ညောင်ဦး အပြန်ခရီးကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ။ အလာတုန်းကလိုပဲ မန္တလာမင်း ကားနဲ့ ပြန်တယ်။ အပြန်ခရီးမှာတော့ အေးမြတဲ့ဆောင်းညတွေ၊ မြေနီလမ်းတွေနဲ့ မကြုံတော့ အိပ်ရေး ဝတာပေါ့။
ရန်ကုန်ဝင်တော့ မနက်ငါးနာရီခွဲလောက်ရှိပြီ။ အောင်မင်္ဂလာကားဂိတ်ရောက်ရင် တက္ကစီ ငှားတဲ့ အခါ ရွှေကြိုတွေ၊ ဈေးဆစ်တာတွေ ၊ လူပေါင်းတင်မယ်လုပ်တာတွေ တွေးပြီး အပြင်ထွက်ငှားရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားမိတယ်။
အမှတ် ၃ လမ်းမကြီးအတိုင်းမောင်းလာရင်း ခရေပင်လမ်းခွဲမရောက်ခင်မှာ ကားရပ်သွားတယ်။ ကြည့်လိုက်တော့ “ သူငယ်ချင်းများ တက္ကစီဂိတ် ၁၂ လမ်းမှတ်တိုင်” ဆိုတဲ့ဆိုင်းဘုတ် တွေ့ တယ်။ သူတို့ဂိတ်ကနေ မြို့နယ်အလိုက် ပေါင်းစီး ရင်ပေးရမယ့်ဈေး။ သီးသန့်စီးရင် ပေးရမယ့် ဈေးတွေကပ်ထားတယ်။ ယာဉ်အကူက ကားငှားစီးမယ်ဆိုရင် ဒီမှာဆင်းရင်လည်းရတယ် လို့ အသိပေးတယ်။ ဈေးဆစ်ဖို့မလိုဘူး ၊ ဈေးနှုန်းသတ်မှတ်ထားတယ်ဆိုတာနဲ့ တင်ကျေနပ်ပြီ လေ။
အထုတ်ဆွဲပြီးကားပေါ်က ဆင်းတယ်။ ကျွန်တော့်လိုပဲ ခရီးသည်အတော်များများ ဆင်းတယ်။ ပစ္စည်း အပ်ထားတဲ့ တိုကင်ပြပြီး သေတ္တာထုတ်တယ်။ ကားငှားမယ်လို့ပြောတာနဲ့ အလှည့်ကျ တဲ့ ကားသမားလက်ကို အပ်လိုက်တယ်။ လက်ဆွဲပြီးအတင်းခေါ်တာလည်းမခံရဘူး။ ဈေးဆစ်စရာ လည်း မလိုဘူး၊
၁၂ လမ်းဂိတ်မှာပုံမှန်ရပ်တာ မိုးကောင်းကင်၊ မန္တလာမင်း၊ မိဘဂုဏ်ရည် ကားလိုင်းတွေ လို့ သိ ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျန်တဲ့ကားတွေက ခရီးသည်က ရပ်ခိုင်းရင်ရပ်ပါတယ်တဲ့။ အောင်မင်္ဂလာ ဂိတ်မှာ ကားငှားရတဲ့ ဒုက္ခကို ရင်မဆိုင်ချင်ဘူးဆိုရင်တော့ ဒီဂိတ်မှာ ဆင်းတာကောင်းတယ်။ ဂိတ် ကထွက်တဲ့ကားတွေကို မှတ်တမ်းထားတဲ့အတွက် ပစ္စည်းကျန်တယ်၊ ဘာညာဆိုရင်လည်း အဆင် ပြေတာပေါ့။
