ဇွဲကပင် ခရီးစဉ် (၅)

ဇွဲကပင်တောင်ပေါ်ကျောင်းမှာ သံဃာသုံးပါးသီတင်းသုံးတဲ့ အနက် ဘက်စုံပြုပြင်ရေးလုပ်ငန်း တွေ၊ ဘုရားဖူးတွေနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ကိစ္စတွေကို ဆရာတော်ဦးနန္ဒိယက အများဆုံးတာဝန်ယူလုပ်ဆောင် ပေးနေတာပါ။ ဆရာတော်က ကျွန်တော်ဘယ်သူဆိုတာ မသိပါဘူး။ ဘားအံမြို့က သူ့ဒကာရဲ့ မိတ် ဆွေအနေနဲ့ပဲသိတာပါ။ ဆရာတော်က ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ကို ရင်ပြင်ဒုတိယအဆင့်မှာ ရှိတဲ့ အဆောင်ငယ်တစ်ခုမှာနေရာချပေးပါတယ်။ တောင်ပေါ်ကို ကျွန်တော်တို့ ရှေ့မှာ ရောက်နေတဲ့ မိ သားစု သုံးယောက်ကိုတော့ ရင်ပြင်တော်ပထမဆင့် နှစ်ထပ်ကျောင်းဆောင်မှာ နေရာချပေး ထား တယ်။ တော်ပုံလမ်းအတိုင်း တက်လာပြီး ကျွန်တော်တို့နောက်မှ ရောက်လာတဲ့ ၉ ယောက် ပါ အဖွဲ့ကိုလည်းရင်ပြင်ဒုတိယအဆင့်ကနှစ်ထပ်ဆောင်မှာ နေရာချထားပေးတယ်။ ညအိပ်ဧည့်သည် အားလုံးအတွက်လိုအပ်တဲ့ဖျာ၊ စောင်နဲ့ခေါင်းအုံးတွေပေးပါတယ်။

ပစ္စည်းတွေနေရာချပြီးတော့ ရေချိုးဖို့ ပြင်ဆင်တယ်။ ဇွဲကပင်ရင်ပြင်တော်က အဆင့်သုံးဆင့်ရှိ တယ်။ခလောက်နို့ဘက်ကတက်ရင်ပထမဆုံးတွေတဲ့ အဆင့်မှာ ဆွမ်းစားဆောင်၊ နှစ်ထပ် ကျောင်း ဆောင်ရှိတယ်။ သံဃာတော်များအတွက် ကုဋီ၊ အမျိုးသား/ အမျိုးသမီး ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာ တွေရှိတယ်။ အရင်က ရေလှောင်ကန်တွေရှိပေမယ့် အခုတော့ ရင်ပြင်တော်တိုးချဲ့ဖို့ အတွက် ဖျက် လိုက်ပြီ။ ဒီအဆင့်မှာ ဖိနပ်စီးလို့ရပါတယ်။ ဒုတိယအဆင့်က စေတီ၊ သိမ်နဲ့ ကျောင်း ဆောင် တွေရှိတယ်။ တတိယအဆင့်ကတော့ ဇွဲကပင်စေတီတော်ရင်ပြင်ဖြစ်ပါတယ်။ တော်ပုံလမ်း က တက်ရင်တော့ ဒုတိယအဆင့်ကို တန်းရောက်ပါတယ်။

ရေချိုးပြီးတော့ ရင်ပြင်ပထမဆင့်မှာရှိတဲ့ စားသောက်ဆိုင်မှာ ညစာစားတယ်။ ဒီဆိုင်မိသားစုက တောင်ပေါ်မှာရှိတဲ့ သံဃာတော်များအတွက်လည်း ဆွမ်းကွမ်းနဲ့ ဝေယျာဝစ္စတွေလည်း တာဝန်ယူ ဆောင်ရွက်တယ်။ တောင်ပေါ်မှာတစ်ဆိုင်တည်းရှိတယ်ဆိုပေမယ့် ဈေးမကြီးပါဘူး။

