မႏၲေလးက ျပန္လာျပီးေတာ့ ခရီးထြက္ခ်င္တ့ဲ အရွိန္က မကုုန္ေသးဘူး။ ဒါနဲ႕ ျပီးခဲ့တဲ့ ႏိုု၀င္ ဘာလ တစ္ခုုေသာ တနဂၤေႏြမွာ တြံေတးျမိဳ႕ကိုု ခရီးဆက္ခဲ့တယ္။ ပထမေတာ့ ကားနဲ႕ သြားဖိုု႕ပါ။ ဒါေပမဲ့ Yangon Water Bus က စေန ၊ တနဂၤေႏြ ခရီးစဥ္ ျပန္ေျပးဆြဲေနျပီိလိုု႕ သိရတဲ့အတြက္ စံုုစမ္း ခဲ့ တယ္။ ပရိုုမိုုးရွင္းရိွတယ္၊ လူတစ္ေယာက္ တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ ဆိုုတဲ့ အတြက္ Yangon Water Bus ကိုု ဖုုန္းဆက္ျပီး စာရင္းေပးတယ္။ တနဂၤေႏြ ေန႕ မနက္ ရွစ္နာရီခြဲထြက္မယ္ဆိုုေတာ့ လမ္းသစ္ဆိပ္ခံတံတားေနရာကိုု ရွစ္နာရီ အေရာက္ သြားတယ္။ လက္မွတ္အေရာင္းဌာနက ဆိပ္ခံတံတားထိပ္မွာပဲရိွတယ္။
YWB သေဘၤာက ႏွစ္ထပ္ ၊ အေပၚမွာ ထိုုင္ခံုုေတြရိွတယ္။ လူ ေလးဆယ္ေလာက္ ထိုုင္လိုု႕ ရမယ္ ထင္တယ္။ ၀မ္းထဲမွာ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ဆန္႕မယ့္ ခံုုေတြ ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရီးသည္ အမ်ား စုု ကေတာ့ ရႈခင္းေကာင္းတဲ့ အေပၚထပ္မွာပဲထိုုင္ၾကတာပါ။ သေဘၤာက ရွစ္နာရီခြဲအတိ ထြက္ တယ္။ ခရီးသည္ သံုုးဆယ္ေလာက္ပါတယ္။ မိသားစုု၊ သူငယ္ခ်င္းအုုပ္စုု၊ လူငယ္/လူလတ္စံုုတြဲ မ်ိဳးစံုု ပဲ။ ေရႊဆံေတာ္ဘုုရားဖူးဖိုု႕လိုုက္လာတဲ့ သံဃာေတာ္တစ္ပါးလည္း ပါတယ္။
ခရီးသည္ေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုု မွတ္မိျပီးလာႏႈတ္ဆက္တဲ့သူ ေလးငါးဦးရိွတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဆိပ္ကမ္းနဲ႕ပတ္ သက္တဲ့ ပုုဂၢလိက လုုပ္ငန္းတစ္ခုုက အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ပါတယ္။ သူက တြံေတး တူး ေျမာင္းအေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ ျမန္မာ့စီးပြားေရးကိုု ထင္ဟပ္ေနတဲ့ ႏုုိင္ငံျခား သေဘၤာအ၀င္၊ အထြက္၊ ကြန္တိန္နာအ၀င္အထြက္ ကိစၥေတြေျပာျပတယ္။ ဆိပ္ကမ္း ပစၥည္း အထုုတ္အသြင္း ပံုုျပင္ေတြ ေျပာျပတယ္။ မသိေသးတာေတြ သိရသလိုု၊ သိထားတာေတြ မွန္ တဲ့ အေၾကာင္း အတည္ျပဳေပးတာလည္းရိွတယ္။