ကျွန်တော်ငှားတဲ့ကားက အတော်သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိတယ်။ အတွင်းခန်းသန့်ရှင်းရေး ကောင်း တယ်။ ကားပေါ်တက်တာနဲ့ အဲကွန်းဖွင့်ပေးတယ်။ ကျွန်တော်က တက္ကစီစီးတိုင်း ကား သမား တွေနဲ့ စကားပြောလေ့ရှိတယ်။ အငှားယာဉ်မောင်းတွေက လူပေါင်းစုံနဲ့ ထိတွေ့ နေ တော့ သတင်းစုံတယ်။ နောက်ပြီး သူတို့ဆီကနေ ဈေးသက်သက်သာသာနဲ့ စားကောင်းတဲ့ ထမင်းဆိုင် လေးတွေအကြောင်းသိရတယ်။ နောက်ပြီး အချင်အတွယ်ပြည့်တဲ့ ဆီဆိုင်တွေ ကိုလည်း သိရ တယ်။ တစ်ချို့ဆိုင်တွေဆိုရင် နာမည်တောင်မကြားဖူးဘူး။ သူတို့ပြောလို့ သွားထည့်ကြည့်မှ သိ ရတယ်။ ဥပမာ ကိုင်းတန်းလမ်းနဲ့ အနော်ရထာလမ်းထောင့် သူရိယစွမ်းအင် ဆိုင်ဆိုရင် ဆိုင်ပုံ ပန်းသဏ္ဍန်အရဆိုရင် ထည့်ချင်စရာမကောင်းဘူး။ ကျွန်တော်စီးဖူးတဲ့ ကားသမားသုံးလေး ယောက်က အဲဒီဆိုင်က ဆီပြည့်တယ်၊ အောက်တိန်းမှန်တယ်လို့ပြောတယ်။ ထည့်ကြည့်တော့ လည်း သူတို့ ပြောတာ မှန်သလိုလိုပဲ။ အိမ်နဲ့ ဝေးလို့သာ သီးသန့်သွားမထည့်ဖြစ်တာ။
ကျွန်တော့်ကားဆရာက လေဆိပ်တက္ကစီမောင်းတာ ၊အခုတော့ ပြည်ပ ခရီးသည် အဝင်မရှိ တဲ့ အတွက် ၁၂ လမ်းဂိတ်မှာလာထိုးတာ။ ဒါ့ကြောင့် သူ့ကားကအတော်ကောင်း တာကိုး ။ လေဆိပ်တက္ကစီဆိုတာ ကိုယ့်အစီအစဉ်နဲ့ ကိုယ်ကားထိုးပြီး ဧည့်သည်ခေါ်တဲ့ အဖွဲ့တွေကို ပြော တာမဟုတ်ဘူး။ တကယ်တော့ ရန်ကုန်အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလေဆိပ်မှာ တရားဝင်ပြေးဆွဲဖို့ ဖွဲ့ ထားတဲ့ Gloden Brother ၊ ပျံလွှား၊ ရွှေလွန်းပျံ၊ ပါရမီ ဆိုတဲ့ အသင်း လေးခုရှိတယ်။ သူက အဲ ဒီ ထဲက အသင်းတစ်ခုမှာ ဝင်ထားတာ။
လေဆိပ်တက္ကစီတွေရဲ့ သဘောသဘာဝက နည်းနည်းထူးခြားတယ်။ နိုင်ငံခြားဧည့်သည်ကိုပဲ အဓိ က ထားတဲ့ တက္ကစီယာဉ်မောင်းတွေဟာ အနည်းဆုံး အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကားကိုတော့ လည်လည် ဝယ်ဝယ်ပြောတတ်ရတယ်။ နောက်ထပ် ဘာသာစကားတစ်ခုလောက် ပြောနိုင်ရင်တော့ ဧည့်သည် ပိုရတာပေါ့။ ကျွန်တော့်ကားဆရာဆိုရင် အင်္ဂလိပ်နဲ့ ထိုင်းဘာသာစကား ပြောနိုင် တယ်။
လေဆိပ်တက္ကစီသမားဆိုတာ တစ်ခါစား မလုပ်ဘူး။ လေဆိပ်က ထွက်လာတဲ့ ဧည့်သည် တစ် ယောက်ဟာ သူ့ကားကို စီးပြီးတာနဲ့ မြန်မာနိုင်ငံမှာနေချိန်တစ်လေ ျှာက်လုံး ရန်ကုန် မြို့ထဲဖြစ်ဖြစ်၊ ခရီးဝေးသွားရင်ဖြစ်ဖြစ် သူ့ကားကိုပဲ စီးအောင် ပြောဆိုဆက်ဆံ နိုင် ရတယ်။ ဝန်ဆောင်မှုပေးနိုင်ရတယ်။ ပြန်သွားရင်လည်း ကိုယ့်စာအုပ်ထဲမှာ သူ့ထောက်ခံချက် ကို ရေးပေးသွားရမယ်။ ပြီးရင် ခင်ရာမင်ရာ မိတ်ဆွေတွေကို လည်း ရန်ကုန်သွားရင်တော့ ဒီလူ့ ကားကိုစီးလို့ပြောတာမျိုးဖြစ်ရမယ်။
