မော်တင်စွန်း (၉ )

အပြန်ခရီးအတွက်ကားလက်မှတ်ကိုလည်း ကံထူးအောင် ကားလိုင်းကပဲ ဝယ်လိုက်တယ်။ မော်တင်စွန်း – ရန်ကုန်ကားက မော်တင်စွန်းကနေ ညနေ နှစ်နာရီခွဲမှ ထွက်တယ်။ ပြီးရင် ကျောက် ချောင်းမှာ ဟိုင်းကြီးကျွန်းခရီးသည်တင်ပြီး ညနေ လေးနာရီမှာ ပြန်ထွက်တယ်။ ဒါ့ကြောင့် ပြန် မယ့်နေ့ မနက်ပိုင်းကို ကျား (၁)၊ ကျား (၂ ) ၊ ကျား (၃) ဆိုတဲ့ ငါးဖမ်းလှေဆိပ်တွေ သွားဖို့ စီစဉ်ခဲ့ တယ်။

အဲဒီငါးဖမ်းလှေဆိပ်တွေကို ကားလမ်းအတိုင်း ကံချိုင်ရွာကို သွားပြီးမှ ကမ်းခြေဘက်ကို ဖြတ်ဆင်း ရင်လည်း ရသလို ရေကျချိန်ဆိုရင် ကမ်းခြေအတိုင်းသွားလို့လည်းရတယ်။ ကျွန်တော်တို့က ကမ်းခြေအတိုင်းပဲဆိုင်ကယ်နဲ့ သွားခဲ့တယ်။ ငါးဖမ်းလှေဆိပ်ရဲ့ အဝေးမြင်ကွင်းကတော့ အတော် လှတယ်။ ၊ မနက်နေရောင်ခြည် ရောင်ပြန်ဟပ်နေတဲ့ ရေပြင်ပေါ်မှာ ရောင်စုံအလံတလွင့်လွင့် နဲ့ ငါးဖမ်းလှေတွေ၊ စိမ်းစိုစို တောတန်းကို နောက်ခံထားပြီးဆောက်ထားတဲ့ တဲအိမ်တွေ၊ သောင်ပြင် ပေါ်မှာ အနက် စက်လေးတွေချထားတာနဲ့ တူတဲ့ လူတွေ၊ ဆိုင်ကယ်တွေ၊ အိုး ပန်းချီကားတစ်ချပ် လိုပဲ။

ဒါပေမဲ့ လှေဆိပ်အနားကို ရောက်တော့ မြင်ကွင်းက မလှတော့ဘူး၊ သောင်ပြင်ပေါ်မှာ ပလတ် စတစ် အပါအဝင် စွန့်ပစ်ပစ္စည်းမျိုးစုံရှိတယ်။ အများစုက ဒီရေနဲ့အတူပါလာပြီး သောင်ပြင် ပေါ် မှာ တင်ကျန်နေခဲ့တာ။ မော်တင်စွန်းကမ်းခြေက ဒီရေအကျနဲ့ ပါသွားတဲ့ စွန့်ပစ်ပစ္စည်းတွေဟာ ရေစီးကြောင်းသဘောသဘာ၀ ကြောင့် ဒီကမ်းခြေမှာ လာတင်နေသလားမဆိုနိုင်ဘူး။

ကျွန်တော်တို့ ရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာ ငါးဖမ်းလှေတွေ ဝင်ပြီးသွားလို့ ငါး၊ ပုစွန်တွေတောင် ချပြီး နေပြီ။ ဒိုင်တွေမှာ ပုစွန်ကောင်းကောင်းရရင် ရေခဲပုံးနဲ့ ယူသွားမယ်ဆိုတဲ့ အကြံနဲ့ သွားကြည့် တော့ စံချိန်မီအရွယ်ကောင်းတွေမရှိတော့ဘူး။ ရန်ကုန်တင်လိုက်ပြီတဲ့။ ကျန်တဲ့ ပုစွန်တွေ က တော့ ဒီပတ်ဝန်းကျင်က စားသောက်ဆိုင်တွေကို ရောင်းမယ်ထင်တယ်။ ငါးတချို့ကိုတော့ ငါးခြောက်လုပ်ဖို့ ခွဲနေတာမြင်ခဲ့ရတယ်။

