ဇွဲကပင် ခရီးစဉ် (၆)

ဇွဲကပင်တောင်ကို အောင်အောင်မြင်မြင် တက်ပြီးတက်အချိန်မှာ ဘားအံခရီးစဉ် ပြီးမြောက်သွားပြီ ဖြစ်တဲ့အတွက် နောက်နေ့ပြန်ဖို့ စီစဉ်တယ်။ တောင်ပေါ်က ဆင်းလာတဲ့နေ့ကိုတော့ ပေါ့ပေါ့ ပါးပါး ပဲဖြတ်သန်းလိုက်တယ်။ ဟိုတယ်မှာနားတယ်၊ ညနေစောင်း သံလွင်မြစ်ကမ်းခြေကို ဆင်းပြီး နေ ဝင် ဆည်းဆာချိန် ဓာတ်ပုံရိုက်တယ်။ ညစာကိုတော့ မြို့ခံမိတ်ဆွေတစ်ယောက်က ကျွေးတယ်။

ရန်ကုန်အပြန်အတွက် ကားလက်မှတ်ဝယ်တဲ့အခါ မြဝတီက ထွက်တဲ့ နာမည်ကြီးကားလိုင်း တွေ ရှိပေမယ့် ဘားအံကို မနက် ၁၁ နာရီမှရောက်တဲ့အတွက် ညောင်ခါးရှည်မှာ ကြာနေရင် ရန်ကုန် ဝင် ချိန် နောက်ကျနိုင်လို့ ဘားအံက ထွက်တဲ့ ကားကိုပဲဝယ်လိုက်တယ်။ တစ်ယောက် တစ်သောင်း နှစ် ထောင်၊ အလာတုန်းကထက်သက်သာတယ်။

ကားကို ဟိုတယ်ရှေ့ကပဲစောင့်စီးတယ်။ ကားရောက်လာလို့ ပစ္စည်းတင်မယ်ဆိုတော့ ပုံမှန် ပစ္စည်း တင်တဲ့နေရာမှာ ထည့်လို့မရတော့ဘူး။ အဲဒီနေရာမှာ အောက်ကုန် လို့ ခေါ်တဲ့ တန်ဆာပစ္စည်း တွေ ပြည့်နေပြီ။ ယာဉ်ပေါ်လိုက်ဝန်ထမ်းက ကျွန်တော်တို့ သေတ္တာတွေကို ကားအပေါ်ကို ယူသွား ပြီး နေရာချပေးတယ်။ ကားရဲ့ နောက်ဆုံးခုံ နှစ်တန်းမှာလည်း ပစ္စည်းတွေ အပြည့်၊ အွန်လိုင်း က ဝယ်ချိန်မှာ ရောင်းထားပြီးပြီ လို့ ပြထားတဲ့ A 1 , B 1 ခုံတွေမှာလည်း လူမရှိဘူး။ ခရီးသည်တွေ ရဲ့ လက်ဆွဲအိတ်တွေ က နေရာယူထားတယ်။

ကားကတော့2Plus 1 VIPကားပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဒီကားလိုင်းဝန်ထမ်းတွေကတော့ တူညီဝတ်စုံတွေမရှိဘူး။ ယာဉ်ပေါ်လိုက်ဝန်ထမ်းလေးက ပုဆိုးတိုတို နဲ့ အင်ဂျင်ဝိုင်ကြော်ငြာ တီရှပ်ကို ဝတ်ထား တယ်။ သေတ္တာတွေကို ဖြတ်ပိုင်းလေးချိတ်၊ လက်ခံဖြတ်ပိုင်း ခရီးသည်ကို ပြန်ပေးတာမျိုး တွေ ဘာတွေ လည်း လုပ်မနေဘူး။ ဦးလေးတို့ သေတ္တာ တွေကို ကျွန်တော် မှတ်မိပါတယ်လို့ ပြောပြီး ယူသွား တယ်။ ကားခသက်သာတော့ ဝန်ဆောင်မှုလည်း လျော့တာပေ့ါ။ ဒီကားစီးရတာ ခုံတွေကြားမှာ ကုန် တွေ၊ခြေထောက်ဆန့်မရတဲ့ထိုင်ခုံတွေနဲ့ အဝေးပြေး ဟီးနိုး ဘတ်စ်ကားကြီး တွေ ခေတ်ကို ပြန် သတိရစရာပဲ။ မင်းတို့ကားကလည်း ကုန်တွေများလိုက်တာကွာလို့ ပြောတော့ ဦးလေးရယ် ဒီလမ်းမှာ ကားတိုင်း ဒီလိုပါပဲ၊ မတင် မဖြစ် လို့ပါဆိုပြီး ပြော တယ်။

ကားက ဘားအံကမ်းနားလမ်းအတိုင်းမောင်းသွားတယ်။ နှစ်နေရာမှာ ရပ်ပြီး လူတင်တယ်၊ ကုန် နည်းနည်း ထပ်တင်တယ်။ ယာဉ်ပေါ်လိုက်ဝန်ထမ်းလေးလည်း တယ်အလုပ်များတာပဲ။ ပစ္စည်းတွေ နေရာချရသလိုသံလွင်တံတားဖြတ်ဖို့အတွက်လည်းလိုအပ်တာတွေပြင်ဆင်ရတယ်။ဘားအံ တံတား ရောက်တော့ ရှေ့မှာ ကားလေးငါးစီး ရှိနေတယ်။ ဝန်ထမ်းလေးက လူငယ်တွေ ဆင်း မယ်၊ မှတ်ပုံတင်ယူသွားမယ်၊ ဖုန်းယူသွားမယ်လို့ ကြေညာလောက်တော့ ကားပေါ်က လူ သုံးပုံ နှစ်ပုံ လောက် ဆင်းသွားကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က အလာမှာ အဖိုးကြီး စာရင်း ဝင်ထားပြီးဖြစ်တဲ့အတွက် မဆင်းတော့ဘူး။

အောက်မှ တန်းစီစစ်ဆေးခံရတဲ့လူငယ်လေးတွေကတော့ ဘယ်လိုနေလဲမသိဘူး၊ ကားပေါ်ကလူ တွေလည်းအစစ်ဆေးခံရတာပဲ။ရှေ့ကားတွေကိုစောင့်နေချိန်မှာပထမလုံခြုံရေးတာဝန်ကျနှစ်ဦး တက်လာတယ်။တစ်ယောက်ကနောက်ဘက်ခုံတန်းကပစ္စည်းတွေကိုသွားကြည့်တယ်၊နောက် တစ် ယောက် က လူတွေကို လိုက်ကြည့်တယ်၊ အမေနဲ့အတူကျန်နေတဲ့ ကလေးမလေးကို အသက် မေး တယ်၊ ပြီးတော့ မှတ်ပုံ တင်တောင်းကြည့်တယ်၊ သူပြောတဲ့စကားသံကို နားထောင်ရင်း တာဝန် အရ စစ်ဆေးရတာမှန်ပေမယ့် စကားသံအေးအေးလေးဆိုရင် ပိုကောင်းမှာပဲလို့တွေးမိတယ်။ ကလေးမ လေးကိုစစ်ဆေးပြီးတော့ယာဉ်ပေါ်လိုက်ဝန်ထမ်းနဲ့စကားပြောတယ်။ဘာမှန်းတော့မသိဘူး။ ဝန်ထမ်းလေး က ငါးယောက် လားလို့ မေးတယ်။ သူက ခြောက်ယောက်၊ အထဲမှာ တစ်ယောက် ရှိသေးတယ်လို့ ပြော တယ်။ ပြီးတော့ လာစစ်တဲ့ နှစ်ယောက်လုံး ကားပေါ်က ဆင်းသွားတယ်။ ဝန်ထမ်းလေးက လိုက်သွားပြီး ကားအောက်ခန်းကို ဖွင့်ပြ တယ်။ စစ်ဆေးတဲ့သူတွေ ကျေနပ် သွား ပုံရတယ်။ ဝန်ထမ်းလေးက သူတို့ကို ထုံးစံအတိုင်း နှုတ်ဆက်ပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်လာတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့ ကားဖြတ်ရမယ့် အလှည့်ရောက်ပြီ၊ ဝန်ထမ်းလေးလည်း ပေးရမယ့် စာရွက်စာတမ်းတွေ ယူပြီး ဆင်းသွားတယ်။ ပြန်တက်လာပြီး ကားဆက်ထွက်တယ်။ ဂိတ်ဧရိယာ ကျော်တော့ ဆင်းလေ ျှာက်ရတဲ့သူတွေကို ပြန်တင်တယ်။ ကျန်တဲ့ စစ်ဆေးရေးဂိတ်တွေကတော့ အလာနဲ့မကွာပါဘူး။ ဝန်ထမ်းလေးပဲ အလုပ်ရှုပ်တာပါ။ ထူးခြားတာကတော့ ဒီဝန်ထမ်းလေး က ရေအကျိုးဆယ်ပါးကို ယုံကြည်ပုံမရဘူး။ ရေသန့်ဘူး လှူတာတာမတွေ့ရဘူး။ ဒါပေမယ့် ဂိတ် တစ် ခုရောက်ရင် သူကိုင်သွားရတဲ့ စာရွက်တွေကတော့ ပိုများတယ်။

