ဇွဲကပင် ခရီးစဉ် ( ၄)

ကန်သာယာ အရုဏ်တက်ချိန် ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးတော့ ဆရာမ အမိုး အိမ်ကို သွားတယ်။ (အမိုး နဲ့ တွေ့တဲ့ အကြောင်းတော့ သီးခြားရေးပါ့မယ်။ ) အမိုး အိမ်ကနေ အပြန်ကော်ဖီဝင်သောက်ပြီး ဟို တယ်ကို ပြန် နား၊ နေ့လယ်စာစား၊ညနေစောင်း ဇွဲကပင်တောင်ကို တက်ဖို့ လိုအပ်တာတွေ ပြင် ဆင်တယ်။

ဇွဲကပင်တောင်ကို တက်တဲ့လမ်းက အရှေ့ဘက်ခလောက်နို့ဘက်ကတက်တဲ့လမ်းနဲ့ အနောက် ဘက် တော်ပုံရွာဘက်က တက်တဲ့လမ်းဆိုပြီး နှစ်လမ်းရှိတယ်။ ကျွန်တော်က ဘားအံမှာ တာဝန် ကျ ချိန်က တော်ပုံရွာဘက်က အကြိမ်ကြိမ် တက်ဖူးတယ်။ ဒါ့ကြောင့် ဒီတစ်ကြိမ်မှာ အတက်ကို ခလောက်နို့ဘက်ကတက်မယ်၊ တောင်ပေါ်မှာ ညအိပ်မယ်၊ မနက်စောစော တော်ပုံရွာဘက်က ပြန် ဆင်းမယ်လို့ စီ စဉ်ခဲ့တယ်။

ခလောက်နို့ဘက်က တက်ရင် အရှေ့ဘက်ဖြစ်တဲ့အပြင် လမ်းမှာ အရိပ်နည်းတဲ့အတွက် နေပူ တယ်။ ဒါ့ကြောင့် မနက်စောစာတက်ချင်တက်၊ ဒါမှ မဟုတ် ညနေစောင်းတက်မှကောင်းတယ်။ နေ့ ချင်းပြန်ဆိုရင်တော့ မနက် ခြောက်နာရီလောက်တက်၊ တောင်ပေါ်မှာ အေးအေးဆေးဆေး နား၊ ထမင်းစားပြီး ညနေစောင်းပြန်ဆင်းပေါ့။ ကျွန်တော်ကတော့ ညအိပ်မှာဆိုတော့ မွန်းလွဲ နှစ်နာရီ တက်မယ်လို့ စီစဉ်တယ်။ အဲဒီအချိန်ဆိုရင် နေက တောင်အနောက်ဘက်ကိုရောက်သွားပြီ ဖြစ်တဲ့ အတွက် အရိပ်ရတယ်။

တောင်ပေါ်မှာ အိပ်ဖို့အတွက် ဘုန်းကြီးကျောင်းက စောင်၊ ခေါင်းအုံးပေးပေမယ့် ကိုယ့် Sleeping Bag နဲ့ ပဲအိပ်ချင်တဲ့အတွက် Sleeping Bag အပြင် အတက်၊ အဆင်းအတွက် လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်း ဓာတ်မီး၊ ဆေးဝါး၊ ဒူးစွပ် ၊ ရေဘူး ၊ ဓာတ်ဆားရည်၊ ကင်မရာဓာတ်ခဲအပို၊ Power Bank စတာတွေ အားလုံးကို ကျောပိုးအိတ်ကြီးတစ်လုံးနဲ့ သယ်ရတယ်။