ညစာစားပြီတော့ ရင်ပြင်တော်ပေါ်ကို ပြန်သွားတယ်။ ဇွဲကပင်တောင်ပေါ်မှာလည်း မျောက်တွေရှိ တယ်။ အရေအတွက်မများပေမယ့် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ရတာပါပဲ။ နေဝင်သွားမှာပဲ သူတို့ ရန် က လွတ်ကင်းပြီး နေဝင်ဆည်းဆာအလှကို အေးအေးဆေးဆေး ခံစားလို့ရတော့တယ်။ ရင်ပြင် ကနေ ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင် တောင်ခြေဟိုတယ်ဇုန်ကို မြင်နေရတယ်။ ဇွဲကပင်တောင်ခြေမှာ ရှိတဲ့ ဟိုတယ်တွေကတော့ ကြယ်လေးပွင့်အဆင့်၊ ဈေးကြီးတဲ့ဟိုတယ်တွေပေါ့။ ဧည့်သည်ဘယ်နှစ် ယောက်ရှိလဲတော့မသိဘူး။ ဟိုတယ်တွေကတော့ မီးတွေထိန်လင်းလို့။ အခုလို မီးပျက်တဲ့ကာလ မှာ အခန်းသုံးပုံတစ်ပုံလူရှိမှ ဒီဇယ်ဖိုးရတယ်။ ထက်ဝက်လောက်ပြည့်မှ ဝန်ထမ်းလစာနဲ့ ဆီဖိုး ရ တယ်လို့ ရှင်းပြဖူးတဲ့ ဟိုတယ်လုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်ကို သတိရမိတယ်။

မနက် လေးနာရီထိုးလို့ တောင်ပေါ်မှာ အရုဏ်ဆွမ်းကပ်ဖို့ ပြင်ဆင်ကြတော့ ကျွန်တော် တို့ လည်း အိပ်ယာထ၊ အဝတ်အစားလဲ၊ ပစ္စည်းသိမ်းတယ်။ ပြီးတော့ စားသောက်ဆိုင်မှာ ညထဲက ကြို မှာထားတဲ့ အရုဏ်ဆွမ်းဗန်းကို ယူပြီး ဇွဲကပင်စေတီတော်မှာ မြတ်စွာဘုရားကို ရည်မှန်း ကပ်လှူ တယ်။ ဆရာတော်တွေကိုလည်း အရုဏ်ဆွမ်းကပ်တယ်။ ပြီးတော့ ဆိုင်မှာ ထမင်းကြော်စားပြီး မနက် ၆ နာရီမှာတောင်ပေါ်က ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။

အရုဏ်တက်ချိန်မြင်ကွင်းကို ဇွဲကပင်တောင်ထိပ်ကနေ ရိုက်ရင် မြင်ကွင်းမကောင်းတဲ့အတွက် တောင်ပေါ်ကနေ စောစောဆင်းခဲ့တာပါ။ တော်ပုံရွာလမ်းအတိုင်းနည်းနည်းဆင်းလိုက်တာနဲ့ ညာ ဘက်မှာ တောင်တက်ကေဘယ်လ်ကားစီမံကိန်းနေရာကို ရောက်တယ်။ ဒီစီမံကိန်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး အယူအဆအမျိုးမျိုးရှိနေတာလည်း သိရတယ်။ တကယ်တော့ ဒီလိုစီမံကိန်းမျိုးဟာ တစ်စု ၊ တစ်ဖွဲ့ တည်းက ဆုံးဖြတ်ဆောင်ရွက်သင့်တဲ့ကိစ္စမျိုးမဟုတ်ဘူး။ ဇွဲကပင် နဲ့ ကျိုက်ထီးရိုးတို့လို တောင် တော်မဟာတွေကဘုရားတောင်သက်သက်မဟုတ်ဘူး၊ပြည်နယ်ရဲ့သင်္ကေတ အမှတ်အသားဖြစ်နေ တဲ့အတွက် ပြည်နယ်သူ၊ ပြည်နယ်သားတွေရဲ့ အသံကိုလည်းနားထောင်ဖို့လိုမယ်ထင်ပါတယ်။ လောလောဆယ်တော့ စီမံကိန်းက ရပ်နေတယ်၊ ဘာဆက်ဖြစ်မယ် မသိနိုင်သေးဘူး။

