တရုတ်တန်း နံနက်ခင်း

ကျွန်တော့်ကို မနက် ဘယ်နေရာမှာ လမ်းလေ ျှာက်လဲ လို့ မေးလို့ ကြုံရာ လေ ျှာက်တယ်လို့ ဖြေတဲ့ အခါ နောက်ပြောတယ်လို့ထင်ကြတယ်။ တကယ်လည်း စိတ်ကူးပေါက်တဲ့ နေရာကို သွား တာပါ။ တွေးတွေး ဆဆ နေချင်တဲ့ မနက်ဆိုရင် ပန်းခြံတစ်ခုခုကို သွားတယ်။ ဘဝတွေကို မြင်ချင်တယ်၊ အသံတွေကို ကြားချင်တယ်၊ လူတွေကြားမှာ တိုးတိုးဝှေ့ဝှေ့ သွားချင်တယ် ဆိုရင် ရန်ကုန်လမ်းတွေပေါ်မှာ၊ ရပ်ကွက်ဈေးတွေထဲမှာ လေ ျှာက်သွားတယ်။ လမ်းမလေ ျှာက်ချင် ဘူးဆိုရင် ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားအားကစားလုပ်တယ်။

မနေ့ ( စနေနေ့ ) မနက်က ဝါးတန်းလမ်းနဲ့ ဗိုလ်ရွဲ လမ်းကြား အသွားအပြန်လေ ျှာက်တယ်။ လမ်းမကြီးတွေပေါ်မှာ လေ ျှာက်တယ်။ လမ်းသွယ် တွေထဲလည်း ဝင်တယ်။ တရုတ်တန်းမှာ စိတ်ဝင်စားစရာတွေအများကြီးရှိတယ်။မေးခွင့် ရေးခွင့် သာရမယ်ဆိုရင် ပစ္စည်းမျိုးစုံ ပြည့်သိပ်နေတဲ့ ဆိုင်ခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲကနေ ရောင်းဝယ် ဖောက်ကားနေတဲ့ သူတွေ အကြောင်း သိချင်တယ်။ ဆွေစဉ်မျိုးဆက် တရုတ်မုန့်တွေ ရောင်း လာတဲ့ ဆိုင်တွေအကြောင်း ရေးချင်တယ်။ ဘုံကျောင်းတွေ၊ တရုတ်အသင်းအဖွဲ့တွေ အကြောင်း သိချင်တယ်။ ယိုင်နဲ့ နေတဲ့ နှစ်ထပ် အိမ်အိုတွေ သမိုင်းကို စူးစမ်းချင်တယ်။ အဲဒီ အိမ်တွေကို ပြန်လည်ထိန်းသိမ်း ဖို့ အစီအစဉ် ရှိမရှိ သိချင်တယ်။ ပလက်ဖောင်းပေါ်က ကုန်စိမ်းသည် တွေ၊ သားငါးသည်တွေ ရဲ့ အရင်းအနှီးကိစ္စ လေ့လာချင်တယ်။ မဟာဗန္ဓုလ လမ်းပေါ်မှာ တန်းစီနေ တဲ့ ရွှေဆိုင်တွေရဲ့ ကျန်းမာရေးကို မေးကြည့်ချင်တယ်။