ကျွန်တော့်ခရီးသွားမိတ်ဆွေနဲ့ မြို့ခံ ဓာတ်ပုံသမားမိတ်ဆွေက ကျွန်တော့်ကို တောင်တက်လမ်း အစ ဖြစ်တဲ့သစ်ချရွာကိုလိုက်ပို့တယ်။သူတို့နှစ်ယောက်ကတောင်ပေါ်မလိုက်ဘူး၊မြို့ပတ်ဝန်း ကျင် က ရှုခင်းတွေကို ဓာတ်ပုံရိုက်မယ်ဆိုပြီး နေခဲ့တယ်။ တောင်တက်လမ်းက မှားစရာမရှိတဲ့ အတွက် တစ်ယောက်တည်းတက်လို့လည်း ရတယ်။ ဒါပေမယ့် မြို့ခံမိတ်ဆွေက လမ်းမှာ သိသင့် တာတွေ ရှင်းပြနိုင်အောင် နဲ့ လိုအပ်ရင် ကူညီနိုင်ဖို့ ဆိုပြီး တောင်ပေါ်ကို ပစ္စည်းပို့မယ့် သူ့မိတ်ဆွေ တစ် ယောက်ကို အဖော်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ အဲဒီမိတ်ဆွေက ဇွဲကပင် တောင်ပေါ် ဘုန်းကြီး ကျောင်း အတွက် လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေကို စေတနာ့ဝန်ထမ်း ကုသိုလ်ယူ ပို့ ဆောင် ပေးနေတဲ့ “ ဆက်တိုင်း ကောင်း ဇွဲကပင် ပရဟိတ လုပ်အားဒါန အဖွဲ့” ကဖြစ်ပါတယ်။ တောင်ပေါ်တက်လမ်းမှာ တွေ့ခဲ့ရ တဲ့ “ဆက်တိုင်းကောင်း” အဖွဲ့ရဲ့ အလှူဒါန မှတ်တမ်းမှာတော့ “ တစတစ စွန့်ဝံ့မှလ ျှင် ဘ၀ နောက်နှောင်း ဆက်တိုင်းကောင်း၏”(မူရင်းသတ်ပုံတိုင်း) လို့ ရေးထိုးထားတာတွေ့ တယ်။ “တစ တစ စွန့်ဝံ့မှလ ျှင်” ဆိုတဲ့ စကားလုံးလေး ရင်ထဲရောက်သွားတယ်။

စတက်ပြီး မကြာခင်မှာပဲ တောင်ပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့နဲ့ဆုံတယ်။ အဲဒီထဲက ဦးလေး ကြီးတစ်ယောက်က အသက် ၆၇ နှစ်၊လေဖြန်းထားလို့ ခြေထောက် နည်း နည်းဆိုင်းနေတာတောင် တောင်ပေါ်ရောက်အောင် တက်ခဲ့ပြီး ပြန်ဆင်းလာပြီ။ အတက်က ပြဿနာ မရှိဘူး၊ နားနားပြီး တက်သွားတာ၊ အခု အဆင်းကျတော့ ဘေးကထိန်းပေးရတယ်လို့ ပြော တယ်။ သူ့ကို ကြည့်ပြီး ဆက်တက်ဖို့အားရှိသွားတယ်။ဘယ်မြို့ကလဲလို့မေးတော့ဧရာဝတီတိုင်းကျောင်းကုန်းမြို့တဲ့။အဖွဲ့ ထဲက အမျိုးသမီးငယ် တစ်ယောက်က ဆရာမ ပုညခင် တို့မြို့ဆိုပြီး ထပ်ဖြည့် ပြော တယ်။ တချို့ မြို့တွေက သူတို့ မြို့သူမြို့သားအတွက် ဂုဏ်ယူနိုင်တယ်။ တချို့မြို့တွေကျတော့ အဲဒီ လောက် ကံမကောင်းပြန်ဘူး။

တောင်တက်လမ်းဘေးမှာ အရိပ်ရ သစ်ပင်တွေ စိုက်ထားတာတွေ့တယ်။ စိုက်တာမကြာသေးဖူး ထင်တယ်။ အကြီးဆုံးအပင်က လူတစ်ရပ်လောက်ပဲရှိသေးတယ်။ လမ်းဘေးမှာ ရေတိုင်ကီချထား ပြီး “ စိုက်ထားသည့် သစ်ပင်ကို ကုသိုလ်ဖြစ် ရေလောင်းပေးပါ၊ ဤနေရာမှ ရေယူပါ၊ သစ်ပင် အပေါ် ဘက်တွင်လည်း ရှိသည်၊ အောက်တွင်လည်း ရှိပါ၏” ဆိုတဲ့ဆိုင်းဘုတ်လေးတွေ ကပ်ထားတယ်။