စီမံကိန်းနေရာတောင်စွယ်က အရုဏ်တက်ချိန်ကို ရိုက်ဖို့ အကောင်းဆုံးနေရာဖြစ်ပေမယ့် သွပ်ပြား တွေကာပြီး ပိတ်ထားလို့ ဝင်လို့မရဘူး။ ဒါ့ကြောင့် အောက်ဘက် စိတ္တမဟီစေတီ ရှိတဲ့ တောင်စွယ် ကနေ ဓာတ်ပုံရိုက်ရတယ်။ အဲဒီစေတီဘေးမှာ ၁၉ ၈၉ ခုနှစ်က ပျံလွန်တော်မူတဲ့ ဇွဲကပင်တောင် ပေါ်ကျောင်းဆရာတော် ဦးစန္ဒောဘာသ ရဲ့ အရိုးအိုးဂူရှိတယ်။

နာရီဝက်လောက်ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးတော့ ဆက်ထွက်တယ်။ တောင်တက်ခရီးက ပင်ပန်းသလို အဆင်း ကလည်း မသက်သာဘူး၊ ခြေမချော်အောင် သတိထားရတာပဲ။ တောင်ထိပ်ကို ရောက်အောင် တက်နိုင်ပေမယ့် အဆင်းမတတ်လို့ ချော်လဲ ဒူးကွဲတဲ့သူ၊ အောက်အထိ ဒလိမ့်ကောက်ကွေးကျ သွားသူတွေအများကြီးရှိတယ်။ တကယ်တော့ တောင်ထိပ် ရောက်တယ်ဆိုတာ ခရီးတစ်ဝက်ပဲ ရှိသေးတယ်၊ တက်ထောင်လို့မရသေးဘူး၊ အဆင်းကောင်းအောင်ပြင်ဆင်ဖို့လိုတယ်။

တော်ပုံရွာလမ်းက ပိုပြီး အရိပ်ကောင်းတယ်။ လှေကားထစ်တွေရှိသလို တောလမ်းလေး လို လေ ျှာက်ရတဲ့နေရာတွေလည်း ရှိတယ်။ ခြေလျင်တောင်တက်အတွေ့အကြုံ အပြည့်အဝရတယ်၊ ဒါပေမယ့် တောင်အောက်ရှုခင်းကို မြင်ရတဲ့နေရာနည်းတယ်။ ခလောက်နို့လမ်းကတော့ လှေကား ထစ်သက်သက်တက်ရတယ်။ နေပူတယ်။ ပိုပင်ပန်းတယ်။ ဒါပေမယ့် တောင်အောက်ရှုခင်းကို ကောင်းကောင်းမြင်ရတယ်။ ဓာတ်ပုံရိုက်လို့ကောင်းတယ်။ တကယ်လို့ ကိုယ့်ကားနဲ့ ကိုယ်လာ မယ်၊ ယာဉ်မောင်းပါတယ်ဆိုရင်တော့ တော်ပုံလမ်းကတက်၊ ခလောက်နို့လမ်းက ပြန်ဆင်းတာ အကောင်းဆုံးပဲ။