အဲဒီလိုလုပ်နိုင်ဖို့အတွက် ကားကောင်းရုံနဲ့မရသေးဘူး။ လူကလည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ် စား တယ်။ ဆေးလိပ်ဖွာလိုက်၊ ကွမ်းစားလိုက်နဲ့ မဖြစ်ဘူး။ အနောက်နိုင်ငံကဧည့်သည်တွေဆို ပိုသတိထားရတယ်။ သူတို့က ကားအမြန်မောင်းတာ၊ ဟို ဖြတ်ဝင်၊သည်ဖြတ်ဝင်လုပ်တာ၊ ဘရိတ် ဆောင့်နင်းတာမျိုးဆိုရင် မကြိုက်ဘူး။ ဒီကားသမားက အန္တရာယ်များတယ်လို့ ယူဆ ပြီး ထပ်မငှားတော့ဘူး။
တစ်ချို့ဧည့်သည်တွေက မနက် ဟိုတယ်ကို သွားကြိုတော့မှ ခရီးဝေးသွားမယ်၊ နှစ်ည အိပ် သွား မယ်ဆိုပြီး လုပ်တတ်တယ်။ အဲဒီလို အခြေအနေအတွက် ကားပေါ်မှာ အဝတ်အစားအပိုတင်ထား ရတယ်။ ငွေအပိုဆောင်ထားရတယ်။ ကားပေါ်မှာ အရေးပေါ်ဆေးသေတ္တာလေးလည်း ထားရ တယ်။ အနောက်နိုင်ငံက ဧည့်သည်တွေက ကားပေါ်မှာ ဆေးသေတ္တာ၊ မီးသတ်ဆေးဘူး တို့ ပါ တာကို ကြိုက်တယ်။ နောက်ပြီး ဧည့်သည်မေးရင်ဖြေနိုင်အောင်၊ပြနိုင်အောင် ထင်ရှားတဲ့ နေရာ တွေ၊ ဘုရားတွေ နဲ့ပတ်သက်တဲ့စာအုပ်၊စာတမ်းတွေလည်းတင်ထားရသေးတယ်။ ထိုင်း ဧည့်သည်တွေဆိုရင်တော့ ဗိုလ်တထောင်၊ ကျိုက်ထီးရိုး၊ ပဲခူးဘုရင့်နောင်နန်းတော်တို့ အကြောင်း ရှင်းပြနိုင်ရမယ်။ ကိုယ့်ကားကို စီးသွားတဲ့သူတွေရဲ့ ထောက်ခံချက်တွေ၊ လိပ်စာကပ်ပြားတွေကို လည်း ထုတ်ပြရတယ်။
ဒါပေမယ့် လေဆိပ်တက္ကစီသမားတွေဘဝကလည်း အရာရာအဆင်ပြေနေတာတော့ မဟုတ် ဘူး။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်ကျော်လောက်ကစပြီး ရန်ကုန်လေဆိပ်ကို လုပ်ပိုင်ခွင့်ရထားတဲ့ ကုမ္ပဏီ၊ လေဆိပ် လုံခြုံရေးအဖွဲ့တွေနဲ့ တရားဝင်ဆွဲခွင့်ရထားတဲ့လေဆိပ်တက္ကစီတွေကြားမှာ ပြဿနာပေါ် လာ တယ်လို့ဆိုတယ်။
