ကျဆိမ့် ရင်ထဲဆိမ့်

တပ်မတော်သားမှန်ရင် တပ်သားသစ်သင်တန်း၊ ဗိုလ်သင်တန်းက စပြီး လက်ဖက်ရည်နဲ့ ကြီးပြင်းခဲ့ရတယ်။ လက်ဖက်ရည်ရယ် ၊ ကုလားပဲရယ်၊အာမီရမ်ရယ်ဟာ စစ်သားတွေရဲ့ ဘဝအစိတ် အပိုင်းပဲ။ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ လက်ဖက်ရည်မကြိုက်တဲ့ စစ်သားလို့ မတွေ့ဘူးဖူး။ လက်ဖက်ရည် မကောင်းလို့ကော်ဆဲတဲ့စစ်သားပဲရှိတယ်။

တပ်မတော်မှာတာဝန်ထမ်းဆောင်ချိန်က တစ်ချို့တပ်ခွဲတွေမှာ လက်ဖက်ရည်ဖျော်တာ တကယ်ကောင်းတဲ့ ရဲဘော်တွေရှိတယ်။ တပ်မတော်အချိုခြောက်ကို စိတ်ရှည်လက်ရှည်နှပ်ပြီး ဖျော်တာ အပြင်ဆိုင်တွေလက်ဖျားခါလောက်တယ်။

အဲဒီလို လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်၊ နနွင်းဝါဝါ နဲ့ကြော်ထားတဲ့ ထမင်းကြော်တစ်ပွဲနဲ့ မနက်ခင်း ကို စလိုက်ရရင်တော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ။ စစ်ကြောင်းနဲ့ချီတက်ရတဲ့အခါ နယ်မြေအခြေအနေက လည်းပေးတယ်ဆိုရင် အရာရှိတွေ လက်ဖက်ရည်ကောင်းတဲ့တပ်ခွဲမှာ စုကြတာပဲ။ တစ်နေကုန် ချီ တက်ပြီးလို့ စခန်းချပြီဆိုတာနဲ့ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်များသောက်လိုက်ရရင် မောသမ ျှ အကုန် ပြေတာပေါ့။

ပြန်ကြားရေးရောက်တော့ ပြန်/ဆက်မှာ အရင်က လက်ဖက်ရည်ဖျော်ခဲ့ဖူးတဲ့ ဝန်ထမ်းတစ်ယောက် နဲ့ ကြုံဖူးတယ်။ အရင်က ရန်ကုန်ပလက်ဖောင်းမှာ ခုံခင်းပြီးရောင်းခဲ့ဖူးတဲ့သူဆိုတော့ သူ့လက်ရာ ကလည်း အတော်ကောင်းတယ်။

လက်ဖက်ရည် ကောင်းကောင်းဆိုတာ ဆိုင်ကြီးတာ၊ ခမ်းနားတာ နဲ့ မဆိုင်ဘူး။ လက်ဖက်ခြောက် အမျိုးအစား ၊လက်ဖက်ခြောက်နှပ်တာ ၊ အချိုရည်စပ်တာ နဲ့ ဖျော်ပုံဖျော်နည်းအပေါ်မှာပဲ မူတည် တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကြီးလေ လက်ဖက်ရည်ကောင်းကောင်းရဖို့ ခက် လေလို့ထင်တယ်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ မုန့်တွေ၊ အစားအသောက်တွေမျိုးစုံအောင်တွဲရောင်း တာလည်း လက်ဖက်ရည် အရသာပျက်တယ်လို့ ခံယူတယ်။

လက်ဖက်ရည်သက်သက် ၊ လက်ဖက်ရည်ကောင်းကောင်း ၊ လက်ဖက်ရည်ကို ဇိမ်ခံ သောက် လို့ရတဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင် ရွှေတိဂုံဘုရား၊ အရှေ့ဘက်မုခ် ပိုက်လုံးလမ်းက မိုးမခ မွန်ထမင်းဆိုင်နား မှာ ရှိတယ်။

ဒီဆိုင်ဟာ ဆိုင်းဘုတ်မရှိဘူး၊ မသိရင် ကွမ်းယာဆိုင်လိုလို၊ သော့ပြင်တဲ့ဆိုင်လိုလိုနဲ့ ကျော်သွား မယ့်ဆိုင်။ ဒီဆိုင်မှာ စားပွဲထိုးမရှိဘူး၊ အဖျော်ဆရာလည်းသူ၊ စားပွဲထိုးလည်း သူပဲ။ ဒီဆိုင်မှာ သစ်သားခုံလေးတစ်လုံးနဲ့ ခွေးခြေနှစ်လုံးပဲဆန့်တယ်။ လက်ဖက်ရည်သောက်သုံးသူတွေက သစ် သားခုံနဲ့ ခွေးခြေလေးတွေယူပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဘုန်းကြီးကျောင်းအုတ်စည်းရိုးအရိပ်မှာ ထိုင်ရ တယ်။ ဒါမှမဟုတ် သူ့ဆိုင်နောက်က လှေကားထစ်နဲ့ အောက်ဖက်ကို ဆင်းသွားတဲ့လမ်းကြား လေးထဲမှာထိုင်ရတယ်။

