၊ ရှစ်ရာ၊ ထမင်းအလွတ်တစ်ပွဲ နှစ်ရာ၊ သုံးရာ တန်နဲ့ ပြီးလိုက်ရတာပါပဲ။ ပြီးတော့ အများစုက နံနက်စာနဲ့ နေ့လယ်စာကို ပေါင်းပြီး စားလိုက် ကြတာပါ။ ၂၀၁၅ ခုနှစ် နေပြည်တော်မှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေချိန်က အခုလိုပဲ မနက်လမ်း လေ ျှာက်ရင်း တွေ့ခဲ့ရတဲ့ စည်ပင် သန့်ရှင်းရေးဝန်ထမ်းများရဲ့ နံနက်စာအကြောင်းကို ဘရန့်ချ် ( Brunch) ဆိုပြီး အက်ဆေးလေးရေးခဲ့ဖူးတယ်။

ကျွန်တော်ကြည့်နေမှန်းသိတော့ သက်လတ်ပိုင်းအမျိုးသမီးက ပြုံးပြပြီး “ စားပါဦး” လို့ လှမ်းခေါ် တယ်။ ဖိတ်တဲ့အတွက်ကျေးဇူးတင်ကြောင်း၊ မစားတော့ပါဘူးဆိုတဲ့ အကြောင်းပြန်ပြောရင်း နဲ့ ဘုရားဝန်ထမ်းတွေလားလို့မေးလိုက်တော့ မဟုတ်ဘူး၊ သူတို့က သံလျင်က လာတဲ့ အဖွဲ့တဲ့။ ဘုရားဖူးဖို့တော့မဟုတ်ဘူး။ အခုလို ဘုရားဖူးအလာများတဲ့ ရုံးပိတ်ရက်တွေမှာ ဘုရား ဖူးတွေကို ဖိနပ်ထည့်ဖို့ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်လေးတွေ ရောင်းတဲ့သူတွေ။ ဒါပေမယ့် တစ်အိတ် ဘယ် လောက်ဆို ပြီး ရောင်းတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဖိနပ်ထည့်တဲ့ အိတ်လိုတဲ့သူက ယူသွား၊ စေတနာ ရှိ သလောက် ပေးခဲ့ပေါ့။ အများအားဖြင့်တော့ တစ်အိတ် ငါးဆယ် တော့ ပေးသွားတာပါပဲ။

သက်လတ်ပိုင်း အမျိုုသမီးနဲ့ ကလေးမလေးက သားအမိ၊ အသက်ကြီးကြီးအမျိုးသမီးက အိမ်နီး နားချင်း။ သံလျင်ကနေ လိုင်းကားနဲ့လာတယ်။ လိုင်းကားက မနက်ငါးနာရီခွဲဆိုထွက်တယ်။ ဗဟန်းသုံးလမ်းမှတ်တိုင်အထိ လေးရာပေးရတယ်။ မှတ်တိုင်ကနေ အနောက်ဘက်မုခ်ကို လမ်းလေ ျှာက်လာရတယ်။ အနောက်ဘက်မုခ်ရောက်ရင် ပြည်သူ့ရင်ပြင် ဘက်ကနေ ဘုရားကို ကူးလာတဲ့ ဘုရားဖူးတွေကို ဖိနပ်ထည့်ဖို့ အိတ်ယူသွားပါဦးလို့ ကမ်းလှမ်း၊ ယူတဲ့သူရှိရင် တစ်အိတ်ကို စေတနာရှိ သလောက်ပေးပေါ့။ ထမင်းကတော့ နံနက်စာနဲ့ နေ့လယ် စာ ပေါင်းစား ၊ မွန်းလွဲ တစ်နာရီ လောက် ဘုရားဖူးပါးပြီဆိုရင်တော့ လိုင်းကားစီးပြီး အိမ်ပြန်၊ အိမ် ရောက်တော့ ညစာကို စောစောစားပေါ့။

သံလျင်မှာပဲ အလုပ်ရှာပါလားဗျာ၊ ဒီထိ လာပြီး ရေခြားမြေခြား လုပ်ရတာ ဘယ်လွယ်ပါ့မလဲ ဆို တော့ ကျွန်မတို့အရွယ်တွေအတွက် သံလျင်မှာ အလုပ်ရှားတယ်လို့ သက်လတ်ပိုင်းအမျိုးသမီးက တော့ ပြောတယ်။ သူက အတော်သွက်တယ်။ မေးသမ ျှ သူပဲ ဒိုင်ခံဖြေတာ။ သူ့ခင်ပွန်းဖြစ်သူက သံလျင်က ဈေးတစ်ခုမှာ ညစောင့် ၊ နေ့ခင်းဘက် ပျံကျ လုပ်တယ်။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ လစာ တစ်ခု တည်းနဲ့ မလောက်တော့ အပို ဝင်ငွေ ရှာတာပေါ့။ ဒါကလည်း ရုံးပိတ်ရက်၊ ဘုရားဖူး များတဲ့ အချိန်ပဲ အဆင်ပြေတာပါ။

