ဘောက်ထော်

မြို့ထဲကနေ ဘောက်ထော် မှာ ဈေးသွားဝယ်တယ်ဆိုတာ အတော်ဂွကျကျ နိုင်တဲ့ ကိစ္စပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာတော့ လုံလောက်တဲ့အကြောင်းရှိတယ်။ ပထမတစ်ခုကတော့ ဘောက်ထော်ဈေး။ ဘူ တာရုံလေးနဲ့ မလှမ်းမကမ်းက ဈေးသေးသေးလေးရယ်၊ ဘူတာရုံကိုသွားတဲ့ လမ်းဘေးဝဲယာက ပံျ ကျဈေးဆိုင်လေးတွေရယ်၊ ဒီမြင်ကွင်းက ကျင်လည်ခဲ့ဖူးတဲ့ နယ်မြို့လေးတွေကို သတိရစေတယ်။ ဒါ့ကြောင့် ရံဖန်ရံခါ သွားဖြစ်တယ်။ ဈေးဝယ်တယ်ဆိုတာထက် ဈေးလေ ျှာက်တယ်ဆိုတာက ပိုမှန် မယ်။

နောက်တစ်ခုကတော့ ဒီဈေးလေး နဲ့မနီးမဝေးမှာ မန္တလေး အိမ်စားမြီးရှည်စစ်စစ် ဆိုပြီး ကြေညာ ရောင်းတဲ့ ကျွန်တော့်ရိုးရင်းကြီးရဲ့ မြီးရှည်ဆိုင်ရှိတယ်။ သူ့မြီးရှည်ဟာ မန္တလေးမြီးရှည် စစ်မစစ် တော့မသိဘူး။ မန္တလေးနန်းရှေ့မှာ နေခဲ့ဖူးတဲ့ ကျွန်တော့်အမေ့လက်ရာ မြီးရှည်နဲ့တော့တူတယ်။ အမေက အသက်ကြီးလာတော့ မြီးရှည်လုပ်မကျွေးနိုင်တော့ဘူး။ ဒီတော့ အမေ့လက်ရာ အလွမ်း ပြေ သူ့ဆိုင်ကိုပဲ သွားရတယ်။ ရန်ကုန်မှာအကောင်းဆုံး မြီးရှည်ဆိုင်လို့တော့ မပြောနိုင်ပေမယ့် ကျွန်တော်ခံတွင်းအတွေ့ဆုံးမြီးရှည်ဆိုင်လို့တော့ ပြောလို့ရတယ်။

ဘောက်ထော်ဈေးဟာ ရပ်ကွက်ဈေးဆိုပေမယ့် ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားအရ အရောင်းအဝယ် ကောင်းတယ်။ ကားနဲ့လာဝယ်သူတွေလည်းများတယ်။ သားငါး ၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက်အပြင် လမ်း ဝဲယာမှာမုန့်ဟင်းခါး၊ ခေါက်ဆွဲ၊ အကြော်၊ ကောက်ညှင်းပေါင်း ဆိုင်တွေ၊ အထည်ဆိုင်တွေ၊ အိုးခွက် ပန်းကန်ဆိုင်တွေ၊ ပန်းသည်တွေ၊ ပန်းအိုးဆိုင်တွေ အကုန်ရှိတယ်။ မနက်ပိုင်းဆိုရင် ကားရပ်ဖို့ တောင်အတော်ခက်တယ်။ ဘူတာလေးကတော့ မြို့ပတ်ဘူတာရုံလေးဆိုတော့ ခရီးသည် နည်း တယ်။ သစ်ပင်ရိပ်အောက်မှာ ငြိမ်ငြိမ်ကုပ်ကုပ်လေးနေတဲ့ ဘူတာလေးပေါ့။

