ပုဂံ အလှ နဲ့ ဘ၀ (၈)

ဆယ်တင်ပေးသူများ

ပုဂံ – ချောက်ကားလမ်းမှာရှိတဲ့ ဘုရားတွေကို လေ့လာမယ်ဆိုပြီး ထွက်ခဲ့တာ လောကနန္ဒာ ဘုရားကို လွန်လာတော့ လမ်းဘယ်ဘက်မှာ မီးခိုးတွေအူနေတဲ့ အမှိုက်ပုံတွေကို တွေ့တယ်။ ကျီးကန်းတွေက လောလောလတ်လတ်ပုံထားတဲ့ အမှိုက်တွေကြားမှာ အစာရှာလို့။ ဒါနဲ့ပဲ ရှေးဟောင်းမြို့တော်ထဲကနေ ဘယ်လိုခေတ်သစ်အမှိုက်တွေ ထွက်လာသလဲဆိုတာ သိရအောင် အမှိုက်ပုံထဲကို ချိုးဝင်ခဲ့တယ်။

အမှိုက်ပုံတွေကြားကထနောင်းပင်တွေအောက်မှာ ပလတ်စတစ်ခုံအဟောင်းတွေနဲ့ ကလေး တစ်သိုက် ထိုင်နေကြတယ်။ အငယ်ဆုံးလေးတစ်ယောက်က ရှေ့ဘီးမရှိတော့တဲ့ ကစားစရာ ကားလေးပေါ် မှာ ဆော့နေတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာတော့ အမှိုက်ပုံတွေ၊ ပုလင်းခွံ၊ ဘူးခွံတွေ၊ ဝါးစားပွဲပေါ်မှာ သောက်ရေအိုးတစ်လုံး ၊ ရေသန့်ဘူးကြီးအခွံတွေ၊ တိုလီမိုလီပစ္စည်းတွေ တင်ထားတယ်။ ဒီမှာ နေတဲ့သူတွေရဲ့ အလုပ်စားပွဲထင်တယ်။

အမှိုက်တွေကတော့ ၂၁ ရာစု အမှိုက် ဘူးခွံတွေ၊ ဖော့ဘူးတွေ၊ ပလတ်စတစ်ပစ္စည်းတွေအများဆုံး ပေါ့။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်သုံး ဆယ်လောက်ကတော့ အမှိုက်ဆိုတာ အစားအသောက်အကြွင်း အကျန်တွေ ၊ စက္ကူတွေ၊ သစ်ရွက်၊ သစ်ကိုင်းတွေက အများစု၊ ကြေလွယ်၊ ပျက်လွယ်။ မြေဆွေး လိုချင်ရင်တောင် အလုံအမှိုက်ပုံ၊ စက်ဆန်းအမှိုက်ပုံတွေမှာ ဆန်ကာချထားတဲ့ မြေဆွေးအိတ် တွေ ကို သွားဝယ်ခဲ့ရတာ။ အခုခေတ်အမှိုက်ပုံကတော့ ဆွေးမြေ့ဖို့အတွက် ဆယ်စုနှစ်ပေါင်းများစွာ စောင့်ရမယ့် အမှိုက်တွေ၊ တစ်ခါသုံးပြီး တစ်သက်လုံးဒုက္ခပေးနေမယ့်အမှိုက်တွေနဲ့ပေါ့။

လမ်းအတွင်းဘက် သစ်ပင်တွေအောက်မှာတော့ တဲသုံးလေးလုံး လှမ်းမြင်ရတယ်။ အခိုင်အခန့် တဲတွေမဟုတ်ပါဘူး။ နေဖြစ်ရုံ တစ်ဖက်ရပ်တဲတွေပါပဲ။ ထန်းရွက်မိုးထားတဲ့ တဲရှိသလို မိုးကာ အပြာစမိုးထားတဲ့တဲလည်းရှိတယ်။ တဲတစ်တဲမှာ စောင်တွေ ထုတ် လှမ်းထားတာလည်းမြင်ရတယ်။

ကျွန်တော်တို့ လ ျှပ်စစ်ဘီးတွေဝင်လာတောြ့မင်တော့ သစ်ပင်နောက် က အမျိုးသမီးတစ် ယောက်ထွက်လာတယ်။ ပိန်ပိန်ပါးပါး။ ပါးမှာ သနပ်ခါး အပြည့်၊ ကူဘိုတာ တံဆိပ် လ ျှာထိုးဦးထုပ် လိမ္မော်ရောင်နဲ့ အောက်က လက်ပြတ် အကျီ ၤ မှာ ရှပ်လက်ရှည် အကွက်ကို ထပ်ဝတ်ထားတယ်။ ခါးမှာက သရီးကွာတား ဘောင်းဘီတိုနဲ့။