သထုံအဝင် တိုးဂိတ်ရောက်တဲ့အချိန် ဝန်ထမ်းလေးက “ ကဲကဲ လေးငါးယောက်လောက် ကူညီပါ ဦး” လို့ ပြောလိုက်တော့ သဘောပေါက်ပုံရတဲ့ လူတွေ ဆင်းသွားကြတယ်။ တိုးဂိတ်ကျော်မှ ပြန် တက်လာ ကြတယ်။ အထာမပေါက်တဲ့ ကျွန်တော်က ပြန်တက်လာတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို “ ဘာလဲဗျ” လို့ မေးတော့ သူက “ ကတ္တားချိန်မှာဖြစ်လို့ ဝိတ်လေ ျှာ့တာ” လို့ ရှင်းပြတယ်။ ရပ်ကွက် အထာတွေပေါ့ လေ။

ဒါနဲ့နောက်တစ်ဂိတ်ရောက်လို့ကူညီပါဦး လို့ပြောတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်လည်း လိုက်ဆင်း တယ်။ တိုးဂိတ်ဘေးက ဆိုင်ကယ်လမ်းအတိုင်းလေ ျှာက်သွားပြီး နည်းနည်းဝေးဝေးမှာ သွား စောင့်နေ ရတယ်။ ဂိတ်နားမှာစောင့်ရင် တာဝန်ကျဝန်ထမ်းတွေက မကြိုက်ဖူးတဲ့။ ကားရောက်လာတော့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့ ကလေးတစ်ယောက် အောင့်ထားလို့ မရတဲ့ကိစ္စကို ဖြေရှင်းချင်တယ် ဆိုတာနဲ့ စောင့်နေရပြန်တယ်။

အဲဒါကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး အောက်ဆင်းလာတဲ့ ယာဉ်ပေါ်လိုက်ဝန်ထမ်းလေးနဲ့ စကားပြော ဖြစ် တယ်။ ကုန်ပစ္စည်းကိစ္စ ကျွန်တော်အစာမကြေမှန်းသိတဲ့ ဝန်ထမ်းလေးက ရန်ကုန် – ဘားအံ ခရီး နဲ့ ဘားအံ – ရန်ကုန်ခရီးမတူဘူး။ ဘားအံ – ရန်ကုန် ခရီးက ခရီးရောက်၊ ခရီးပေါက်ဖို့ လိုတဲ့ စက်ဆီ ၊ ချောဆီ ပိုများတယ်၊ ဒါ့ကြောင့် ကုန်တင်မှ ကိုက်တယ်လို့ ရှင်းပြတယ်။ ဘယ်လောက်ပိုကုန်လဲ ဆို တော့ ရန်ကုန် – ဘားအံခရီးနဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင် နှစ်သိန်းခွဲလောက် ပိုကုန်တယ်၊ မြဝတီက လာတဲ့ ကားဆိုရင် ပိုကုန်တာပေါ့လို့ ပြောတယ်။

ကျွန်တော်အမြင်ကတော့ ရန်ကုန်- ဘားအံ အသွား/ အပြန်က မြေအနေအထား ဘာမှ မကွာဘူး။ မြဝတီကဆိုရင် အပြန်ခရီးက အဆင်းလမ်းပဲ။ ဘာ့ကြောင့် စက်ဆီ ချောဆီဖိုး ပိုကုန်ရသလဲ နားမလည်နိုင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်က အိမ်စီးကားပဲ မောင်းဖူးတာဆိုတော့ အဝေးပြေး ဘတ်စ် ကားကြီးတွေရဲ့ စက်ပိုင်းဆိုင်ရာ သဘောသဘာ၀ ကိုနားမလည်တာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဝန်ထမ်း လေးက ကုန်တင်လာတာကို ဆင်ခြေပေးတာလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ။

ဒါနဲ့ ဝန်ထမ်းလေးကို “ မင်းက ရေသန့်ဘူးမလှူပါလား” လို့မေးတော့ အပြန်လမ်းက ရေကုသိုလ် လောက်နဲ့မရဘူးတဲ့။ အပြန်လမ်းကအတော်နတ်ကြီးပုံ ရတယ်။ နတ်ဆိုတာက “မ” ဖို့သာ ခက်တာ၊ ဒုက္ခပေးဖို့တော့ အတော်လွယ်တာကိုး၊ ဒီလမ်းကြောင်း မှာ ကျွန်တော် တို့ မသိနိုင်တာတွေ အများကြီးရှိသေးတာ ပဲ။