ဒီတစ်ခေါက်ရောက်တော့ ဘောက်ထော်ဈေးလည်း ဗိုင်းရပ်စ် ဒဏ်ခံနေရပြီ။ ဈေးဝယ်သူ ကြဲကြဲ၊ လမ်းဘေးဝဲယာမှ ခင်းရောင်းတဲ့ဈေးသည်တွေလည်း နည်းနည်း၊ ဈေးရုံထဲ မှာလည်း စတိုး ဆိုင်၊ အထည်ဆိုင်တွေပိတ်ထားတယ်။ ကုန်ခြောက်ဆိုင်နဲ့ သားငါးတန်းမှာပဲ ရောင်းသူနည်းနည်း၊ ဝယ် သူ ပါးပါးရှိတယ်။ အကြော်သည်၊ ကောက်ညှင်းပေါင်းသည် အတော် နည်းသွားပြီ။ မုန့်ဟင်းခါး ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွေ့တယ်။ မုန့်ဟင်းခါး၊ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ ၊အသုပ် ( ပါဆယ်) ရပြီလို့ ဆိုင်းဘုတ် ဆွဲ ထားတယ်။ ပါဆယ်ဆွဲသူတော့မတွေ့ဘူး။

ဟင်းသီးဟင်း ရွက်သည်၊ ပန်းသည်တွေရှေ့မှာ အရင်ကဆိုရင် ဈေးဝယ်အပြည့်၊ အခုတော့ ဈေးဝယ်ကမူးလို့တောင်ရှုစရာမတွေ့ရဘူး။ ကုန်ခြောက်ဆိုင်တွေက ပြဿနာမရှိပေမယ့် ကုန်စိမ်း တွေ ရောင်း မကုန်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ သူတို့အစားရင်ပူမိတယ်။ တကယ်တော့ အခုလို အချိန် က ဈေးဝယ်လို့မကောင်းဘူး။ ဈေးဆစ်ရမှာလည်း အားနာတယ်။ ဝယ်သူရှားတဲ့အချိန်မှာ တစ်ဆိုင် ကို ဝယ်ရင် ဘေးက ဆိုင်ကိုလည်း မျက်နှာပူတယ်။

ဈေးဝယ်အတော်များများနှာခေါင်းစည်းတွေတပ်ထားတယ်။ ဈေးဝင်ပေါက်နှစ်ခုလုံးမှာ ရေသန့်ဘူး ကြီးအခွံတွေနဲ့လက်ဆေးဖို့ နေရာတွေလုပ်ပေးထားတယ်။ကျွန်တော်ဝင်တဲ့ဘက်ကနေရာမှာ လူတစ်ယောက် ရေဖြည့်နေတယ်။ လက်ဝင်ဆေးရင်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ လို့ပြောတော့ “ ရပါ တယ်ဗျာ၊ ဒီလိုပဲ ဝိုင်းလုပ်ရတာပေါ့” တဲ့။ မြန်မာ့စိတ်ရင်းပဲ။

ဈေးခြံစည်းရိုးမှာတော့ ဗိုင်းရပ်စ်ကာကွယ်ရေးနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အသိပေးချက်တွေကပ်ထားတယ်။ အမှတ် (၁၅) ရပ်ကွက်အတွင်း ဧပြီလ ၃၀ ရက်နေ့အထိ လူစုလူဝေးနဲ့အခမ်းအနားတွေ၊ ပွဲလမ်း သဘင်တွေမလုပ်ဖို့ သတိပေးထားတဲ့ စာတွေ့တယ်။ လက်ဆေးတဲ့အခါ၊ နှာချေ ၊ ချောင်းဆိုးတဲ့ အခါ လိုက်နာရမယ့် အချက်တွေပါတဲ့ ပိုစတာတွေကပ်ထားတယ်၊ ဆိုင်းဘုတ်အကြီးကြီးမှာတော့ ဈေးသည်များလိုက်နာရမယ့် ဇီဝလုံခြုံရေးစနစ်တွေကို အပြည့်အစုံဖော်ပြထားတယ်။

ဘူတာမှာလည်း လက်ဆေးဖို့နေရာရှိတယ်။ ပိုက်ကရေမလာသလို ရေသန့် ဘူး ကလည်း ဖင် ကပ်နေပြီ။ ဈေးမှာလို စေ တနာ့ဝန်ထမ်း ဖြည့်ပေးမယ့်သူမတွေ့ဘူး။ လက်ဆေးစင်ရှေ့မှာတော့ “ ရန်ကင်းမြို့နယ်၊ လွှတ်တော်ကိုယ်စားလှယ်များ၊ မြို့နယ်ဌာနဆိုင်ရာများ၊ NLD ပါတီဝင်များနှင့် ပြည်သူများမှ လှုဒါန်း ပါသည် ဆိုင်းဘုတ်ကြီးချိတ်ထားတယ်။