ရောင်းကောင်းလားဆိုတော့ တစ်နေ့ သုံးလေးထောင်ရလည်း မဆိုးဘူးလေ၊ ဈေးဖိုးလေး ရတာပေါ့လို့ ဆိုတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့လို ရောင်းတဲ့သူတွေကများပြီး တစ်ချို့ကျတော့ လည်း ဘုရားဖူးကို ဆွဲတော့မလို အတင်းရောင်းတော့ ငြိုငြင်ခံရတာလည်း ရှိတယ်။ တစ်ချို့ရက် တွေမှာ လုံခြုံရေးတို့ စည်ပင်တို့က မောင်းထုတ်တာလည်း ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဝမ်းရေးဆိုတော့ ဒီနားက မောင်းထုတ် ဟိုနားသွားရောင်းပေါ့တဲ့။

တကယ်တော့ ကျွန်တော်လည်း ဘုရားဖူးသွားတဲ့အခါ စောင်းတန်းအစမှာတွေ့ရတတ်တဲ့ ကြွပ်ကြွပ်အိတ် ကမ်းပေးတဲ့သူတွေ အပေါ် ငြိုငြင်စိတ်ဖြစ်ခဲ့ဖူးတော့ သူတို့ ပြောစကားကို နားထောင်ရင်း အပြစ် ရှိသလို ခံစားမိတယ်။ ဒါနဲ့ သူတို့ဆီက ကြွပ်ကြွပ်အိတ် တစ်ရာပါ တစ်ထုတ်ကို ယူလိုက်ပြီး စေ တနာရှိတဲ့အတိုင်း ပြန်ပေးလိုက်တယ်။ ကိုယ်ကတော့ ကြွပ်ကြွပ် အိတ်သုံးတာကို အတတ်နိုင် ဆုံး လေ ျှာ့နေပေမယ့် ကြွပ်ကြွပ်အိတ်လေး သုံးလေးအိတ်ယူသွားဖို့ အကြောင်း လ ျှာထွက် အောင် ပြောနေရတဲ့ သူတို့အတွက် အိတ်တစ်ရာ ကုန်သွားရင်အတော် အကျိုးရှိသွားတာပဲဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ ဝယ် လိုက်တာပါ။

ပန်းခြံထဲမှာ လှည့်ပတ်လမ်းလေ ျှာက်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ဘုရားဖူးတွေလည်း အတော်များ နေပြီ။ မုခ်ဝမှာလည်း စည်းကမ်းထိန်းသိမ်းမယ့်ဝန်ထမ်းတွေ၊ လုံခြုံရေးတာဝန်ယူမယ့် ဝန်ထမ်း တွေ ရောက်နေပြီ။ ကျွန်တော်နဲ့ တွေ့ခဲ့တဲ့ အဖွဲ့တွေကတော့ မောင်းထုတ်ခံရလို့ထင်တယ်။ မုခ် နားမှာ မရှိတော့ဘူး။ ခပ်လှမ်းလှမ်းက အငှားယှဉ်ရပ်ဖို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ဘက်မှာ ရောက်နေ တယ်။

ပျံကျဈေးသည်တွေရှိနေတဲ့အတွက် အမြင်မတော်ဘူး၊ ဘုရားဖူးတွေ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်တယ် ဆိုတာ လည်း အမှန်ပဲ။ ဒါပေမယ့် ပျံကျဈေးသည်တွေဖြစ်လာစေတဲ့ ဆင်းရဲနွမ်းပါးမှု၊ အလုပ် အကိုင် ရှားပါးမှုဆိုတဲ့ အကြောင်းအရင်းတွေကို မဖြေရှင်းနိုင်သရွေ့တော့ ပျံကျဈေးသည်တွေ ရှိနေ ဦးမှာ ပဲ၊ ဒီနေရာက မောင်းထုတ်ရင် နောက်တစ်နေရာမှာ သွားရောင်းနေဦးမှာပဲ။ ဘယ်တော့မှ ပြီးမှာ မဟုတ်ဘူး။

ဒါပေမယ့် ပြဿနာ အားလုံးရဲ့ အကြောင်းရင်းခံဟာ ငါပါလား ဆိုတာကို မမြင်နိုင်တဲ့ သူတွေ နေတဲ့ ဒီနိုင်ငံမှာ ပျံကျဈေးသည်တွေဖြစ်လာရတဲ့ အကြောင်းကို မဖြေရှင်းဘဲ မောင်းထုတ်ဖို့ပဲ လုပ်နေ တာ မဆန်းပါဘူး။