တရုတ်တန်း ပလက်ဖောင်းဟာ ရောင်းသူ ၊ ဝယ်သူတွေနဲ့ အပြည့်။ “ အားလုံးကောင်းပါ သည် ခင်ဗျား” လို့ ပြောချင်သူတွေ အကြိုက်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် လမ်းပေါ်မှာ သွားလာ လှုပ်ရှားနေသူတွေ အားလုံးဟာ အတိတ်မေ့နေသူတွေ၊ အနာဂတ်ကို မေ ျှာ်မှန်းကြည့်နိုင်စွမ်း မရှိ သူတွေ၊ ခံစားချက် မဲ့နေတဲ့သူတွေ မဟုတ်ဘူး။ ငါ့ဝမ်းပူဆာ မနေသာ၊ မလုပ်ရင် မဖြစ်လို့ လုပ်နေရတာကို ပျော်လို့ လုပ်နေ တယ်လို့ ပုံသေ တွက်လို့မရဘူး။ လူတွေရဲ့ စိတ်ကို ဖတ်နိုင်စွမ်းရှိတဲ့ နိုင်ငံရေးသမားဟာ အောင် မြင်တာပဲ ဆိုတဲ့ စကားကို သတိရမိတယ်။ တစ်ခုတော့ ရှိတယ်၊ ဖတ်နိုင်စွမ်းရှိပေမယ့် ဖတ်ရဲတဲ့ သတ္တိရှိဖို့လည်း လို သေးတာပဲ။ ဖတ်လည်း မဖတ်တတ်၊ ဖတ်တတ်ဖို့လည်း မကြိုးစား၊ ဖတ်ရဲ တဲ့ သတ္တိလည်း မရှိဘူး ဆိုရင်တော့ ခက်ပြီပေါ့။

တရုတ်တန်း မဟာဗန္ဓုလ လမ်းပလက်ဖောင်းပေါ်က ကုန်စိမ်းသည်တွေ၊ အသားငါးဆိုင်တွေ၊ လမ်းဘေးဈေးသည်တွေ အတွက် ကတော့ ဘဏ်ပြဿနာတွေက သူတို့ နဲ့ ဆိုင်ပုံမရဘူး။ သူတို့ လက်ငင်းငွေသားနဲ့ပဲ ရောင်းတော့ % တွေဘာတွေ တွက် ဖို့မလိုဘူး။ ဒါပေမယ့် ငွေကြေးဖောင်းပွမှုနဲ့ လူတွေ အသုံးအစွဲကျပ်တဲ့ ပြဿနာကတော့ သူတို့ နဲ့ ဆိုင်တယ်။ လူတွေချွေတာတော့ သူတို့လည်း အရောင်းပါးတာပေါ့။ ခေါက်ဆွဲဖတ်၊ မုန့်ဟင်း ခါး ဖတ်တွေရောင်းတဲ့ အမျိုးသမီးကြီးကတော့ “ မုန့်ဖတ်တွေရမယ်၊ အလကားပေးနေတယ်နော်” ဆိုပြီး ခပ်ရွဲ့ရွဲ့ အော်နေတယ်။

လမ်းဘေးမှာ တက္ကစီတွေရပ်၊ ကားသမားတွေစုပြီး စကားပြောနေကြတယ်။ ဆီ ကားသမား တွေ နားသွားလိုက်ရင် ဆီဈေးက တက်၊ ခရီးသည်က ပါး၊ ခရီးသည်ရပြန်တော့ ခရီးသည်ကလည်း အရင် ဆီဈေး နဲ့တုန်းက ဈေးတွေမှတ်ထားပြီး ကားခ တိုးမပေးချင်တဲ့အကြောင်းပြောသံ ကြားရမယ်။ အုံနာတွေလည်း ကိုဗစ် ပထမလှိုင်းထဲကနေ အုံနာခ လေ ျှာ့ယူပေးတာ အရင် တစ်သောင်းပတ်ချာလည်ကနေ အခု ငါးထောင်၊ခြောက်ထောင်ပဲရတော့ လို့ အော်နာ ဘ၀ ရောက်နေတဲ့ အကြောင်း သိရမယ်။ နောက်ဆုံး မှာ ပေါက်ပင် ဘာ့ကြောင့်ကိုင်းရတယ်ဆိုပြီး ဆဲသံနဲ့ အဆုံးသတ်မယ်။