အရင်က ရှင်းလင်းနေတဲ့ ဘူတာ ရုံ ထဲမှာလည်းမုန့်ဟင်းခါးနဲ့အသုပ်ရောင်းတဲ့ အထမ်းနှစ်ထမ်း၊ စက်ဘီးတစ်စီး ၊ ဆုံလယ် ကုလားထိုင် တစ်လုံး၊ ကလေးပုခက် တစ်ခု နဲ့ အဝတ်ဟောင်းတွေပဲရှိတယ်။ ခရီးသည်မရှိဘူး။ ဘူတာရုံ ဝန်ထမ်း တွေလည်း မမြင်ခဲ့ရဘူး။ လက်မှတ်ရောင်းကောင်တာဘက်မှာတော့ ရထားအချိန်စာရင်း အသစ် ကပ်ထားတယ်။ မြို့ပတ်ရထားဘူတာရုံပြမြေပုံတစ်ခုကပ်ထားတယ်။ ယာဉ်ပေါ်မှာ ဆင်းပြီးတိုင်း၊ ဈေးဝယ်ပြီးတိုင်း လက်ဆေးဖို့ သတိပေးတဲ့စာကပ်ထားတယ်။ တစ်နာရီခွဲမှာ ရပ်နေတဲ့ တိုင်ကပ် နာရီ တစ်လုံးရှိတယ်။ ဖိုင်တင်စင်နှစ်ခုက အပြင်ဘက် စင်္ကြန်မှာရောက်နေတယ်။ ဖိုင်တင်စင်မှာ ဖိုင် တွဲအဟောင်းတစ်ချို့ရှိတယ်။

ဈေးကနေထွက်ပြီးတော့ ရိုးရင်းကြီး ဆိုင်ဘက်ကိုသွားတယ်။ ဆိုင်မရောက်ခင်လမ်းထောင့်မှာ နှစ်ကျိပ်ရှစ်ဆူဓမ္မာရုံရှိတယ်။ အရင်က ဓမ္မာရုံ နံရံကို မှီပြီးရောင်းတဲ့ ထမင်းကြော်ဆိုင်လေးရှိတယ်။ အခုမတွေ့တော့ဘူး။ ဈေးကွက်စီးပွားရေးသဘောအရ ပျောက်သွားပြီထင်တယ်။ ဒီဓမ္မာရုံ မုခ် ဦး တံခါးပိတ်ထားတယ်။ ပိတ်ထားတဲ့တံခါးရှေ့မှာ အမေအိုတစ်ယောက် ဈေးခြင်းတောင်းကို ဘေးချ ပြီး ဓမ္မာရုံဘက်ကို ဦးချကန်တော့နေတယ်။ ဓမ္မာရုံထဲမှာနေ့စဉ် ဝတ်ပြုနေကြထင်ပါရဲ့။ အမေအို ဘေးက ပလတ်စတစ်ခြင်းတောင်းအစိမ်းထဲမှာ ပဲတောင့်ရှည်တစ်စီးထိုးထိုးထောင်ထောင်၊ ပဲကြီး တစ်ထုပ်။

မုခ်ဦးတံခါး မှတော့ ဈေးမှာတွေ့ခဲ့တဲ့ လူစုလူဝေးနဲ့အခမ်းအနားမလုပ်ဖို့ စာကပ်ထားတယ်။ ဘေးနံ ရံမှာ မိမိ ရပ်ကွက်/ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ နိုင်ငံခြားက ပြန်လာသူရှိရင် ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးများကို အကြောင်းကြားခြင်းဖြင့်ကူညီပါ ဆိုတဲ့ဆိုင်းဘုတ်ထောင်ထားတယ်။ မြို့ရွာကို ချစ်ရင် ခိုးကြောင် ခိုးဝှက်မလာဖို့ တိုက်တွန်းထားသလို ခိုးပြန်လာသူတွေကြောင့် ရောဂါဖြစ်ရင် ကိုယ့်မြို့ Lockdown လုပ်ခံရနိုင်တယ်လို့လည်း သတိပေးထားတယ်။