နောက်တစ်နေရာမှာတော့ ရေလှောင်ကန်ဘေးမှာ “ ရေကုသိုလ် ပြုနိုင်ကြဖို့၊ ဘယ်ဘက်က ရေ ကော့ကို (သစ်ပင်သို့) ( ၃) မိနစ် ဖွင့်ပြီး ပြန်ပိတ်ပေးပါ။ ညာဘက်ကရေကော့ကို ( သောက်ရေ ကန်) သို့ (၃)မိနစ်ဖွင့်ပြီး ပြန်ပိတ်ပေးပါ။ ဖွင့်ပြီးပြန်ပိတ်ဖို့ မမေ့ပါနှင့်။ ရေလှောင်ကန်ရေနည်းနေ ပါက ဖုန်းဆက်ပေးပါ။ ဖုန်း ဦးငယ်၊ ( xxxxxxxxxx )” ဆိုပြီး ဆိုင်းဘုတ်ကပ်ထားတာတွေ့တယ်။ အတော်စိတ်ကူးကောင်းတဲ့ အလှူဒါနပါပဲ။ ရေကိုတောင်သစ်ချရွာ ဘုန်းကြီးကျောင်းရေကန်ကနေ စက်နဲ့တင်ပေးတယ်လို့သိရပါတယ်။ လမ်းတလေ ျှာက်မှာလည်း အမှိုက်အိတ်လေးတွေ၊ အမှိုက်ပုံး လေးတွေချထားပြီးလုပ်အားဒါနအဖွဲ့တွေကအမှိုက်သိမ်းပေးတယ်လို့ သိရပါတယ်။ စိတ် မကောင်း ဖြစ်ရတာကတော့ ဒီလို စိတ်ကူးကောင်းကောင်းနဲ့ စီစဉ်ပေးထားတာတောင် စိုက်ထားတဲ့ အပင် အကိုင်း ကို ချိုးထားတာ၊ အမှိုက်တွေကို စည်းကမ်းမဲ့ စွန့်ပစ်ထားတာတွေကို တွေ့ခဲ့ရတာပါ ပဲ။

ဇွဲကပင်တောင်တက်လမ်းက ကျိုက်ထီးရိုးတောင်တက်လမ်းလိုပဲ စခန်းလေးတွေရှိတယ်။ တောင် ခြေကတက်ရင်ပထမဆုံးတွေ့တာကပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်စခန်း၊နာမည်ကအတက်သမားတွေအတွက် မဟုတ်လောက်ဘူး။ အဆင်းသမားတွေအတွက်ဖြစ်မယ်။ ဒီနေရာရောက်ရင် တောင်ခြေ ကျောင်း ကို လှမ်းမြင်နေရပြီလေ။ နောက်တွေ့တဲ့စခန်းက ရေကန်ကြီးစခန်း၊ ဒီနေရာမှာ သောက်ရေကန် တစ်ခုရှိတယ်။ ရေချမ်းစင်ရှိတယ်။ အဲဒါပြီးရင်တော့ ရွှေရင်ဆို့စခန်း ၊ ဒါကတော့ အထူးပြောဖို့ မလို ပါဘူး။ ရွှေရင်ဆို့မရောက်ခင်မှာ တောင်ပေါ်ဆိုင်အတွက် ပစ္စည်းပို့တဲ့အထမ်းသမားနှစ်ယောက် နားနေတာတွေ့တယ်။ ခဏနေတော့ ဒီလူတွေက ကျွန်တော်တို့ကို ပြန်ကျော်တက်သွားတယ်။ သူ တို့က အတက် တစ်နာရီခွဲ၊ အဆင်း တစ်နာရီပဲကြာတယ်တဲ့။