ငါးဒိုင်တွေရှေ့မှာတော့ ဖျာကြမ်းတွေနဲ့ ပုစွန်တွေ၊ ငါးတွေ နေလှမ်းထားတယ်။ ပုစွန်ခြောက်လုပ် မယ့် ပုစွန်တွေက သတ်သတ်၊ ပိုက်ထဲမှာပါလာတဲ့ ငါးသေး၊ငါးမွှား၊ ဂဏန်း နဲ့ ကျွန် တော်မခေါ် တတ်တဲ့ ရေသတ္တဝါ စုံစီနဖာတွေက သတ်သတ်၊။ ဒါတွေက အမှုန့် ကြိတ်စက်နဲ့ ကြိတ်ပြီး ကြက်စာလုပ်မှာတဲ့။ ဒိုင်ထဲကို ကလေးချီပြီး ဝင်လာတဲ့ အမျိုးသမီးက ဓာတ်ပုံရိုက်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပြီး “ အရင်ကတော့ ငါးနီတူခြောက်လို ငါးတွေက ကြက်စာ ၊ အခုတော့ လူစာ ၊ ဒါ့ကြောင့် ပိုက်ထဲပါလာတဲ့ အကောင်မျိုးစုံကို ကြက်စာလုပ်နေရတာ” လို့ ရှင်းပြတယ်။

ဒိုင်တွေမှာ ပုစွန်မရနိုင်တော့ ကံချိုင်ရွာဘက်တက်ပြီး ငါးခြောက်ဝယ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဝယ်တဲ့ ဆိုင်က ကံချိုင် အုပ်စု ဘန့်ဘွေးရွာထိပ်က “ မမေနွဲ့ ” ဆိုင်။ ခရီးသွားဖော်သူငယ်ချင်းကတော့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကနေ မှုန်ဝါးဝါးနဲ့ ဆိုင်နာမည်လှမ်းဖတ်ပြီး “ မမေ့နဲ့ ဆိုင် ဆိုတော့ ငါးခြောက် ကောင်း လွန်းလို့ မမေ့နိုင်တာဖြစ်မယ်” လို့ဆိုတယ်။ ဆိုင်ကတော့ ရေထွက်ပစ္စည်းမျိုးစုံ ပဲ။ ဒီအပိုင်းက ကျွန်တော်တို့ ကျွမ်းကျင်တဲ့အပိုင်းမဟုတ်တော့တဲ့အတွက် အိမ်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ဘယ်ငါးခြောက်က ဘယ်ဈေး ဆိုတာ အစီရင်ခံရတယ်။ လိုအပ်ရင် ဓာတ်ပုံရိုက်ပို့ရတယ်။ ရန်ကုန်က လူတွေကတော့ ဘာပြောလိုက်၊ ပြောလိုက် တန်တယ် ဆိုတာပဲ။

ငါးခြောက်ဝယ်ပြီးတော့ မော်တင်စွန်းပြန်တယ်။ နှစ်နာရီကျော်တော့ ကားထိုးထားတဲ့ လမ်းဆုံကို ဆင်းတယ်။ မော်တင်စွန်းက ပြန်လိုက်တာ ဆယ်ယောက်လောက်ပဲရှိတယ်။ အလာတုန်းက အတူ တူလာခဲ့တဲ့ အဖွဲ့နှစ်ဖွဲ့နဲ့လည်း ပြန်ဆုံတယ်။ ကားက နှစ်နာရီခွဲအတိအကျထွက်တယ်။ ကျောက် ချောင်းရောက်တော့ ဟိုင်းကြီးကျွန်းကနေ လိုက်ထရပ်နဲ့ ကဲ့လာမယ့် ခရီးသည်တွေကို စောင့် တယ်။ ကုန်တွေတင်တယ်။

ကျောက်ချောင်းကနေ ညနေ လေးနာရီမှာထွက်တယ်။ အပြန်ခရီးနဲ့မတူတာက ငါးပြေမ ရွာ စစ်ဆေးရေးဂိတ်မှာ ကားအောက်ဆင်း ၊ တစ်ယောက်ချင်း နိုင်ငံသားစိစစ်ရေးကတ်ပြား ပြ ပြီး စာရင်းသွင်းရတယ်။ အလာတုန်းကတော့ အိပ်ပျော်နေလို့ ဂိတ်ဖြတ်တာတောင်မသိလိုက် ဘူး။ ဒီလိုပါပဲ၊ အလာမှာ မနက်အစောကြီးဖြစ်နေတဲ့အတွက် အလှူခံမဏ္ဍပ်တွေ မဖွင့်သေးဘူး။ အပြန် မှာတော့ အလှူခံမဏ္ဍပ်တွေနဲ့ တည့်တည့်တိုးတယ်။ မဏ္ဍပ်တစ်ခုရောက်တိုင်း ကားရပ်ပြီး တံခါး ဖွင့်ပေးရတယ်။ အလှူခံတွေက ဖလားတွေ နဲ့ ကားပေါ်တက်လာတယ်။ ခရီးသည်တွေလည်း လှူတဲ့သူလှူ၊ မျက်စိမှိတ်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်သူဆောင်ပေါ့။ ကျွန်တော် က ယဉ်ပေါ်လိုက် အကူဝန်ထမ်းကို “ ခရီးသည်တွေပဲ လှူနေရတယ်၊ မင်းတို့လည်း လှူဦးလေ” လို့ ပြောတော့ “ ကျွန်တော်တို့လည်း လှူပါတယ်တဲ့” ၊ ပြောသာ ပြောတာ၊ ကားပေါ်တက်လာတဲ့ အလှူခံဖလား တွေထဲ ထည့်တာတော့မတွေ့ဘူး။

