ရွှေအင်းတိန် ဘုရား ၂

ရွှေအင်းတိန်ဘုရားရဲ့ နောက်ထပ် ထူးခြားချက်တစ်ခုက စောင်းတန်းရှည်ကြီးဖြစ်ပါတယ်။ မှတ်တမ်း များ အရတော့ စောင်းတန်းအရှည်က ၃.၃ ဖာလုံ ( ပေ နှစ်ထောင့်တစ်ရာကျော်) ရှိပြီး တိုင်ပေါင်း ၄၀၃ လုံးရှိတယ်။ စောင်းတန်းရှည်တယ်ဆိုပေမယ့် ဘုရားကုန်းပေါ်ကို ပြေပြေလေး ချိုးကွေ့တက် သွားတဲ့အတွက် တက်ရတာ မပင်ပန်းပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ကတော့ ကုန်းတော်ပေါ်ကို ကားနဲ့ တက်ခဲ့တာဆိုတော့ ကားကို အောက်ပြန်လွှတ်ပြီး စောင်းတန်းအတိုင်းခြေလျင်ပြန်ဆင်းခဲ့ တယ်။

တကယ်တော့ ဘုရားဖူးတဲ့အခါ စောင်းတန်းအတိုင်း တက်ပြီးဖူးတာ အကောင်းဆုံးပဲ။ စောင်းတန်း တလေ ျှာက်မှာ ဗုဒ္ဓဝင်ပန်းချီကားတွေရှိရင် လေ့လာလို့ရတယ်။ ဈေးဆိုင်တွေကို ကြည့်ပြီး ဒေသ လူမှု စီးပွားရေးအခြေအနေကို အကဲဖြတ်လို့ရတယ်။ အလှူရှင်အမည်ရေးထားတာ တွေကို ဖတ်ပြီး အဲဒီခေတ်ကာလ အခေါ်အဝေါ်တွေ ၊ သတ်ပုံတွေကို လေ့လာလို့ရတယ်။ ဒါ ပေမဲ့ အခု နောက်ပိုင်း ကားလမ်းတွေ၊ ဓာတ်လှေကား၊ စက်လှေကားတွေပေါ်လာတော့ လူကြီး သူမ တွေ ဘုရားဖူးရတာ အဆင်ပြေပေမယ့် လူငယ်တွေက စောင်းတန်းအတိုင်း လမ်းလေ ျှာက်တဲ့ အရ သာကို မခံစားတတ်တော့ဘူး။

ရွှေအင်းတိန် ဘုရားစောင်းတန်းက အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင် ရှင်းလင်းခြောက်သွေ့နေ တယ်။ ကိုဗစ်မဖြစ်ခင်ကတော့ ဒီစောင်းတန်းမှာဈေးသည်တွေ များတယ်၊ အခုတော့ အရောင်း အဝယ်မကောင်းတဲ့အတွက် အခါကြီး ၊ ရက်ကြီး တွေမှပဲ ရောင်းတော့တယ်တဲ့။ ကျွန်တော် ဆင်း လာတော့ စောင်းတန်းမှာ ဈေးသည် အမျိုး သမီးတစ်ယောက်ပဲရှိတယ်။ ဈေးဦးမပေါက် သေးဘူး၊ အားပေးပါဦးဆိုလို့ တဘက်လေးတွေ ဝယ်ခဲ့ သေးတယ်။

ဒီလိုဘုရားစောင်းတန်းဈေးတွေ၊ဒေသထွက်လက်မှုပစ္စည်းအရောင်းဆိုင်တွေရဲ့အဓိက ဖောက်သည် တွေက လိုက်ထရပ်တွေ၊ ဒိုင်နာကား တွေနဲ့ လာတဲ့ကျေးလက်ဒေသဘုရားဖူးတွေဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလူ တွေကမှသူတို့အတွက်ရော၊ရွာမှာ ကျန်ခဲ့သူတွေအတွက်ရော ဝယ်ကြတာ။ မြို့က ကိုယ်ပိုင် ကားနဲ့ လာတဲ့ ဘုရားဖူးတွေက ဘုရား ကုန်းပေါ်တန်းတက်သွား၊ ဘုရားဖူး၊ ရှေးဘုရား တွေ နောက်ခံ ထား ဓာတ်ပုံရိုက် ပြီးရင်လှည့်ပြန်သွားတာ၊ ဈေးတန်းတွေဘက်လှည့်တာမဟုတ်ဘူး။

အခုတော့ ကျေးလက်ဘုရားဖူးတွေက စက်သုံးဆီဈေးကြောင့်၊ အရောင်းအဝယ်မကောင်းတာ ကြောင့်၊ လုံခြုံရေးကြောင့် စတဲ့ အကြောင်းကြောင်းကို အကြောင်းပြုပြီး အသွားအလာနည်းသွား တယ်။ စစ်ကိုင်းတိုင်းလိုဒေသမျိုးကြတော့လည်း ဘုရားဖူးဖို့အသာထား၊ ၊ ဘုရားစင်ပေါ်က ဘုရား တောင် မီးဘေးသင့်လို့ ဘယ်နားနေရ မှန်းမသိဖြစ်နေတဲ့သူတွေက အများကြီး။ ဒီတော့ တစ်နွယ် ငင် တစ်စင်ပါ အင်းတိန်က ဈေးသည်တွေလည်း အခက်အခဲဖြစ်တော့တာပဲ။ နဂါးခေါင်းအလှည့် မှားရင် ဒုက္ခဖြစ်တယ်ဆိုတာ အမှန်ပဲ။