လေဆိပ်တက္ကစီတွေ အလုပ်လုပ်ပုံက ဒီလို။ သူတို့ အသင်းဝင်တယ်ဆိုတာက တရားဝင် ဂိတ် ထိုးနိုင်ဖို့အတွက် ဝင်တာ။ ကျွန်တော့်ကားဆရာဆိုရင် ဝင်ကြေး သုံးသိန်းပေးရတယ်။ အသင်း လိုက် နှစ်စဉ်၊ လစဉ် ရန်ပုံငွေ ထည့်ရတာလည်း ရှိတယ်။ အသင်း လေးသင်းမှာ အသင်းဝင်ကား ခြောက်ရာ ကျော်ရှိတယ်။ နားတာ၊ ကားပြင်တာ၊ ခရီးဝေး သွား တာနဲ့ ဆိုရင် တစ်နေ့ကို ကားတစ်ရာကျော်၊နှစ်ရာတော့ ဂိတ်ထိုးတာပဲ။ ဂိတ်ထိုးတာက အသင်း နဲ့ မဆိုင်ဘူး။ ရောက်တဲ့ အတိုင်း စီနီယာချိတ်ရတယ်။ ကားတွေက ဆိုက်ရောက်ဂိတ်ရှေ့မှာ ထိုးလို့မရဘူး။ ဟိုးအောက် က ကားရပ်တဲ့ကွင်းမှာ ထိုးရတယ်။
အပေါ်က လေဆိပ်အဆောက်အဦထဲမှာ လေဆိပ်တက္ကစီ ကောင်တာရှိတယ်။ အဲဒီမှာ ပြေစာ ဖြတ် ပြီး ကားငှားပြီဆိုမှ အလှည့်ကျတဲ့ ကားကအပေါ်တက်ပြီး ခရီးသည်တင်ရ တယ်။ အဲဒီစနစ်အတိုင်းလုပ်တဲ့အခါ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်ကျော်ကစပြီး အခက်အခဲတွေ့လာတယ်။
ပထမတစ်ခုကတော့ အပြင်က လာတဲ့ တက္ကစီတွေက ဆိုက်ရောက် အဆောက်အဦ ဆင်ဝင် အပြင်ဘက် လမ်းပေါ်မှာ ကားထိုးတယ်။ အထဲကို လူဝင်ခေါ်တယ်။ ပထမတော့ ဆင်ဝင် အောက် ကနေ ခေါ်တယ်။ အခုတော့ အဆောက်အဦထဲအထိ ဝင်ခေါ်တယ်။ ဒီတော့ အသင်းဝင်ထားတဲ့ တက္ကစီတွေ ဧည့်သည်ရတာနည်းလာတယ်။
ကားဆရာကတော့ အဲဒီကြားပေါက်ဆွဲတဲ့ကားတွေက အချင်းချင်းပိုက်ဆံစုပြီး လုံခြုံရေး အဖွဲ့ တွေကို တစ်နေ့ခြောက်သောင်းပေးထားတယ်လို့ စွပ်စွဲတာပဲ။ လေဆိပ်မှာ လေဆိပ် လုံခြုံ ရေးရဲရှိတယ်။ ကုမ္ပဏီ လုံခြုံရေးတွေလည်း ရှိသေးတယ်ထင်တယ်။ ဘယ်အဖွဲ့လည်း လို့ မေးတော့ တိတိကျကျ မပြောနိုင်ဘူး၊ ဆင်ဝင်အောက်မှာ ခရာတွေမှုတ်နေတဲ့အဖွဲ့ တွေ ပေါ့ဗျာ။ သူတို့ ခွင့်မပြုရင် ဘယ်ရမလဲလို့ဆိုတယ်။
နောက်ပြဿနာတစ်ခုက အဲဒီလို ခရီးသည်လုနေရတဲ့အချိန်မှာပဲ လေဆိပ်တာဝန်ရှိသူ တွေ က လေဆိပ် တက္ကစီကောင်တာကို အဆောက်အဦထဲကနေ မောင်းထုတ်လိုက်တယ်။ ပထမတော့ ဆင်ဝင်အောက်၊ အဆောက်အဦဘက်အခြမ်းမှာ ဆိုင်းဘုတ်လေးထောင်လုပ်ရတယ်။ အခု တော့ ဆင်ဝင်အောက် ကားလမ်းရဲ့ တစ်ဘက်ကို ရောက်သွားပြီ။ ဧည့်သည်ရဖို့ ပိုခက်သွားတာပေါ့။
ကားဆရာပြောတဲ့အဲဒီအချက်ကတော့ ကျွန်တော့်ကိုယ်တွေ့ပဲ။ ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင် စင်္ကာ ပူ ကနေပြန်လာရင် အရင်က မှန်ခန်းထဲက ထွက်တာနဲ့ လေဆိပ်တက္ကစီကောင်တာကို တွေ့တယ်။ နောက်တော့ ဆင်ဝင်ထဲကို ထွက်လိုက်ပြီး ဘယ်ဘက်ချိုးလိုက်ရင် တိုင်ကွယ် နေတဲ့ နေရာကို လေဆိပ်တက္ကစီ ကောင်တာရောက်သွားတယ်။ ၂၀၁၉ ခုနှစ် ပြန်လာတော့ ကောင်တာရှာမတွေ့လို့ ထွက်ပေါက်မှာတန်းစီစောင့်နေတဲ့ ကားသမားတွေနဲ့ပဲ ဈေးညှိပြီးပြန်လာခဲ့ရတယ်။