ဓာတ်ပုံရိုက်တဲ့ စိတ္တမဟီဘုရားကနေ ထွက်တော့ လှေကားဆုံးတဲ့အခါ တောင်စောင်းအတိုင်း ဖောက်ထားတဲ့လူသွားလမ်းအတိုင်းသွားရတယ်။ အဲဒီလမ်းညာဘက်က ချောက်ထဲကို ကိုရင် တစ်ပါး လိမ့်ကျသွားခဲ့ဖူးလို့ “မောင်ရင်လိမ့်ကျ” လို့ခေါ်တယ်။ အဲဒီနေရာမှာ ညာဘက်က ချောက် ရှိသလို ဘယ်ဘက်မှာ တွင်းကြီးတစ်တွင်းရှိတယ်။ ဇွဲကပင်ပတ်ဝန်းကျင် ပင်လယ်ကြီးဖြစ်နေခဲ့တဲ့ အချိန်ကာလက သဘောင်္တွေချည်တဲ့ကျောက်တိုင်ကြီးရှိခဲ့တဲ့နေရာ၊ ကျောက်တိုင်ကြီး ကျွတ်သွား လို့ တွင်းဖြစ်နေတာလို့ ဆိုတာပဲ။ အမှန်ကတော့ ထုံးကျောက်တွေကို ရေတိုက်စားပြီး တွင်းဖြစ် သွားတာပဲဖြစ်မှာပါ။ ဇွဲကပင်ပတ်ဝန်းကျင်ပင်လယ်ဖြစ်နေတဲ့အချိန်ကာလက သဘောင်္ဆိုတာလည်း ပေါ်ဦးမယ်မထင်ဘူး။

အဲဒီနေရာကဆက်ထွက်ရင် ကရင်မောင်နှမ နတ်နန်းကို ရောက်တယ်။ သံလွင်မြစ်အတိုင်း ဘားအံ ကို သဘောင်္နဲ့လာတဲ့အခါ ဇွဲကပင်ကျောက်နံရံမှာ ကရင်မောင်နှမပုံကို မြင်ရတယ်လို့ ဆိုတယ်။ ကရင်မောင်နှမ ကိုလွန်တော့ တောင်တက်လာတဲ့သူတစ်ယောက်နဲ့ ဆုံတယ်။ ရန်ကုန်ကလာတာ တဲ့၊ နောက်မှ နှစ်ယောက်ကျန်ခဲ့သေးတယ်။ ညီမလေးက အတော်မောနေတော့ ပြန်ဆင်းသွား တော့မယ်ထင်တယ်လို့ပြောတယ်။

ကရင်မောင်နှမ ပြီးတော့ ခေါင်းလောင်းကြီးစခန်းရောက်တယ်။ အဲဒီနေရာမှာ အရင်ကတော့ ထိုင် စရာခုံတန်းတွေ၊ဈေးဆိုင်တွေရှိတယ်။အခုတော့အသွားအလာနည်းတော့ ဈေးဆိုင်လည်း ပိတ်ထား တယ် အဲဒီစခန်းကို လွန်သွားရင် ဘယ်ဘက် မှာ လမ်းခွဲတစ်ခုရှိတယ်။ စတီးလက်ရန်းတွေ တပ် ထားတယ်။ အဲဒါက လမ်းသစ် အတက်ပိုပြေတယ် လို့ ပြောတယ်။ အခုတော့ လမ်းပိတ်ထားတယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့မိုးတွင်းကတောင်ပြိုထားလို့ သွားလို့ မရဘူးတဲ့။

အဲဒီလမ်းခွဲအလွန်ကစပြီးအဆင်းကအတော်မတ်တယ်။ လှေကားထစ်တွေရှိပေမယ့် တစ်ချို့ နေရာ တွေမှာ လှေကားတွေကျိုးပဲ့နေ လို့ အတော်သတိထားရတယ်။ တော်ပုံရွာကတက်တဲ့လမ်းမှာ ဒီနေရာက အဆိုးဆုံးနေရာပဲ။ ဒ့ါကြောင့် ဒီနေရာကို ဇွဲသတ္တိစခန်းလို့ခေါ်တာဖြစ်မယ်။ ဇွဲသတ္တိ စခန်း လွန်တော့ ထိုင်နားနေတဲ့ လူငယ်အမျိုးသားတစ်ယောက်နဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် တွေ့တယ်။ ရှေ့ မှာတွေ့ခဲ့တဲ့သူနဲ့တစ်ဖွဲ့တည်းပဲ။ အမျိုးသမီးက ပြန်ဆင်းတော့မယ်လို့ပြောနေတဲ့ အတွက် ပြန် လှည့်မယ့်အစား ဆက်တက်ဖြစ်အောင်အားပေးခဲ့ရတယ်။ အပေါ်ကို မော့မကြည့်ဘဲ ရှေ့ခြေတစ်လှမ်းစာပဲ ကြည့်ပြီးတက်ဖို့ နည်းပေးလမ်းပြလုပ်ခဲ့တယ်။