ရွှေရင်ဆို့ လှေကားအဆုံးမှာ သောက်ရေကန်နဲ့ ဇရပ်တစ်ခုရှိတယ်။ စခန်းနာမည်တော့ မရှိဘူး။ သောက်ရေ ကန်မှာ “ သောက်ရေကန်အလှူရှင်၊ ပေါ့ထော်ရွာ နှင့် ကော့မံရွာ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာ မ များကောင်းမှု၊ နတ်လူသာဓုခေါ်စေသော်၊ အလှူငွေ/ ၁၈၅ဝိ။” ဆိုတဲ့ ကျောက်ပြား ကပ် ထားတယ်။ အဲဒီ စခန်းအကျော် တောင်နံရံကျောက်ဖျာမှာ “ ၁၉ – ၁ -၂၀၂၃ အတွဲတွေ အကုန် ပြတ်ပါစေ၊ ငါ့မှာ မရှိလို့ ပုံ Single အဖွဲ့” ဆိုပြီး ရေးထားတဲ့ ပေါက်ကွဲသံစဉ်တစ်ခုတွေ့တယ်။ သနားစရာပဲ။ အဲဒီနေရာနားမှာပဲလှေကားထစ်မှာ“ ၁၆၀၀” ဆိုတဲ့ ဂဏန်းတွေ့တယ်။ ဒီနေရာ အထိ လှေကားထစ် အရေအတွက်ကို ရေးထားတာဖြစ်မယ်။

အဲဒီကနေ ဆက်တက်သွားတဲ့အခါ လှေကားထစ်တွေက နည်းနည်းပြေသွားပြီး “ ကရမက်စခန်း” ကို ရောက် တယ်။ အဲဒီနေရာမှာရှိခဲ့ဖူးတဲ့အဆောက်အအုံတွေက တောင်ပြိုတဲ့အထဲ ပါသွားပြီလို့ ပြောတယ်။ လက်ရှိတော့ ကရက်မက်ပင်နဲ့ ကရက်မက်စခန်းဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ပဲကျန်တော့တယ်။ အဲဒီ စခန်း လွန်တော့ တံတားလေး စခန်းရှိတယ်။ အဲဒါကတော့ တောင်ကျရေဆင်းတဲ့နေရာကို ကွန်ကရစ် တံတားထိုးထားလို့ခေါ်တာ။ တံတားထိပ်မှတ်တိုင်မှာ “ရွှေအင်ဒုံ၊ တံတားလေး၊ မဟာထူးမြိုင်ကြီးငူ” လို့ စာထွင်းထားတယ်။

တံတားအလွန်မှာလှေကားက အတက်မတ်တယ်။ လှေကားအဆုံးမှာ “ ရွှေအင်ဒုံစခန်း” ရှိတယ်။ တောင်ခြေနဲ့ ရွှေအင်ဒုံစခန်းကြားမှာ အောက်ဘက် က မြေပြန့်လွင်ပြင်နဲ့ ဇွဲကပင်တောင်တန်းကြီး ကိုလှမ်းမြင်ရတဲ့ ရှုခင်းလှပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်လို့ ကောင်းတဲ့နေရာတွေရှိတယ်။ မင်းသမီးအေးမြတ်သူနဲ့ သင်ဇာဝင့်ကျော်တို့ ဓာတ်ပုံရိုက်ဖူးလို့ဆို ပြီး သူတို့နာမည်တွေပေးထားတဲ့ နေရာနှစ်ခုလည်း တွေ့ ခဲ့ရတယ်။

ရွှေအင်ဒုံစခန်းကတောင်တက်ခရီးတစ်ဝက်နေရာလည်းဖြစ်ပါတယ်။စခန်းမှာဘုန်းကြီး ကျောင်းရှိပြီး သံဃာတော်တစ်ပါး သီတင်းသုံး တယ်။ ဘုရားဖူး တွေ ကို စတုဒီသာ ကျွေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အခမ်း အနား ကြီးနဲ့ ကျွေးတာမဟုတ်ဘူး။ ဦးပဉ္စင်းနဲ့ အတူ နေ ဒကာတွေက ချက်ပြီး စားပွဲပေါ်မှာ ပြင် ထားတယ်၊ ရောက်တဲ့သူက ခူးခပ်စား ပေါ့။ ကိုယ်မစားဘူးဆိုရင်လည်း စတုဒီသာအတွက် ဝတ္ထုငွေ လှူဒါန်း လို့ ရပါတယ်။ ကျွန်တော် တို့တက်တဲ့နေ့က သီးစုံဟင်းချက်ထားတယ်။ ရွှေအင်ဒုံ စခန်း က စပြီး တောင်ပေါ် အထိ သက်သတ်လွတ်နယ် မြေဖြစ် တဲ့ အတွက် သားငါးမချက်ဘူး။