ကားဆရာကတော့ လေဆိပ် ကုမ္ပဏီက သူတို့ကိုယ်ပိုင် တက္ကစီတွေထားချင်တာ၊ လက်ရှိ အသင်းတွေက တရားဝင်ဖွဲ့ထားတာဖြစ်လို့ ဖျက်မရဘူး။ ဒါ့ကြောင့် စီးပွားပျက်အောင် လုပ် ပြီး မောင်းထုတ်နေတာလို့ ယုံကြည်နေတယ်။ သူကတော့ ပထမဆုံး လေဆိပ် တက္ကစီ တွေထွက် ပြေးရမယ်။ လေဆိပ် ကုမ္ပဏီက သူတို့ကိုယ်ပိုင် တက္ကစီလိုင်းထောင်ပြီးရင် ကြားကား တွေလည်း မောင်းထုတ်ခံရမှာပဲ လို့ ပြောတယ်။
ကားဆရာက အခုဂိတ်ထိုးနေတဲ့ ၁၂ လမ်းဂိတ်မှာတော့အဆင်ပြေနေပုံပဲ။ ဂိတ်မှူးကို “အုပ်ကြီး” တဲ့။ အုပ်ကြီးဆိုတဲ့စကားက အတော်ခေတ်စားနေတာပဲ။ အုပ်ကြီးက စေတနာကောင်းတယ်။ စည်း ကမ်းကြီးတယ်။ အပြောတော့ဆိုးတယ်တဲ့။ ဂိတ်မှာ အရက်သောက်လို့မရဘူး။ ပေစုတ်စုတ်နေလို့ မရဘူးတဲ့။ လက်ရှိအတိုင်းကတော့ ပြည်ပခရီးသွားတွေ ပြန်ဝင်လာရင်တောင် လေဆိပ်နဲ့ ၁၂ လမ်း ဂိတ် တစ်လှည့်စီထိုးနေရဦးမှာပဲလို့ ဆိုတယ်။
ရောက်ဖူးသမ ျှ နိုင်ငံတကာလေဆိပ်တွေမှာတော့ တက္ကစီ ငှားရတာ ပြဿနာမရှိဘူး။ ကားတွေ ကလည်း သူ့စီနီယာအတိုင်း သူကျတဲ့ နံပါတ်အကွက်မှာထိုး၊ ခရီးသည်ကလည်း တန်းစီ၊ ကိုယ့် အလှည့်ကျတဲ့ ကားကို တက်စီးရုံပဲ။ တစ်ခုတော့ ရှိတယ်။ သူတို့က မီတာစနစ်သုံးတော့ ဈေး ဆစ်ဖို့တော့မလိုဘူးပေါ့။
ရန်ကုန်လေဆိပ်မှာလည်း ဘာအသင်းမှ မဖွဲ့နဲ့၊ အလှည့်ကျထိုး၊ ခရီးသည်က တန်းစီ၊ အလှည့် ကျတဲ့ကားပေါ်တက်ပေါ့။ မီတာမသုံးတဲ့အတွက် မြို့နယ်အလိုက်ဈေးနှုန်းတွေ ရေးပြီး ကပ်ထား ၊ လေဆိပ်မှာထိုးတဲ့ တက္ကစီကားထဲမှာလည်း ကပ်ထား ဆိုရင် အဆင်ပြေမယ်ထင်တာပဲ။
ကျွန်တော့စိတ်ကူးကို ကားဆရာကို ပြောပြတော့ သဘောကျတယ်။ ပြီးတော့ ဘယ်သူ က လုပ် မှာလဲလို့ ပြန်မေးတယ်။
ဒါနဲ့ လေဆိပ်တာဝန်ရှိသူတွေမလုပ်တတ်ရင် ၁၂ လမ်း ဂိတ်က အုပ်ကြီးကို ခေါ်လုပ်ခိုင်းပေါ့ဗျာ လို့ ပြန်ပြောခဲ့တယ်။
လွယ်ကူတဲ့ အလုပ်တွေတောင် အာဏာတွေ၊ကိုယ်ကျိုးတွေပါလာရင် ဝင်္ကပါလို ရှုတ်ထွေး ကုန်တာပါပဲ။
Ye Htut's Blog 