သထုံ၊ ဘီးလင်းကြားကတော့ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြားမရှိပါဘူး။ ဘီးလင်းမဝင်ခင် ဘီးလင်းတံတား တံတားထိပ်မှာ အစစ်ဆေးခံရတယ်။ တံတားထိပ် စခန်းကတော့ ကားတာယာအဟောင်းတွေ၊ သဲအိတ်တွေအထပ်ထပ်နဲ့။ ဒီလောက်တော့ရှိမှာပေါ့လေ။ ရန်ကုန်မြို့လမ်းဆုံတွေမှာတောင် နှစ် ထပ် ဘန်ကာတွေ၊ သံဆူးကြိုးတွေနဲ့ ဖြစ်နေမှကိုး။ အခြေအနေကိုက သာမန်မဟုတ်တဲ့အခြေအနေ လေ။ သာမန်အခြေအနေကနေ ဘာ့ကြောင့် သာမန်မဟုတ်တဲ့ အခြေ အနေ ဖြစ် သွားရလဲ ဆိုတာ တွေးလိုက်ရင်တော့ တွေးလေလေ ဆွေးမပြေလေပဲ။

နေ့လယ်စာကိုတော့ အလာတုန်းကလိုပဲ ကျိုက်ထိုအထွက်မှာ စားတယ်။ ကားလိုင်းမတူတော့ ဆိုင် မတူဘူး၊ နေ့လယ်စာ စားပြီးပြန်ထွက်တော့ လူတိုင်းလိုလိုရဲ့ စိတ်မှာ ညောင်ခါးရှည် ရောက်ရင် ဘယ်လောက် ကြာမလဲပဲတွေးနေပုံရတယ်။ သွားနေကြလူတွေကလည်း ဟိုတုန်းက ဘယ်လို ၊ မကြာ ခင် က ဘယ်သို့ စသည်ဖြင့် အတွေ့အကြုံမ ျှဝေနေကြတယ်။

ညောင်ခါးရှည်ရောက်ခါနီးတော့ လမ်းညာဘက်အခြမ်းမှာ ကုန်ကားတွေ၊ ကျောက်ကားတွေ၊ ထင်း ကားတွေ၊ တွဲကားတွေ တန်းစီရပ်နေတယ်။ လူစီးကားတွေက စောင့်ရတဲ့အရေအတွက် နည်းပုံ ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကားက ဆက်မောင်းနေဆဲပဲ။ ကုန်ကားတွေကို စတွေ့ပြီး ဆယ်မိနစ် လောက်ကြာမှ ကျွန်တော်တို့ ကားရပ်သွားတယ်။ ရှေ့ထိုင်ခုံက ခရီးသည်တစ်ယောက်ကတော့ ကုန် ကား တွေစတွေ့တဲ့အချိန်ကနေ စပြီး မှတ်လာပုံရတယ်။ ဒီနေရာအထိ ကုန်ကား နှစ်ရာကျော်ရှိ တယ်ဗျ လို့ပြောတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ကားနဲ့ ယှဉ်နေတဲ့ ကုန်ကားတန်းကြီးမှာတော့ ယာဉ်မောင်း တစ်ချိုု့က ထမင်းစားနေကြတယ်။ တစ်ချို့က အောက်ဆင်းထိုင်နေတယ်။ တစ်ချို့ က ကားထဲမှာ ဖုန်းပွတ်နေတယ်။

ခရီးသည်တွေကတော့ ကားပေါ်မှာ ထိုင်စောင့်သူလည်း ရှိတယ်၊ အောက်ဆင်းပြီး ဆိုင်လေးတွေ မှာ မုန့်စား၊အအေးသောက်၊ ကွမ်းယာဝယ်လုပ်သူလည်း ရှိတယ်။ နှစ်နာရီ နီးပါးစောင့်ပြီးတော့ ကျွန် တော်တို့ ကားအလှည့်ရောက်တယ်။ခရီးသည်တွေ မှတ်ပုံတင်၊တယ်လီဖုန်း၊ ပိုက်ဆံအိတ် ယူ ဆင်း ရတယ်။ အဆောက်အအုံတစ်ခုထဲ ဝင်ရတယ်။ အဲဒီထဲမှာ အထုတ်အပိုးတွေကို စစ်ဆေးတဲ့ စက် ရှိ ပေမယ့် စက်ပျက်နေလို့လား၊ ဘာလားမသိ၊ လက်ကိုင်အိတ်တွေဘာတွေကို မစစ်တော့ ဘူး။ အဲဒီကထွက်တော့ ဘေးဘယ်ညာကာထားတဲ့ လေ ျှာက်လမ်းအတိုင်းလေ ျှာက်၊ အဲဒါ လွန် တော့ ကားစောင့်နေရသူတွေထိုင်ဖို့ ခုံတွေချထားတယ်။ ထိုင်တဲ့သူနည်းပါတယ်၊ မိုးတိုးမတ်တပ်နဲ့ စောင့် နေပြီး ကိုယ့်ကားထွက်လာတာနဲ့ ပြေးတက်တာပါပဲ။