ရွှေအင်ဒုံစခန်းမှာ နွေမိုးဆောင်းတစ်နှစ်ပတ်လုံးကျောက်ကြားထဲက စိမ့်ထွက်နေတဲ့ ကျောက်စက် ရေကန်ရှိတယ်။ ရေက ကြည်လင်အေးမြလွန်းတဲ့အတွက် ကျွန်တော်ကတော့ ပါလာတဲ့ ရေကို သွန် ပစ်ပြီး ကျောက်စက်ရေနဲ့ အစားထိုးခဲ့တယ်။ ရွှေအင်ဒုံစခန်းကနေ ဝိဇ္ဇာညီနောင် စေတီကိုလည်း သွားလို့ရတယ်။ ဝိဇ္ဇာညီနောင်စေတီက ဇွဲကပင်တောင်ထိပ်နဲ့ တောင်ကြောချင်းဆက်နေတော့ ဝိဇ္ဇာညီနောင်ကတဆင့် ဇွဲကပင်တောင်ထိပ်ကို ဆက်သွားလို့လည်းရတယ်။ ဒါပေမယ့် ခရီးဝေး တယ်။ အဲဒီကို သွားချင်ရင် အဆင်ပြေဆုံးလမ်းကြောင်းက အပြန်ခရီးမှာ ဇွဲကပင်တောင်ထိပ်ကနေ ဝိဇ္ဇာညီ နောင်စေတီကို သွား၊ အဲဒီကမှ ရွှေအင်ဒုံစခန်းကို ပြန်ဆင်းတဲ့လမ်းကြောင်းဖြစ်ပါတယ်။

ဝိဇ္ဇာညီနောင် လမ်းခွဲကိုကျော်လာတဲ့အခါ ကျောက်တောင်နှစ်ခုကြားမှာရှိတဲ့ ရွှေရင်အေး စခန်း ကို ရောက်မယ်။ ဒီနေရာမှာ ကျောက်နံရံမှာ ကပ်ပြီးတည်ထားတဲ့ စေတီငယ်သုံးဆူရှိတယ်။ တောရိပ် တောင်ရိပ်ကောင်းတယ်။ အမှန်ကတော့ ဒီနေရာကို ရွှေရင်ပူ လို့နာမည်ပေးရမှာ၊ ဘာ့ကြောင့်လဲ ဆိုတော့ ဒီစခန်းက တက်တဲ့လှေကားဆုံးတာနဲ့ “ စိုင်တမော့” စခန်းကို ရောက်မှာကိုး။ ဇွဲကပင် အတက်လမ်းက စိုင်တမော့က ကျိုက်ထီးရိုး စိုင်တမော့စခန်းထက် ပိုဆိုးတယ်။ ဒီနေရာရောက် ရင်တော့ အပေါ်ကို မော့မကြည့်ပဲ ကိုနေဝင်းရဲ့ “ တစ်လှမ်းချင်းလှမ်းရင်း တရွေ့ရွေ့တက်ခဲ့ ရှေ့မှာ မျှော်လင့်ခြင်း” ဆိုတဲ့ စာသားလေးအတိုင်း လှေကားထစ်ကိုပဲ ကြည့်ပြီး တစ်ထစ်ချင်းနင်း တက် သွား တာ အကောင်းဆုံးပဲ။

စိုင်တမော့ ပြီးရင် “ဘဝသံသရာ” စခန်းကို ရောက်ပြီ။ လှေကားထစ်တွေက အကွေ့ အကောက် များတဲ့အတွက် ဒီနာမည်ပေးထားတာပါ။ အဲဒီစခန်းအလွန်အကွေ့တစ်နေရာရဲ့ လှေကား လက်ရန်း မှာ “ ၃၁၅၀” လို့ရေးထားတယ်။ ဒါကလည်း ဒီနေရာအထိ လှေကားထစ်အရေတွက်ဖြစ်မှာပါ။