အရှေ့ဘက်မုခ် အာဇာနည်ဗိမာန်လမ်းကနေ ပိုက်လုံးလမ်းအတိုင်း ဆင်းလာရင် ညာဘက်မှာ စိန် ပန်းကျောင်းတိုက်ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ရှိတယ်။ အဲဒီကျောင်းနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ဈေးတန်းရဲ့ ထိပ်ဆုံး မှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှိတယ်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က သူများဆိုင်ရှေ့မှာ အဖီဆွဲပြီး ဖွင့်ထားတာ။

ဆိုင်ရှေ့မှာ Wave Money ဤဆိုင်တွင်ငွေလွဲှပါဆိုတဲ့ ပိုစတာရယ်၊ Mytelpay ဆိုတဲ့ ပိုစတာရယ်၊ ဘာရေးထားမှန်းမသိတဲ့ မြွေရေခွံအိတ်ရယ် နဲ့နေကာလုပ်ထားတယ်။ ဒ့ါကြောင့် မသိတဲ့လူဆိုရင် ဆိုင်ကို ကျော်သွားမှာပဲ။ ဆိုင်ရှေ့မှာ ရှိတဲ့ သစ်သားဘီရိုအပုလေးဟာ လက်ဖက်ရည်ဖျော်တဲ့ ကောင်တာလည်းဖြစ်တယ်၊ ငွေသိမ်းစားပွဲလည်းဖြစ်တယ်။ ဆိုင်ရဲ့ ပစ္စည်းအားလုံးကို သိမ်းဆည်း ထားတဲ့ စတိုခန်းလည်းဖြစ်တယ်။ ဆိုင်ပိုင်ရှင်က ရေတာရှည်လမ်းသစ်ကနေ လာဖွင့်တာ။

လက်ဖက်ရည်သောက်တဲ့ခွက်ကတော့ ပုံစံမျိုးစုံပဲ။ ဝယ်ထားတာရှိသလို လက်ဆောင်ရထားတွေ လည်းရှိပုံရတယ်။ တစ်ခုတည်းသော စားပွဲမှာ ကျွန်တော့်အရင်ရောက်နေတဲ့သူက အပြာရောင်ခွက် နဲ့ သောက်ရတယ်။ ကျွန်တော်က ခွက်အဖြူနဲ့သောက်ရတယ်။

ရေနွေးကြမ်းအတွက်ကတော့ ဓာတ်ဘူးတွေဘာတွေမရှိဘူး။ နို့ဆီခွက်နဲ့ထည့်ပေးတယ်။ အဲဒီ အတိုင်းသောက်ရင်သောက်၊ ဒါမှမဟုတ် လက်ဖက်ရည်သောက်ပြီးတဲ့ခွက်ကို ရေနွေးကြမ်းနဲ့ ကျင်း ပြီးသောက်ပေါ့။ ဒီလို နို့ဆီခွက်နဲ့ ထည့်ပေးတာမြင်တော့ ငယ်ငယ်က ကာကာဆိုင်မှာ လက် ဖက်ရည်ပါဆယ်သွားဝယ်တဲ့အခါ နို့ဆီခွက်နဲ့ထည့်ပေးတာကို သတိရမိတယ်။ ဆေးလိပ်သောက် သူများအတွက်တော့ ဆိုင်ရှေ့တိုင်မှာ ဂတ်စ်မီးခြစ်တစ်လုံးတွဲလောင်းဆွဲပေးထားတယ်။ ဒါကလည်း အုန်းဆံကြိုးမီးရှို့ပေးထားတဲ့ခေတ်ကို သတိရစရာပဲ။

ဒီဆိုင်လေးရဲ့ အဓိက ဖောက်သည်တွေကတော့ တက္ကစီကားဆရာတွေပဲ။ ကားဆရာတွေက ကားကို ရွှေတိဂုံပိဋကတ်တိုက်ဘေးအရိပ်မှာထိုး၊ ကားကြားမှာ ခွေးခြေလေးတွေနဲ့ ထိုင်ပြီး သောက်ကြတယ်။ ရွှေတိဂုံဘုရားက ဝန်ထမ်းတွေ၊ ဒီပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေလည်း ဒီဆိုင်လေး ရဲ့ ဖောက်သည်တွေပဲ။ အများစုကတော့ ပါဆယ်ဆွဲကြတယ်လို့ဆိုတယ်။

ကျွန်တော်ကို လမ်းညွှန်တာလည်း တက္ကစီကားဆရာပါပဲ။ ကျဆိမ့်တစ်ခွက် သောက်ခဲ့တယ်။ တကယ်လည်း ရင်ထဲဆိမ့်သွားခဲ့တယ်။ အခုတစ်လော စိတ်ချမ်းသာစရာတွေ၊ ရင်အေးစရာတွေ များနေတဲ့အချိန်မှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကောင်းကောင်းလေးတစ်ဆိုင်ကိုတွေ့လိုက်ရတာ အချိုပေါ် သကာလောင်းတာပဲ။

ပကာသန မလိုဘူး။ လက်ဖက်ရည်ကောင်းကောင်းတစ်ခွက်ပဲသောက်ချင်တယ်ဆိုရင်တော့ ပိုက်လုံးလမ်းက အမည်မဲ့ဆိုင်လေးကို သွားကြည့်ပါ။

• 

• 

• 

•