Gas ကားသမားတွေကတော့ အခြေအနေကောင်းမှာပါလို့ မတွေးနဲ့။ သူတို့က Gas ဖိုး သက်သာ ပေမယ့် အုံနာခက အရင်အတိုင်း တစ်သောင်းပတ်လည်၊ အခုတစ်လော မီးပျက်လို့ ဘာလို့ ညာလို့ နဲ့ ဆိုင်မှာ တစ်ခါတန်းစီရင် နှစ်နာရီ။ ပြီးတော့ အခု နောက်ပိုင်း Gas တွေက အရည် အသွေး မမှန်တော့လို့ အရင် က တစ်ပတ်တစ်ခါ၊ နှစ်ပတ်တစ်ခါမှ ( သူတို့အခေါ်) Gas ပြန်ချိန်ရတာ ကနေ အခု ထည့်ပြီးတာနဲ့ ဝပ်ရှော့ ပြေးပြီး ပြန်ချိန်ရတဲ့ အကြောင်း ကြားရမယ်။ တစ်ခါ တစ်လေ မနက်တစ်ခါ ညနေတစ်ခါ ဝပ်ရှော့သွားနေရလို့ ဝပ်ရှော့ဆရာကတောင် အားနာပြီး တစ်ခေါက် စာ ပဲ ပိုက်ဆံယူ တော့တဲ့ အကြောင်း ဟာသနှော ပြောတာ နားထောင် ရမယ်။ ဆီကား နဲ့ Gas ကား ဝေဒနာ မတူပေမယ့် ကောက်ချက်ဆွဲတာတော့ တူတယ်။ နောက်ဆုံးမှာ အဆဲလေးတော့ ပါတာပဲ။

အွန်လိုင်းပေါ်မှာ နာမည်ကြီးနေတဲ့ ဥမ္မာခင်ကိုတော့ လမ်းပေါ်က လူတွေ ကြောက်ပုံ မရဘူး။ လမ်းသွားလမ်းလာတွေ၊ ဈေးရောင်းသူတွေထဲမှာ Mask မတတ်သူတွေအများကြီးပဲ။ သေ ရေး ထက် နေရေးခက်တယ် ဆိုတာ မှန်သလိုပဲ။ လူတွေလည်း နေ့စဉ် ဘဝရပ်တည်နိုင်ရေးကိုပဲ ဦးစားပေးနေရတော့ ကိုဗစ်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ စည်းကမ်းစည်းမျဉ်း ဆိုတာကိုလည်း ခေါင်းထဲ မထည့်တော့ဘူးထင်ပါရဲ့။ ခက်တာက ကိုဗစ် စည်းကမ်းစည်းမျဉ်း ဆိုတာကလည်း ဟိုတစ်ချိန်က ဟိုလူ လုပ်လို့ အရေးယူပေမယ့် ဒီအချိန်မှာ ဒီလူလုပ်တဲ့အခါ ကင်းလွတ်ခွင့်ရနေတာဆိုတော့ လူတွေလည်း အခြေအနေ ကြည့်လုပ်နေကြသလား မဆို နိုင်ဘူး။

သစ်သီးသည်တစ်ယောက်ကတော့ ဆိုင်နီးနားချင်းကို သူ့သမီး ၈ တန်း ကျောင်း သူ အတန်းမှာ ကျောင်းသားသုံးဆယ်လောက်ရှိတာ၊ ဥမ္မာခင်ကြောင့် ရှစ်ယောက်လောက်ပဲ ကျောင်းတက် တော့ တယ်။ ဆရာ၊ ဆရာမတွေကတော့ ဥမ္မာခင်ကြောင့် ကျောင်းပိတ်တယ် လို့လည်း တရားဝင် မပြော ဘူး။ ဒါပေမယ့် တက်ပါလို့လည်း အတင်းမခေါ်ဘူး၊ လာတက်ရင်တော့ စာသင်ပေးတယ်၊ ဆရာ တွေလည်း တစ်လှည့်စီဖျားနေကြသတဲ့။ ဒီတော့ ကလေးကို ကျောင်းလွှတ်ရမလား ၊မလွှတ် ဘဲထားရမလား မသိဘူးဆိုပြီး တိုင်ပင်နေလေရဲ့။