ညနေခြောက်နာရီမှာ ကျုံကူးလမ်းခွဲကို ရောက်တယ်။ ကျုံကူးဆိုတာ သမ္မတ ဦးသိန်းစိန်ရဲ့ မွေးဇာတိရွာဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီမှာခရီးသည်တွေတင်တယ်။ နောက်ထပ် သုံး နေရာလောက် ခရီးသည်တွေထပ်တင်တယ်။ နောက်ဆုံးတင်တဲ့နေရာကနေ လူငယ်လေး လေး ယောက် တက်လာတယ်။ တီရှပ်၊ ဘောင်းဘီရှည်၊ ကျောပိုးအိတ်လေးတွေနဲ့။ ပီဘိ ဆယ်ကျော် သက်လေးတွေ။ အဝတ်အစားတွေကတော့ သစ်သစ်လွင်လွင်မဟုတ်ပါဘူး။

ညနေ ခုနစ်နာရီထိုးကာနီးလောက်မှာ ငရုတ်ကောင်းတောင်ကိုရောက်တယ်။ အလာတုန်းက ရပ်ခဲ့ တဲ့ “သပြေရိပ်ဆိုင်”မှာပဲရပ်တယ်။ ကျွန်တော်က ခရီးသွားရင် လမ်းမှာ ဗိုက်ပြဿနာတက်မှာ စိုးရိမ် တက်တဲ့အတွက် ထမင်းဆီဆမ်း၊ ကြက်ဥကြော် ပဲ စားလေ့ ရှိပေမယ့် သပြေရိပ်မှာ အဲဒီလို မရဘူး။ ဒါ ဆိုရင် ထမင်းဖြူနဲ့ ကြက်ဥကြော်ရမလားမေးတော့ ဆိုင်ကကလေးတွေအားမှ ကြက်ဥကြော်ပေး လို့ရမယ်တဲ့။ အဲဒါနဲ့ သပြေရိပ်နဲ့တစ်ဆိုင်ကျော်က “စေတနာ” ဆိုတဲ့ဆိုင်မှာ သွားစားတယ်။ အဲဒီ ဆိုင်က ထမင်းဆီဆမ်းနယ်ပေးတဲ့ ဆီက မွှေးလည်းမွှေး၊ သန့် လည်း သန့်တယ်။ “သပြေရိပ်” က တော့ အသွား/အပြန် အတွေ့အကြုံအရ ဆလံနှစ်ခါ သ ပါ တယ်။

ငရုတ်ကောင်းလမ်းခွဲကနေ ခုနှစ်နာရီခွဲမှာထွက်တယ်။ နာရီဝက်လောက်ပဲ မောင်းရသေးတယ်။ မိုင်တိုင် ၄၅ မှာ ကားဘီးကွဲထွက်သွားတယ်။ ကွဲသွားတဲ့ဘီးက နောက်ဘီးဖြစ်လို့တော်သေးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ကားက ဝင်ရိုးသုံးတန်းမှာ ရှေ့တန်းနဲ့ တကယ်ရုန်းရတဲ့ အလယ်တန်းမှာ ဘီး အကောင်းတွေထည့်ထားပြီးနောက်ဆုံးတန်းမှာ ပန်းကုန်သလောက်ဖြစ်နေတဲ့ဘီးထည့်ထားတာဆို တော့ အဲဒီဘီးက ကွဲထွက်သွားတာ။ ကားဆရာက အခုဈေးနဲ့ဆိုရင် ဘီးအသစ်တစ်လုံးက ခြောက် သိန်းကျော်နေပြီ ဆိုတော့ ဒီလိုပဲ လှည့်ပတ်သုံးနေရတယ်လို့ရှင်းပြတယ်။ ခရီးသည်တွေကတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ အပြစ်တင်မနေတော့ဘူး။ အနားမှာရှိတဲ့ အိမ်ဆိုင်လေးက မုန့်ဝယ်စားတဲ့သူ စား၊ ထိုင်တဲ့သူထိုင်၊ ကားသမားတွေကို ဝိုင်းလုပ်ပေးတဲ့သူလုပ်ပေါ့။