စောင်းတန်းအလယ်လောက်ရောက်တော့ ဘယ်ဘက်ကအင်းတိန်ဘုန်းကြီးကျောင်းထဲ ချိုးဝင်ပြီး အင်းတိန် ရေလွှဲဆည်ဘက်ကို သွားတယ်။ အဲဒီလမ်းလေးနဲ့ ဆည်ဘောင်အတိုင်း အင်းတိန် ချောင်းတံတားဘက်ပြန်သွားတဲ့လမ်းကိုဝါးတောလမ်းလို့ခေါ်တယ်။ အင်းတိန်ရေလွှဲဆည်ရဲ့ ရေကျ နေရာက အတော်လှတယ်။ ရေလွှဲဆည်အောက်က အင်းတိန် ချောင်းတလေ ျှာက်မှာတော့ အိမ် တွေက ချောင်းထဲကို တံတားလေးတွေထိုးပြီး ရေချိုး၊ အဝတ်လေ ျှာ် လုပ် တယ်။ နိုင်ငံခြားသား တွေ နှစ်သက်တဲ့ ကျေးလက်သဘာဝမြင်ကွင်းပေါ့။

ဒါ့ကြောင့် နိုင်ငံခြားသားခရီးသွားတွေက ဒီလမ်းလေးအတိုင်း လေ ျှာက်တယ်။ အဲဒီဝါးတောထဲက စားသောက် ဆိုင်တွေ မှာ နေ့လယ်စာစားကြတယ်။ လမ်းဘေး ဝဲယာက ဆိုင်ခန်း တွေ၊ လမ်းဘေး ဆိုင်တွေမှာ ဒေသထွက်လက်မှုပစ္စည်းတွေ၊ ပန်းချီကားတွေကို ဝယ်တယ်၊ မုန့် လေပွေလုပ်တာကို ကြည့်တယ်၊ ကိုယ်တိုင် ဝင်လုပ်တယ်။ ဒီရာသီဆိုရင် နိုင်ငံခြားသား ဧည့်သည် တွေ၊ ဈေးဆိုင် တွေ နဲ့ အင်မတန်စည်ကားတဲ့ လမ်းပေါ့။

အခုတော့ အဲဒီလမ်းလေးက လူသွားလူလာမရှိတော့ဘူး။ ပန်းချီဆိုင်ခန်းတွေ ပိတ်ထားတယ်။ လမ်းဘေးဈေးဆိုင်လေးတွေမရှိတော့ဘူး။ဝါးတောတွေထဲမှာလည်းလူရှင်းနေပြီး“ The Restaurant by the River” , “ Bamboo Forest Restaurant” , “ Golden Kite Restaurant” ဆိုတဲ့ စားသောက်ဆိုင်ကြီးတွေပိတ်ထားရတယ်။ လူရှင်းနေတဲ့လမ်း၊ ပိတ်ထားတဲ့ဆိုင်ခန်းတွေ နဲ့ စားပွဲတွေပေါ်မှာ ခုံတွေ တင်၊ အဝင် ဝကို ဝါးကပ်တွေ၊ သံဆန်ကာတွေ ကာ ထားတဲ့ စားသောက်ဆိုင်တွေ၊ ဒီ မြင်ကွင်းဟာ အင်းတိန် ခရီးသွားလုပ်ငန်း အခြေအနေကို ထင်ဟပ်နေတယ်။

ကျွန်တော်တို့ လမ်းလေ ျှာက်လာတော့ ပိတ်ထားတဲ့ ဆိုင်ခန်းတစ်ခုရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ လူတစ် ယောက်က လမ်းညွှန် ကိုမျိုးဇော်ကို “ မတွေ့တာကြာပြီ”လို့လှမ်းနှုတ်ဆက်တယ်။ ကို မျိုးဇော် က “နားနေရတယ်လေ၊ အခုမှTrekking လေ ျှာက်လာတာ”လို့ဖြေတယ်။ ကျွန်တော်က ဆိုင် မဖွင့် တော့ဘူးလားလို့မေးတော့ ပြုံးတယ်၊သူ့အပြုံးက မချိပြုံး။ မေးမိတာ အားနာသွားတဲ့အတွက် “တိုးရစ်တွေ ပြန်လာမှာပါဗျာ” လို့ပြောလိုက်တဲ့အခါ “သူမဟုတ်ဘူးဆိုရင် သူတို့လည်း ပြန် လာမယ် မထင်ဘူး” လို့ ပြော တယ်။ ကျွန်တော်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိတော့ဘူး။

ဆက်လက်ဖော်ပြပါ့မယ်။