သူ့ကို အမှိုက်ထဲက ဆယ်တင်ထားတဲ့ပစ္စည်းတွေအကြောင်းသိချင်တယ်ဆိုတော့ ကလေး တစ်ယောက်ကို ဖယ်ခိုင်း၊ ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ပြီးရှင်းပြတယ်။ အညာသံနဲ့ စကားပြောတာ နား ဝင်ချိုတယ်။ တစ်ခုခုကိုရှင်းပြရင် “ ငါ့ အကိုရဲ့ ” ဆိုပြီး အားပါးတရရှင်းပြတယ်။ အမှိုက်တွေ အကြောင်းပြောရလို့ ရှက်သလိုလို တွန့်ဆုတ်နေတာမျိုးမရှိဘူး။ သူ့အလုပ်ကို ဘာမှဖုန်းကွယ် စရာမရှိဘူးဆိုတာ မျက်နှာမှာ အတိုင်းသားမြင်နေရတယ်။

ဒီအမှိုက်ပုံမှာ အမှိုက်ကောက်နေတဲ့ မိသားစု ရှစ်စုလောက်ရှိတယ်။ သူ့သမီးက ဒီမှာနေတယ်။ သူက ရပ်ကွက်ထဲမှာနေတယ်။ အခုမြင်ရတဲ့ကလေးတွေက သမီးတွေ၊ကျောင်းပိတ်ထားလို့ လိုက် ကူတာ၊ အငယ်ဆုံးကလေးက မြေး၊ လေးနှစ်ရှိပြီ။ နောက်နှစ်ဆိုကျောင်းထားရတော့မယ်။ ဒီမှာနေ တဲ့ မိသားစုတွေကတော့ ရေ ကို မြစ်ရေတင်စီမံကိန်း ဘက်က သွားယူရတယ်။ အညစ်အကြေး စွန့်တာ ကတော့ မမေးတော့ဘူး။ ထုံးစံအတိုင်းပဲဖြစ်မှာပါ။

ဒီအမှိုက်ပုံက ပုဂံမြို့သစ်ထဲက ထွက်တဲ့အမှိုက်တွေ ။ စည်ပင်ကားက တစ်နေ့ကို နှစ်ခေါက် လာချ တယ်။ ဟိုတယ်တွေက ကြားပေါက်လာချတာလည်း ရှိတယ်။ ဒီမှာအမှိုက်ကောက်တဲ့သူတွေ ဘယ် သူက ဘယ်လိုကောက်ဆိုပြီး သတ်မှတ်ထားတာမရှိဘူး။ ကားတစ်စီးရောက်လာတာနဲ့ ဝိုင်း ကောက်ကြတာပါပဲ။

သူတို့တွေက တစ်နေ့ကောက်လို့ရတာတွေကို စုပြီး အမျိုးအစားခွဲရတယ်။ ဗလာစာရွက်တွေက တစ်ပိဿာကို တစ်ရာ၊ ကပ်ထူပြားတွေက တစ်ရာ့ငါးဆယ်။ ပလတ်စတစ်အကြည်က နှစ်ရာ၊ ရေသန့်ဘူးခွံတွေကလည်းနှစ်ရာပဲ။ ခေါင်းလေ ျှာ်ရည်ဘူးလို ကော်ဘူးအမာတွေက ဈေးကောင်းတယ် သုံးရာဈေး၊ ဘီယာပုလင်းခွံ၊ ဂရင်းအခွံတွေက တစ်လုံး သုံးဆယ်။ ဂရင်းရွိုင်ရယ် ဈေးကွက်က ဘယ်လောက်ကြီးသလဲမသိဘူး။ အရက်ပုလင်းခွံမှန်သမ ျှ ဂရင်း အခွံ လို့ပဲပြောတယ်။

ကိုကာကိုလာဘူးခွံလို ဘူးခွံတွေက တစ်ဘူးတစ်ဆယ်၊ လိုင်ချီးဘူးလို ဘူးပျော့တွေက ငါးကျပ်၊ လစ်ပို ပုလင်းကလည်း ငါးကျပ်ပဲ။ သံကြွပ်တွေက အထူအပါးပေါ်မူတည်ပြီး တစ်ပိဿာတစ်ရာ နှစ်ရာ အမျိုးမျိုးရှိတယ်။ အလူမီနီယံချောင်းတွေကနှစ်ရာ့ငါးဆယ်။ ပုလင်းထည့်တဲ့ ပလတ်စတစ်ပုံး အပျက်တွေက အရင်ကတော့ တစ်ရာဈေး ၊ အခုမဝယ်တော့ပြန်ဘူး။

အခုလို ပြန်ဆယ်တင်ထားတဲ့ပစ္စည်းတွေကို ၁၅ ရက်တစ်ခါလာကောက်တယ်။ ဧည့်သည် များ တဲ့ အချိန်ဆိုရင် ၁၅ ရက်တစ်ပတ်ကို တစ်သိန်းကျော်လောက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ငွေကြိုယူထားတာ လည်း ရှိတော့ လုံးလည်ပတ်လည်လိုက်နေတာပဲတဲ့။ ကိုဗစ်ကာလ ဟိုတယ်တွေပိတ်ထားတုန်းက အမှိုက်တွေနည်းသွားပြီးငွေမရဘူး။ ဆန်၊ ဆီ လာလှုတဲ့အဖွဲ့တွေရှိလို့ သက်သာသွားကြတာ။ အခုတော့ ၁၅ ရက် တစ်ပတ်သုံး၊ လေး သောင်းတော့ ပြန်ရနေပြီ။ ကိုဗစ်ဟာ ဟိုးထိပ်ဆုံးစီးပွား ရေးလုပ်ငန်းတွေ ကနေ အမှိုက်ပုံအထိ ဒုက္ခပေးနေတာပဲ။ ကိုဗစ်ကြောင့် မြန်မာ့စီးပွားရေး မထိခိုက်ဘူးဆိုတာ ပုံပြင်ပဲ။ ဒါမှမဟုတ် နန်းမြင့်မေ ျှာ်စင်ပေါ်က အိပ်မက်ပဲဖြစ်မယ်။