မဟာဗန္ဓုလလမ်းအတိုင်း လေ ျှာက်လာရင်း ၂၁ လမ်းထိပ် ရောက်တော့ ၂၁ လမ်းမှာ ဘဲ ပေါင်း ဆီချက် ကောင်းတဲ့ ဆိုင် ရယ်၊ ဝက်ခြေထောက်စွပ်ပြုတ်ကောင်းတဲ့ ဆိုင်ရယ် အကြောင်း ဖတ် ဖူးတာ သတိရလို့ အဲဒီဆိုင်တွေကို ရှာမယ်ဆိုပြီး လမ်းထဲ ချိုးဝင်လိုက်တယ်။

လမ်းထိပ်မှာက နာမည်ကြီး SP Bakery ဆိုင်ရှိတယ်။ သူ့ဘေး ပလက်ဖောင်းမှာ မုန့်ဟင်းခါး ၊ ထမင်းကြော်ရောင်းတဲ့ဆိုင်နှစ်ဆိုင်ရှိတယ်။ အဲဒီဆိုင်တွေနဲ့ မျက်စောင်းထိုး ညာဘက် လမ်းဘေး မှာ ဆိုင်တစ်ဆိုင်၊ တိုက်နံရံကို မှီပြီး စားပွဲလေးတွေချထားတယ်။ မုန့်ဖတ်တွေ၊ အကြော်တွေ ထည့်ထားတဲ့ မှန်ပုံး လေးတစ်ခု၊ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ ဟင်းရည်အိုးတစ်လုံး၊ ဒန်အိုးတစ်လုံးတွေ့တယ်။ အဖီလိုလုပ်ထားတဲ့ အမိုးလေးအောက်မှာ “ဒိန်ချဉ်ရပြီ” ၊ “နွားနို့ရပြီ” ၊ “ ရွှေတောင် ခေါက်ဆွဲရပြီ” လို့ ရေးထားတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်လေးတွေတွဲလောင်းချိတ်ထားတယ်။ စပို့ရှပ် အနက်၊ ဘောင်းဘီရှည် အနက်၊ ရှေ့ဖုံးခါးစည်း လိမ္မော်ရောင် တူညီဝတ်စုံ နဲ့ ဝန်ထမ်း သုံးလေးယောက် တွေ့တယ်။ အမိုးလေး ရဲ့ အပေါ်မှာတော့ “ SHOOTELAY မုန့်ဟင်းခါး” ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်သေးသေး လေး ရှိတယ်။

ဆိုင်နာမည် နဲ့ ဝန်ထမ်းတွေပုံစံကြည့်ပြီး စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။ ဘဲပေါင်းဆီချက် အစီအစဉ်ကို စွန့်လွှတ်ပြီး ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဆိုင်မှာ ထိုင်လိုက်မှ ဒီဆိုင်က လမ်းဘေးဆိုင်မဟုတ် ဘူး ဆိုတာ တွေ့ရတယ်။ တိုက်နံရံမှာ သံဘာဂျာတံခါးနဲ့ ဝင်ပေါက်တစ်ခုရှိတယ်။ အဲဒီဝင်ပေါက် အတိုင်း ဝင်လိုက်ရင် ဘယ်ဘယ်အခြမ်းမှာ ဆိုင်ခန်းကျယ်ရှိတယ်။ အပြင်က ကြည့်ရင် အထဲမှာ ဆိုင်ခန်း အကျယ်ရှိမယ်လို့မထင်ရဘူး။