“ဘဝသံသရာ” စခန်းရောက်ရင် တောင်တက်ခရီး ငါးပုံပုံ လေးပုံရောက်ပြီလို့ ပြောလို့ရပြီ။ ဘ၀ သံသရာစခန်းကျော်လာရင် ဝိဇ္ဇာညီနောင်စေတီကိုရော၊ အောက်ဘက်က ခလောက်နို့ လွင်ပြင် ကို ရော မြင်ရတဲ့ ရှုခင်းသာနေရာရှိတယ်။ အဲဒါနေရာအကျော်မှာ “ ၃၃၀၀” လို့ ရေးထားတယ်။ အဲဒီက နေ နည်းနည်းဆက်သွားလိုက်တာနဲ့ နတ်ရေကန် စခန်းကို ရောက်ပြီ။ ဒါဟာ နောက်ဆုံးစခန်းပဲ၊ ဇွဲ ကပင်ဆံတော်ရှင်သမိုင်းစာအုပ်မှာတော့ နတ်ရေကန်စခန်းရဲ့ ရေလှောင်ကန်နောက်မှာ ဂူရှိတယ်၊ ဂူထဲမှာ ဗုဒ္ဓရုပ်ပွားတော်တွေနဲ့ ရေကန်တစ်ခုရှိတယ်လို့ရေးထားပေမယ့် ဂူဝင်ပေါက်ကိုရှာ မတွေ့ခဲ့ ဘူး။

နတ်ရေကန်ရောက်ရင် ဇွဲကပင်တောင်ထိပ်ကိုရောက်ပြီလို့ ပြောလို့ရပြီ။ အဲဒီကနေ ဆက်ထွက် လိုက်ရင် တစ်ကွေ့ကွေ့တာနဲ့ ဝိဇ္ဇာညီနောင်လမ်းခွဲ၊ အဲဒီလမ်းခွဲအကျော် လှေကားလက်ရန်း မှာ “ ၃၆၀၀” လို့ရေးထားတယ်။ ဒါ့ကြောင့် ခလောက်နို့ဘက်က တောင်တက်လမ်းဟာ လှေကားထစ် ပေါင်း အနည်းဆုံး ၃၆၀၀ ရှိတယ်လို့ ပြောလို့ရပါတယ်။ အဲဒီနေရာကနေ နောက်ထပ် လှေကား ထစ် သုံးဆယ်ကျော်လောက်တက်လိုက်ရင် ဈေးဆိုင်နဲ့ တည်းခိုဆောင်တွေရှိတဲ့ ရင်ပြင်တော် ပထမအဆင့်ကို ရောက်ပါပြီ။

ကျွန်တော်ရဲ့တောင်တက်ခရီးက တောင်ခြေကနေ တောင်ထိပ်အထိ နှစ်နာရီ ဆယ့်ငါးမိနစ် ကြာ တယ်။ ဈေးဆိုင်မှာ ဖိနပ်ချွတ်၊ ပစ္စည်းတွေချပြီးတာနဲ့ ရင်ပြင်တော်ပေါ်ပြေးတက်ခဲ့တယ်။ ရင်ပြင် ပေါ်ကနေ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်တယ်။ ဘားအံမြို့ကြီးက အောက်မှာ၊ သံလွင်မြစ်က အောက်မှာ၊ ခလောက်နို့နယ်မြေ၊ ဒုံရင်းနယ်မြေအားလုံး အောက်မှာ၊ ပင်ပန်းခဲ့၊ မောခဲ့သမ ျှ မေ့ပြီး ထိပ်ဆုံး ရောက်နေတဲ့ ပီတိကို အပြည့်အဝခံစားနေလိုက်တယ်။

ခဏနေတော့ ကျွန်တော့်အဖော် လိုက်လာပြီး ဆရာတော်ဆီသွားပြီး ညအိပ်မယ့် အကြောင်း လေ ျှာက်ရအောင် လို့ ပြောတယ်။ ဟုတ်တာပဲ။ တောင်ထိပ်ရောက်တယ်ဆိုပေမယ့် တောင်ကို အပိုင်ရတာမဟုတ်ဘူး၊ တည်းခိုနေထိုင်ဖို့ ခွင့်ပြုချက်ယူရဦးမယ်၊ စည်းကမ်းအတိုင်းနေရမယ်၊ ပြီးတော့ အချိန်တန်ရင်လည်း ပြန်ဆင်းရဦးမယ်။