တောင်ပေါ်က ပြန်ဆင်းလာ တဲ့သူဆိုတာ နောက်တက်မယ့်သူတွေကိုလည်း ကိုယ့်လိုတောင်ထိပ် ရောက်တဲ့အထိ တက်နိုင်အောင် အားပေးဖို့တာဝန်ရှိတာကိုး။ ကျွန်တော့်စကားကြားပြီးတဲ့ အခါ အမျိုးသမီးငယ်လေးက “ မိုတီရပြီ” ဆိုပြီး ဆက်တက်သွားတယ်။ တစ်နေ့က ကျွန်တော့်ပို့စ် အောက် မှာ အကိုဖြစ်သူက ကျွန် တော်နဲ့ တွေ့ပြီးတဲ့နောက် သူ့ညီမ တောင်ထိပ်ကို ရောက်လာ ကြောင်း ကွန်မန့်လာရေးတဲ့ အတွက် ပီတိဖြစ်ရတယ်။

ဇွဲသတ္တိ စခန်းနဲ့ တောင်ခြေ ကြားကတော့ လမ်းလေ ျှာက်လို့ အကောင်းဆုံးပဲ၊ တောရိပ် တောင် ရိပ် ကောင်းတယ်။ အတက်ပြေတယ်။ ကျောက်လွှာတွေ အထပ်လိုက်ဖြစ် နေတဲ့ ကျောက်နံရံကြီး တွေက ဆယ်လ်ဖီ ဆွဲချင်သူတွေအတွက် အကောင်းဆုံးနေရာတွေပဲ။ အထက်ရေတံခွန် ဘုန်းကြီး ကျောင်းမရောက်ခင်နေရာမှာ လူငယ်လေးယောက်နဲ့တွေ့တယ်။ ကောင်လေး နှစ်ယောက်၊ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်၊ အဝတ်အစား၊ ဆံပင် ခပ်မိုက်မိုက် ဒီဇိုင်းတွေနဲ့။ ကိုယ့်ရဲ့လက်ကိုတွဲ၊ ဘယ်သူမှ ကြည့်မနေ နဲ့ဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ့ တက်လာကြတာ၊ သူတို့ကိုလည်း ရှေ့မှာ အခက်အခဲဆုံး နေရာ ရှိတယ်။ အားမွေးထားလို့ သတိပေးလိုက်တယ်။

မေးကြည့်တော့ သူတို့မှာ ရေဘူးကလွဲလို့ ဘာမှမပါဘူး။ ဒါနဲ့ လက်ကျန် ဓာတ်ဆားရည် ထုတ် နဲ့ မုန့်တွေကို အကုန်ပေးလိုက်တယ်။ တော်ပုံလမ်း အထက်ရေတံခွန်နဲ့ တောင်ထိပ်ကြားမှာ သောက် ရေရနိုင်တဲ့နေရာမရှိ၊ ဈေးဆိုင်လည်း မရှိတဲ့အတွက် သောက်ရေနဲ့ အရေးပေါ် စားဖို့ မုန့်တွေ ယူ လာတာအကောင်းဆုံးပဲ။