ကျွန်တော်ကတော့ ဆိုင်အပြင် ပလက်ဖောင်းပေါ်က ခုံမှာပဲထိုင်တယ်။ စားသောက်ဖွယ်ရာ စာရင်းကြည့်လိုက်တော့ မုန့်ဟင်းခါးအပြင် နို့စိမ်း ခေါက်ဆွဲ၊ ရွှေတောင်ခေါက်ဆွဲ၊ ထမင်းကြော်၊ ထမင်းဖြူနဲ့ ဝက်သား၊ ထမင်းဖြူ နဲ့ ကြက်သား ၊ လက်ဖက်ထမင်း စတာတွေရတယ်။ မုန့်ဟင်းခါး ဆိုင်ဆိုပြီး နာမည်တတ်ထားတော့ မုန့်ဟင်းခါး ပဲ မှာလိုက်တယ်။

ဆိုင်ထဲကနေ လူလတ်အပိုင်းအရွယ် အမျိုးသားတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်။ ပေါက်စီ ပုံးကြီး မလာပြီး ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်နဲ့အတူ နေရာချနေတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကို ဘာလို သေး လဲ လို့လာမေးရာက စပြီးစကားပြောဖြစ်တယ်။ သူက ဆိုင်ပိုင်ရှင်၊ တရုတ်လူမျိုးစစ်စစ်၊ မုန့်ဟင်းခါး က ကိုယ်တိုင်ချက်တာ တဲ့။ အစားအသောက်ဝါသနာပါလို့ ဒီဆိုင်ကို ဖွင့်တာ၊ ဆိုင်နာမည် “ SHOOTELAY” ဆိုတာ တရုတ်ဘာသာနဲ့ “ရှုးတီလေး” မြန်မာလို “ညီလေး” ကို ပြောတာဆိုပြီး ရှင်းပြတယ်။

လူနာမည်၊ မြို့နာမည် ကို အစွဲပြုပြီး ပေးလေ့ရှိတဲ့ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်နာမည်ကို အင်္ဂလိပ် လို ပေး ထားတော့ နည်းနည်းထူးခြားနေတာပေါ့။ နောက်တစ်ခါ အင်္ဂလိပ်ဘာသာနဲ့ ရေးထားပေမယ့် အင်္ဂလိပ် ဝေါဟာရ မဟုတ်ဘူး။ တရုတ်ဝေါဟာရကို အင်္ဂလိပ်လို အသံထွက်ရေးထားတာ ဆိုတော့ ပို ထူူးခြား လာတာပေါ့။ နောက်ဆုံးမှာ ဗမာ မုန့်ဟင်းခါးကိုချက်သူက တရုတ်လူမျိုး ဆိုတော့ အလွန် ထူးခြား သော မုန့်ဟင်းခါးဆိုင် ဖြစ်သွားပြီး “တစ်နေ့သ၌ ကျွန်ု်ပ်သည် နံနက်စောစော စိတ်ကူးတည့်ရာ လေ ျှာက်သွားရင်း အလွန်ထူးဆန်းသော မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်လေးကို မမေ ျှာ်လင့်ပဲ တွေ့ခဲ့ရ သည်” လို့ ရေးရတော့မှာပဲ။

ဆိုင်ပိုင်ရှင်က ၁၇ လမ်းမှာလည်း ကုန်စုံဆိုင်ရှိတယ်။ အခုဆိုင်ကို ၂၀၂၁ ဇန်နဝါရီလကမှ ဖွင့်တာ၊ ဖွင့်ပြီး မကြာဘူး၊ တကယ့် အချိန်နဲ့ တွေ့တာပဲ လို့ပြောတယ်။

စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတစ်ခုကို တိုးချဲ့ ဖို့ ဆုံးဖြတ်တယ်ဆိုတာကိုက လက်ရှိ အခြေအနေကို ကျေ နပ်လို့၊ အနာဂတ်ကို အကောင်းမြင်လို့ ဆုံးဖြတ်တာပဲပေါ့။ ဒါပေမယ့် သူဆိုင်စဖွင့်တဲ့ အချိန် နဲ့ စာရင် အခြေအနေတွေက အများကြီးပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီပဲ။ အကောင်းဘက်ကို ပြောင်းသ လား၊ အဆိုး ဘက်ကို ပြောင်း သလားဆိုတာ ငြင်းခုန်ဖို့တောင်မလိုတော့ဘူး။ ဘယ်လောက် ဆိုးမလဲဆို တာကိုပဲ စိတ်ပူရတဲ့ အဆင့်ရောက်နေပြီလို့ထင်တာပဲ။ သူ့ပြောတာတွေကို နားထောင် ရင်း ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ အိပ်မက်တွေ အကြောင်း တွေးမိတယ်။

မုန့်ဟင်းခါး ရောက်လာတယ်။ ဟင်းရည်က ငါးများများနဲ့ ချက်ထားတဲ့ အရသာပဲ။ ကိုယ်တိုင် က အချိုမှုန့် ရှောင်တဲ့ သူဖြစ်တဲ့အတွက် ဟင်းရည်က အချိုမှုန့် နိုင်းချင်းနဲ့ ဟင်းရည်မဟုတ်ဘူး ဆိုတာတော့ ခံစားလို့ရတယ်။ သို့သော် ကျန်တဲ့မုန့်ဟင်းခါးဆိုင် အားလုံးကို ထိုးဖောက် ကျော်လွှား သွားနိုင် တဲ့ လက်ရာမျိုးတော့မဟုတ်ဘူး။

ဒီဆိုင်လေးက အပြင်အဆင် သပ်ယပ်သန့်ရှင်းတယ်။ ဈေးကလည်း အများစုလက်လှမ်းမီတဲ့ ဈေးနှုန်းပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာ အမျိုးအစားတူ ဟင်းလျာတွေကို ရောင်းတဲ့ ဆိုင်တွေ အများကြီး ဆိုတော့ ဖောက်သည်အသစ်တွေရဖို့တော့ အတော်ရုန်းကန်ရမှာသေချာတယ်။

တကယ်တော့ ဝင်ပေါက် ကျဉ်းကျဉ်းလေးကြောင့် လ ျှို့ဝှက်ဖုံးကွယ်ထားသလို ဖြစ်နေတဲ့ အခန်းလေး နဲ့ သူ့ဆိုင် ဟာ မုန့်ဟင်းခါး ဆိုင်ထက် ကော်ဖီဆိုင်လေး ဖွင့်ဖို့ကောင်းတဲ့နေရာပါ။ ကိုယ်တွေးမိတာကို ဆိုင်ပိုင်ရှင်ကို ပြောဖို့ စဉ်းစားသေးတယ်။ နောက်တော့ ဆိုင်ရှင်ဟာ အရောင်း အဝယ်လောက ထဲက လာတဲ့သူ၊ တရုတ်တန်းမှာနေတဲ့သူပဲ။ ဆိုင်မဖွင့်ခင် သူလေ့လာထား တာတွေ၊ သူ့ရည်ရွယ်ချက်တွေ ရှိမှာပါ။ ငါက ဆိုင်မှာ ခဏလေး ထိုင်ပြီးတာနဲ့ အားလုံး သိတယ် ဆိုတဲ့ ပုံစံမျိုး မပြောသင့်ဘူး ဆိုတာ သတိရပြီး ဘာမှ မပြော တော့ဘူး။

ဆိုင်ကထွက်လာတော့ ပြန်ကြားရေးမှ တာဝန်ယူစဉ်က “လိုအပ်သည်များ ညွှန်ကြားခဲ့ သည်။” ဆိုတဲ့ စာသားကို အားပါးတရ ရေးခဲ့တာတွေ သတိရပြီး မလိုအပ်ဘဲနဲ့ လိုအပ်သည်များ ညွှန်ကြား ခဲ့တာ ဘယ်လောက်များခဲ့ပါလိမ့်လို့ စဉ်းစားမိတယ်။