ရိုးရင်းကြီးရဲ့ဆိုင်ကတံခါးတစ်ခြမ်းပဲဖွင့်ထားတယ်။ မကြာခင်ရက်ပိုင်းကပဲ ရိုးရင်းကြီးက ရုတ်တရက် ခွဲခွာသွားခဲ့တယ်။ မခွဲခင်မှာ စိတ်ကပဲလှုံ့ဆော်လို့လားမသိဘူး၊ စာမရေးပဲ သူပြောချင်တာတွေကို ဗီဒီယိုရိုက် ပြီးတင်ခဲ့တယ်။ အခုတော့ ချစ်ခင်သူတွေအတွက် အဲဒီဗီဒီယိုဖိုင်တွေရယ်၊ ဒီမြီးရှည်ဆိုင် ရယ်ဟာ သူ့ကို တသသ လွမ်းစရာဖြစ် နေပေါ့။

အခုအချိန် ဆိုင်မှာထိုင်စားလို့မရဘူး။ ပါဆယ်ဆွဲလို့ရတယ်။ အိမ်ကနေမှာလို့ရတယ်။ ဆိုင်ထဲမှာ မိသားစုဝင်တွေ ဟင်းတွေပြင်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေကြတယ်။ အိမ်အရောက် ပို့ ဆောင်ပေးမယ့် လူ ငယ်လေးနှစ်ယောက်ရှိတယ်။ ပါဆယ်ဆွဲဖို့ စောင့်နေသူတွေရှိတယ်။ ဆိုင် မှာ ထိုင်စားလို့ မရ ပေမယ့် အိမ်ကနေမှာစားသူတွေအတော်များပုံရတယ်။ မိတ်ဆွေ ရိုးရင်းကြီး ခွဲ ခွာချိန်က ကျွန်တော်မရောက်ခဲ့တော့ အခုရောက်တုန်း မိသားစုဝင်တွေနဲ့ စကားပြောချင်တယ်။ ဒါ ပေမယ့် အလွမ်းတွေကို အလုပ်တွေနဲ့ ကုစားနေတဲ့သူတို့ကို ကြည့်ပြီး မှာစရာရှိတာမှာ၊ ယူစရာ ရှိ တာ ယူပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။

နောက်ဆုံးတော့ ဗိုင်းရပ်စ်ကိုက်ခံရတဲ့ဘဝတွေ ရောင်းမကောင်းတဲ့ဈေးသည်တွေအကြောင်း တွေး ရင်း ကားမောင်းပြန်ခဲ့တယ်။ မီးပွိုင့်မှာ စပါယ်ပန်းကုံးတွေ နဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် မီးနီမိ လို့ ရပ် နေတဲ့ကားတွေကြားမှာ ပန်းကုံးတွေကို မြှောက်ပြရင်း သွားနေတယ်။ ဘယ်ကားမှ မဝယ် ဘူး။

ငါဝယ်ရင်ကောင်းမလား၊ ပန်းတွေကို ကားထဲမှာချိတ်ထားလို့ ဗိုင်းရပ်စ်ပါလာရင် မခက်ဘူးလား၊ ငါ့ ကို ကူးရင် ၊ ငါ့မိသားစု၊ ငါနေတဲ့ရပ်ကွက်၊ အတွေးတွေ ဆက်သွားတယ်။ ကောင်လေးက မှန်နားကို ကပ်ပြီး ပန်းကုံးကိုမြှောက်ပြတယ်။ ခေါင်းခါ ပြလိုက်တယ်။ ကောင်လေး မျက်လုံးထဲမှာ ဖြတ်ကနဲ အရိပ်တစ်ခုမြင်လိုက်တယ်။ ပြန်လှည့်သွားတဲ့ကောင်လေးကို မသိချင်ယောင်နေမိတယ်။

မီးစိမ်းသွားပြီ။ ငါ ထွက်လာခဲ့တယ်။ သူကျန်နေခဲ့တယ်။

၅ ဧပြီ ၂၀၂၀