အထက်ရေတံခွန်ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းက အစဉ်အလာကြီးတဲ့ကျောင်းဖြစ်ပါတယ်။ ဒီကျောင်းကို အင်း၀ နေပြည်တော်မှာ ပရိယတ္တိ စာပေတွေသင်ကြားပြီးပြန်လာတဲ့ ကရင်ဘုန်းတော်ကြီး ဖူးတာ မိုက် (ခ) ဦးနန္ဒမာလာ က သက္ကရာဇ် ၁၁၁၁ ခုနှစ်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ စတင်ထူထောင်ခဲ့တာဖြစ်ပါ တယ်။ မူလကျောင်းဆောင်ကတော့ ပဉ္စမမြောက်ဆရာတော်လက်ထက်မှာ မီးလောင်သွားလို့ မရှိ တော့ဘူး။ အထက်ရေတံခွန်ကျောင်းမှာ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်တစ်ရာကျော်က လှူဒါန်းခဲ့တဲ့ ရာဝင်စဉ့်အိုး ကြီး လေးလုံးရှိတယ်။ အလှူရှင်နာမည်တွေလည်း ရေးထိုးထားတယ်လို့ မှတ်သားဖူးတယ်။ အခု ရှိ မရှိတော့ ဝင်မကြည့်ခဲ့ရဘူး။

အထက်ရေတံခွန်ကျောင်းကျော်လာရင် တောင်ခြေနဲ့ အတော်နီးသွားပြီဆိုတော့ ခြေလှမ်းတွေ ပို သွက်လာတယ်။ လမ်းကလည်း လှေကားထစ်သက်သက်ဖြစ်သွားပြီ။ တောင်ခြေရောက်ခါနီးမှာ အောက်ကတက်လာတဲ့နောက်ထပ်လူငယ်အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့နဲ့တွေ့တယ်။အဝေးကကြည့်တော့ အပျော် သက်သက်လာတဲ့အဖွဲ့လို့ ထင်မိတယ်။ အနားရောက်တော့ ကောင်လေးတွေရော၊ ကောင်မလေး တွေပါ လက်ထဲမှာ နီညိုအိတ်ကိုယ်စီနဲ့ ၊ အထက်ရေတံခွန်ကျောင်းမှာ ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်ငန်း တွေ လုပ်ဖို့လိုတဲ့သဲတွေကို ကုသိုလ်ဖြစ်သယ်လာတာတဲ့။ တောင်ပေါ်က ပြန်ဆင်းလာရင်လည်း လမ်းမှာတွေတဲ့ အမှိုက်တွေ ပြန်ကောက်လာခဲ့မယ်တဲ့။

သူတို့ စကားကြားတော့ တောင်အောက်ကို အန္တရာယ်ကင်းကင်းနဲ့ ရောက်နိုင်ဖို့ပဲ အာရုံရောက် နေတဲ့အတွက် အမှိုက်တစ်စတောင် ကောက်ဖို့ သတိမရခဲ့တဲ့ ကိုယ့်အဖြစ်ကို သတိထားမိသွား တယ်။ အတော်ညံ့တဲ့ ငါပဲလို့ အပြစ်တင်မိတယ်။ လူငယ်လေးတွေကို လေ ျှာ့တွက်လို့မရဘူး။ သူ တို့ ဆီက ပြန်လည်သင်ယူရမယ့် အရာတွေလည်း ရှိသေးတယ်။

တောင်ခြေရောက်တော့ မိတ်ဆွေနှစ်ယောက် စောင့်ကြိုနေတယ်။ ပန်းဝင်လာပြီဆိုပြီး ဓာတ်ပုံ ရိုက်တယ်။ ရည်မှန်းချက်အတိုင်း ခရီးပေါက်၊ ခရီးရောက်အောင်သွားနိုင်တယ်ဆိုပြီး ချီးကျူးတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်နိုင်သလောက် အမှိုက်ကောက်ခဲ့ဖို့ ပျက်ကွက်ခဲ့တာကိုပဲ သတိရနေပြီး အပြည့်အ၀ မပျော်နိုင်ဘူး။

ဆက်လက်ဖော်ပြပါ့မယ်။