ဘီးလဲတာက နာရီဝက်ကျော်ကျော်ကြာတယ်။ အဲဒီကနေ ဆက်ထွက်တော့ ပုသိမ်ကားကြီးဝင်းကို ၁၁ နာရီကျော်ကျော်မှာရောက်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း မီးပျက်နေလို့ ကားကြီးဝင်းကလည်း မှောင် မှောင်မည်းမည်း၊ ကျွန်တော်တို့ရှေ့မှာ ဂေါ်ရင်ဂျီကလာတဲ့ ကံထူးအောင် ကားနှစ်စီးလည်း ညအိပ် ဖို့ရပ်ထားတယ်။ ဖွင့်ထားတဲ့ထမင်းဆိုင်က နှစ်ဆိုင်ရှိပြီး မီးစက်နှိုးပေးထားတယ်။ ( မနက်တစ်နာ ရီ ရောက်တော့မီးပြန်လာတယ်။ )

ကျွန်တော်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကားပေါ်မှာ အိပ်လို့မရတော့ လမ်းဆင်းလေ ျှာက်တယ်။ အဲဒီမှာ လမ်းကတက်လာတဲ့ ချာတိတ်လေးတွေ ကားနောက်ဘက်မှာ ရပ်ပြီး စကားတွတ်ထိုးနေတာကို တွေ့တယ်။ အနားကဖြတ်သွားတော့ ထမင်းစားဖို့တိုင်ပင်နေတာ မသဲမကွဲကြားလိုက်ရတယ်။ ခဏနေတော့ သူတို့လေးယောက် စားပွဲမှာ သွားထိုင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ထမင်းတစ်ပွဲပဲမှာတယ်။ လမ်း လေ ျှာက်နေရင်း ကြားခဲ့ရတဲ့ စကားသံနဲ့ ဆက်စပ်လိုက်တော့ အခြေအနေကို သဘောပေါက် သွားတယ်။

ဒါနဲ့ သူတို့ စားပွဲနားသွားပြီး စကားပြောတယ်။ မင်းတို့ရော မစားဘူးလားလို့မေးတော့ ကျန်တဲ့ သုံးယောက်က ရွာက စားခဲ့ပြီးပြီ၊ ရန်ကုန်ရောက်မှ စားတော့မယ်လို့ပြောတယ်။ တကယ်တော့ ရွာကနေ နေ့ခင်း နှစ်နာရီလောက်မှာထွက်လာခဲ့ရတာဆိုတော့ သူတို့လည်း ဆာနေမယ်ဆိုတာ ခန့်မှန်းမိ တယ်။ ဒါ့ကြောင့် အားလုံးစားပါကွာ၊ ငါကျွေးပါ့မယ်လို့ပြောပြီး သူတို့ စားပွဲမှာ ဝင်ထိုင် တယ်။ ကျွန်တော့ အတွက် ကော်ဖီတစ်ခွက်မှာပြီး ဆိုင်ကို သူတို့လေးယောက်စားချင်တဲ့ဟင်းနဲ့ ချပေးဖို့ ပြော လိုက်တယ်။ အဲဒီတော့လည်း အားရပါးရစားတာပါပဲ။

ကလေးတွေ အသက်မေးလိုက်တော့ အကြီးဆုံးက ၁၇ နှစ်၊ နှစ်ယောက်က ၁၅ နှစ်၊ အငယ်ဆုံးက ၁၄ နှစ်ပဲရှိသေးတယ်။ ထမင်းစားချင်တယ်လို့ ပြောတာက အငယ်ဆုံးလေး။ သူတို့က ရွာမှာ အဆင်မပြေလို့ရန်ကုန်မှာ အလုပ်သွားလုပ်မလို့တဲ့။ လေးယောက် ထဲမှာ အကြီးဆုံးတစ်ယောက်ပဲ ရန်ကုန်တစ်ခေါက်ရောက်ဖူးတယ်။ အခုသွားတာလည်း ရန်ကုန် မှာ ရှိတဲ့ သူ့ဦးလေးဝမ်းကွဲ တစ် ယောက်နဲ့ ချိတ်မိလို့သွားတာ။ စားသောက်ဆိုင်မှာ စားပွဲထိုး၊ ထမင်း ကျွေး၊ နေစရာပေး တစ်လ ရှစ်သောင်းရမယ်တဲ့။ တကယ်တော့ အကြီးနှစ်ယောက်ပဲ အလုပ်ရသေး တာပါ။ နောက်နှစ်ယောက် က ရန်ကုန်ရောက်မှ အလုပ်ရှာရမယ်ဆိုပြီး ကောက်လိုက်လာတာ။