သို့သော် ကားထွက်လာပေမယ့် ကိစ္စမပြီးသေးဘူး။ ကားအောက်ခန်းကို ဖွင့်စစ်တယ်။ ကားပေါ်က ပစ္စည်းအိတ်တွေစစ်တယ်။ စစ်ဆေးတဲ့သူတွေလက်ထဲမှာ စက္ကူဖြတ်တဲ့ ဓားတစ်ချောင်း၊ အဝါ ရောင် တိတ် အလိပ်တစ်ခုပါတယ်။ ပစ္စည်းထုတ်တွေကို လိုအပ်ရင် ဓားနဲ့ ခွဲစစ်မယ်၊ ပြီးရင် တိတ်ပြန်ကပ် ပေး တယ်တဲ့။ အားလုံးပြီးတော့ ကားဆက်ထွက်တယ်။ ကုန်ကားတွေကို ဘယ်လို စစ်ဆေးတယ်၊ ဘယ်လိုဖြတ်သန်းရတယ်ဆိုတာတော့ မမြင်၊ မသိ ခဲ့ရဘူး။

ညောင်ခါးရှည် စစ်ဆေးရေးဂိတ် နောက်ဘက်ထဲမှာ မြေညှိ၊ မြေဖို့ လုပ်နေတဲ့ စီမံကိန်းတစ်ခုတွေ့ တယ်။ မြေသယ်ကားတွေ အဆက်မပြတ်ဝင်ထွက်နေတာမြင်ရတယ်။ ကြည့်ရတာတော့ ယာဉ် စစ် ဆေး ရေး စခန်းကြီးတစ်ခု ဆောက်မယ်ထင်တာပဲ။

ကျွန်တော်တို့ကားက အလာတုန်းက ကားလိုင်းလို ပဲခူးမဝင်ဘူး။ ဘုရားကြီးလမ်းဆုံကနေ အမြန် လမ်းပေါ်တက်တယ်၊ အဲဒီကနေ အမှတ် ၃ လမ်းမကြီးအတိုင်း အောင်မင်္ဂလာကားဝင်းကို သွား တယ်။ ခရေပင်လမ်းဆုံ မီးပွိုင့်မရောက်ခင်မှာ ကားခဏရပ်တယ်။ အောင်မင်္ဂလာကားဝင်းထဲ မှာ ကားငှားရတဲ့ ဒုက္ခ မကြုံချင်တဲ့ခရီးသည်တွေကတော့ အဲဒီနေရာမှာဆင်းကြတယ်။ ကျွန်တော် တို့ ကတော့ ပုလဲမြို့သစ်လမ်းဆုံရောက်တဲ့အချိန်ထဲက ကီလို တက္ကစီကို ဖုန်းဆက်အော်ဒါတင် ထား လိုက်တယ် ။

ကားဝင်းထဲက ကားဂိတ်ကို ရောက်တဲ့အချိန်မှာ အော်ဒါတင်ထားတဲ့ ကီလို တက္ကစီလည်းရောက်နေ ပြီ။ ပစ္စည်းရွေး ၊ ကားပေါ်ပစ္စည်းတင်ပြီးတာနဲ့ ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကားဝင်းအပြင်ရောက်တော့ ကား ဆရာက “ဘားအံက ပြန်လာတာလား၊ မြဝတီက ပြန်လာတာလား၊ အခြေအနေဘယ်လိုလဲ” လို့ မေး တော့“ ဒီလိုပါပဲဗျာ” လို့ဖြေလိုက်တယ်။ ကားဆရာက “ ဒါပေါ့လေ” တဲ့။ အခြေအနေ ကို သိတဲ့ လူချင်းကတော့ အများကြီးပြောဖို့မလိုဘူး။

ပြီးပါပြီ။