ကျွန်တော်တို့ စကားပြောနေတော့ ကလေးတွေက ဝိုင်းအုံပြီးနားထောင်နေတယ်။ အငယ်ဆုံး မြေး လေးကတော့ ဒီနေ့ကောက်လို့ရတဲ့ ပစ္စည်းပုံထဲက ဘီယာပုလင်း၊ အရက် ပုလင်းတွေ ကို ကောက်ပြီး ပုလင်းတွေ သီးခြားစုထားတဲ့ပုံးထဲ သွားထည့်နေလေရဲ့။ ဘဝပေး အသိပဲ။ ခဏနေတော့ အမှိုက်တွေထဲက မြန်မာတိုင်းမ် အင်္ဂလိပ်သတင်းစာကို ကိုင်ပြီး ကြည့်နေတယ်။ အဖွားလုပ်သူက မေးငေါ့ပြပြီး ကျောင်းလိုက်ချင်နေ ပြီ လို့ ပြောတယ်။

ဒီအမကြီးက ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ရှင်းပြနေပေမယ့် ဒီအမှိုက်ပုံကနေသူတစ်ချို့ကတော့ နှစ်သက် ပုံမရဘူး။ လာနားထောင်နေတဲ့ကလေးတစ်ယောက်ကို သူ့အဖေက ဘာသွားလုပ်နေတာလဲ ဆို ပြီး ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ သူတို့အပြစ်လည်းမဟုတ်ဘူး။ လူအတော်များများက အမှိုက်ပုံမှာ နေတဲ့သူတွေကို ကျူးကျော်တွေ၊ ပျံကျတွေဆိုပြီး အထင်သေးကြ၊ ဖယ်ရှားပစ်ဖို့ပဲ ကြိုးစားနေ ကြ တာကိုး။ ဒီတော့ အမှိုက်ပုံနေရာကိုလာပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်၊ ဟိုမေး ဒီမေး ဆိုရင် သူတို့ကို ဒုက္ခပေး မယ်လို့ထင်တာမဆန်းပါဘူး။

တကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့ ပတ်ဝန်းကျင်ထိန်းသိမ်းရေး၊ လေ ျှာ့သုံး၊ ပြန်သုံး၊ ပြန်အသစ်လုပ်သုံး (Reduce,Reuse, Recycle) ဆိုတဲ့ ဆောင်ပုဒ်တွေကို သာ တွင်တွင်အော်နေကြတာ ဘယ်ခေတ် မှာမှ အစိုးရက ဦးဆောင်ပြီး ဒီလုပ်ငန်း တွေကို ထိထိရောက်ရောက်လုပ်ခဲ့တာ မရှိခဲ့ ဘူး။ အဲဒီ ကွက်လပ်ကို ဝင်ဖြည့်ပေးနေတဲ့အထဲမှာ ကျွန်တော်တို့က အမှိုက်ကောက်တဲ့သူတွေလို့ လွယ် လွယ်ခေါ်နေတဲ့ စွန့်ပစ်ပစ္စည်းတွေကို ပြန်လည်ဆယ်တင် အသုံး ပြုနိုင်အောင် လုပ်ပေးနေ သူ တွေ လည်းပါတာပေါ့။

ဒါပေမယ့် သူတို့ဟာ ခန်းမကြီးတွေထဲမှာ ပညာရှင်ဆိုသူတွေက အာရ်သုံးလုံးအကြောင်း ပြောနေတာ တွေကိုလည်း မသိဘူး။ သီအိုရီတွေလည်းနားမလည်ဘူး။ ဝမ်းရေးအတွက်လုပ်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ထိန်းသိမ်းရေးအတွက် တစ်ဖက်တစ်လမ်းက ကူညီရာရောက်နေတယ် ဆိုတာကို လည်း ဂုဏ်ယူရမှန်းမသိဘူး။ သူတို့ ကို ဘယ်တော့ မောင်းထုတ်မလဲဆိုတာပဲ စိတ်ပူနေရ တယ်။ သူတို့ကို အောက်ခြေအကျဆုံးလူတွေဆိုပြီး အထင်သေးတာကို ငုံ့ခံနေရတယ် ။

အမှိုက်ပစ်တဲ့သူတွေက အမှိုက်ရှင်းပေးနေတဲ့သူတွေကို အမှိုက်လို့ မြင် တာ ၊ ရှက်စရာ အလုပ်လို့ မြင်တာကတော့ နေရာတိုင်းမှာပါပဲ။