သူတို့လေးယောက်ကို ကျောင်းတက်ကွာ၊ ပညာဆိုတာ ဘာဘာ ညာညာ စတာတွေမပြောတော့ပါ ဘူး။ “ ရွာမှာ အဆင်မပြေလို့ ” ဆိုတဲ့စကားက အခြေအနေကို သက်သေပြနေပြီပဲ။ ဒါ့ကြောင့် ကျွန် တော်ကြုံခဲ့ဖူးတဲ့ စားပွဲထိုးဘဝကနေ မီးဖိုချောင်အကူ၊ အဲဒီကနေ လက်ထောက် အကြော်ဆရာ၊ နောက်ဆုံးအကြော်ဆရာဖြစ်သွားတဲ့သူတစ်ယောက်အကြောင်းပဲပြောပြလိုက်တယ်။

ကော်ဖီသောက်ပြီးတော့ သူတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရအောင် ကျွန်တော်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ခဏ နေတော့ ကျန်တဲ့သုံးယောက်က ကားပေါ်ပြန်တက်သွားတယ်။ အငယ်ဆုံးလေးက စားပွဲမှာ ထိုင်ပြီး ကျန်နေခဲ့တယ်။ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့၊ ဆိုင်ခန်း ဆိုင်းဘုတ်တွေကို လိုက်ဖတ်နေတယ်။ ဆိုင်းဘုတ်တွေ ဖတ်လို့ကုန်တော့ စားပွဲပေါ်မှာ လက်ချောင်းနဲ့ ဟိုခြစ် ဒီခြစ်လုပ်နေတယ်။ ပါး စပ် ကလည်း တဖွဖွနဲ့ ဘာတွေတိုးတိုးရွတ်နေလည်းမသိဘူး။ ရန်ကုန်မှာ ဘာတွေကြုံရမလဲ ဆိုတာ တွေး ပူနေတယ်ထင်ပါရဲ့။

ထုံးစံအတိုင်းမနက်လေးနာရီမှာ ကားပြန်ထွက်တယ်။ မနက်ရှစ်နာရီထိုးလောက်မှာ တိုးဂိတ် အလွန် က ဆီဆိုင်မှာ ကားဆီဖြည့်တယ်။ အဲဒီဆီဆိုင်က လှိုင်-ဧရာ ကားဝင်းနဲ့ မဝေးတော့ဘူး။ ဒါ့ကြောင့် ကားဝင်းထဲ မလိုက်ချင်တဲ့ခရီးသည်တချို့က အဲဒီဆိုင်နားမှာရှိတဲ့ တက္ကစီတွေငှားပြီး ပြန်ကြတယ်။ တချို့ခရီးသည်တွေကို လာကြိုတဲ့ကားတွေကလည်း ဒီဆီဆိုင်ကပဲ စောင့်တယ်။ ဟိုလူငယ်လေး လေးယောက်လည်း ကျွန်တော့်ကိုလာနှုတ်ဆက်တယ်။ ပြီးတော့ လာကြိုတဲ့သူနှစ်ယောက်နဲ့ အတူ တက္ကစီ ပေါ်တက်တယ်။ လူမဆန့်တော့ ထုံးစံအတိုင်း နောက်ဘက် ပစ္စည်းထည့်ခန်းမှာ နှစ် ယောက် ဝင်ထိုင်ပြီး ထွက်သွားကြတယ်။

ကားထွက်တော့ အငယ်ဆုံးလေးက နောက်ဖုံးမှန်ပေါက်ကနေ ကျွန်တော့်ကို လက်ပြသွားတယ်။ သူ့ကို ကြည့်ရင်း ရွာမှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ သူတို့မိဘတွေ စိတ်ပူနေမှာပဲလို့ တွေးမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အနည်း ဆုံးတော့ ဒီကလေး လေးယောက် ရန်ကုန်မှာ ရှိနေပြီး ရွာကို အချိန်မရွေးပြန်လာနိုင်ခွင့် ရှိ သေး တဲ့အတွက်တချို့တချို့သောမိဘတွေနဲ့ယှဉ်လိုက်ရင် တော်ပါသေးတယ်လို့ပဲ ဖြေတွေးတွေး လိုက် ရတယ်။

ပြီးပါပြီ။