ရန္ကုုန္ကေန တြံေတးအထိ တစ္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေမာင္းရတယ္။ ဒါက ေရတက္ ေရ က် အေပၚမွာလည္း မူတည္တယ္။တြံေတး ျမိဳ႕အ၀င္မွာေတာ့ ကမ္းနားတန္းမွာ ပြဲရံုုေတြ ၊ဂိုုေဒါင္ေတြ ေတြ႕တယ္။ ၀ါးလံုုးေတြ စုုျပီး စက္ေလွကပ္ဖိုု႕အတြက္ တုုိင္ေတြလုုပ္ထားတာေတြ႕တယ္။ ျမစ္ဘက္ကိုု ေမးတင္ထားတဲ ့အေဆာက္အအံုုေတြမွာ “ငါးပုုဇြန္ေရာင္း၀ယ္ေရး”၊ “ငါးမ်ိဳးစံုု ေရာင္း၀ယ္ေရး”၊ “ဆန္၊ ဖြဲႏုု၊ ပဲဖတ္၊ ထံုုးနွင့္ ဓာတ္ေျမၾသဇာ ေရာင္း၀ယ္ေရး”၊ “ငါးစာ၊ ပုုဇြန္စာ၊ ပဲဖတ္၊ ဖြဲႏုု၊ ပဲလံုုး၊ ပဲျခမ္းေရာင္း၀ယ္ ေရး” ၊ “အိ္မ္ေဆာက္ပစၥည္းေရာင္း၀ယ္ေရး၊ အုုတ္သဲ ေက်ာက္ေရာင္း၀ယ္ေရး”၊ “စက္မႈလက္မႈ ႏွင့္ တြင္ခံုု လုုပ္ငန္း”၊ “သံထည္ပစၥည္း ေရာင္း၀ယ္ေရး” နဲ႕“xxx စားေသာက္ ဆိုုင္” ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ေတြ ေတြ႕ တယ္။ ျမစ္ထဲက လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ ေတြက တြံ႕ေတးျမိဳ႕ရဲ့ အဓိက စီးပြားေရးကိုု ထင္ဟပ္ ေနတာပဲ။
တြံေတးဆိပ္ကမ္းက ေဘာတံတားတစ္ခုုပဲရိွတယ္။ ေဘာတံတားပတ္လည္မွာ ရန္ကုုန္ – ဒလ ကူးတိုု႕ စက္ေလွလိုု စက္ေလွမ်ိဳးေတြ တန္းစီ ရပ္ထားတယ္။ တြံေတးစက္ေလွေတြက ရန္ကုုန္ ဆိပ္ကမ္းက စက္ေလွေတြနဲ႕မတူဘူး။ ျဖဴ / ျပာ ေရာင္နဲ႕ သစ္လြင္ေတာက္ပေနတယ္။
ေဘာတံတားကေန တက္လိုုက္တာနဲ႕ ျမင္ရတာက ၅ နာရီ ၁၄ မိနစ္တိတိမွာ ရပ္ေနတဲ့ နာရီ စင္ပဲ။ နာရီစင္ရဲ့ ဒီဇိုုင္းကလည္း ျမင္လိုုက္တာနဲ႕ “ ဘာၾကီးလဲဟ” ဆိုုျပီး ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ သြား မယ့္ ဒီဇိုုင္းမ်ိဳးပဲ။ ဒီနာရီစင္ဟာ ၁၉ ၉ ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ျမိဳ႕ေတြမွာ နာရီစင္ေတြ အျပိဳင္အဆုုိင္ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ကာလက နာရီစင္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
ဆိပ္ကမ္းပတ္၀န္းက်င္မွေတာ့ အငွားကားေတြ၊ ဆိုုင္ကယ္ကယ္ေ တြ၊ ေဒသထြက္ ပစၥည္း ဆိုုင္ ေတြ စုုျပဳံေနတယ္။ နာရီစင္နားကလမ္းတစ္ခုုရဲ့ နာမည္က ျမန္မာ ဘာသာနဲ႕ “ ဗိုုလ္မွဴး စိန္လြင္လမ္း” အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႕ “ GENERAL SEIN LWIN ST. ” လိုု႕ ေရး ထားတယ္။ ဒါဟာ ႏုုိင္ငံေတာ္သမၼတ အျဖစ္ ( ၂၇-၇-၈၈ မွ ၁၂-၈-၈၈) ရက္ေန႕ အထိ တာ၀န္ ယူခဲ့တဲ့ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္စိန္လြင္ ( ျငိမ္း) ကိုု ရည္ညႊန္းထားတာဟုုတ္မဟုုတ္ ေမးခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ စိန္လြင္ရဲ့ ကိုုယ္ေရးရာဇ၀င္မွာေတာ့ မြန္ျပည္နယ္ ေပါင္ျမိဳ႕နယ္ဇာတိ လိုု႕ပါတယ္။ တြံေတး ဇာတိ မဟုုတ္ဘူး။ ( လမ္းရာဇ၀င္သိတဲ့လူမ်ား မွတ္ခ်က္၀င္ေရးေပးေစခ်င္ပါတယ္။ )
YWB က ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ခရီးသည္ေတြကိုု ဘတ္စ္ကားအၾကီးတစ္စီး၊ မီနီဘတ္စ္တစ္စီးနဲ႕ လိုုက္ပိုု႕ ေပးတယ္။ ကားက အဲကြန္းကားျဖစ္ျပီး စီးရတာ သက္ေတာင့္သက္သာရိွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တိုု႕ ပထမဆံုုးသြားတဲ့ေနရာက အုုိုုးလုုပ္ငန္းေနရာျဖစ္ပါတယ္။
အိုုးလုုပ္ငန္းေနရာကိုု သြားတဲ့လမ္းက အေတာ္က်ဥ္းတယ္။ လမ္းေဘးဆိုုင္၊ ဆိုုက္ကား၊ ဆိုုင္ ကယ္ေတြၾကားက ခက္ခက္ခဲခဲ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းသြားရတယ္။ အိုုးလုုပ္ငန္းက ေျမစိုုက္ တဲ ၾကီးထဲမွာ လုုပ္တာပါ။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း အုုိးလုုပ္ငန္းလုုပ္တဲ့သူေတြ ရိွေပမယ့္ အေရာင္း အ၀ယ္မေကာင္းလိုု႕ အကုုန္ပိတ္ထားတယ္။ ေသာက္ေရအိုုး၊ ေျမအိုုး၊ အိုုးပုုတ္အရုုပ္ဆိုုတာက ျမိဳျပမွာ အသံုုးနည္း သြားေတာ့ ေက်းလက္ေစ်းကြက္နဲ႕ ဘုုရားပြဲေတြကိုု အားကိုုးျပီး ေရာင္းရတာ ကိုုး။ အခုု အေျခအေနအရ အေရာင္းအ၀ယ္ကပါး၊ ၀ယ္သံုး ရတဲ့ ေျမေစးနဲ႕ ထင္းေစ်းက မိုုးထိုုးဆိုုေတာ့ လုုပ္ငန္းေတြ ပိတ္ကုုန္တာမဆန္းပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ခရီးစဥ္က တစ္ေနရာမွာ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ အခ်ိန္ရတာဆိုုေတာ့ အိုုးလုုပ္ ငန္းအေၾကာင္း ေစ့ေစ့ငုုငုုေမးခ်ိန္မရဘူး။ အိုုးလုုပ္ငန္းကေန ေရႊဆံေတာ္ဘုုရားကိုု ဆက္သြား တယ္။ ေရႊဆံေတာ္ဘုုရားျပီးေတာ့ ေဗာင္းေတာ္ခ်ဳပ္ ဘုုရားကိုု ဆက္သြားတယ္။ ဒါေတြက ေတာ့ သာမန္ဘုုရားဖူးခရီးစဥ္ပါပဲ။
ေဗာင္းေတာ္ခ်ဳပ္ဘုုရားျပီးေတာ့ တြံေတးျမိဳ႕မေစ်းကိုု ပိုု႕ေပးတယ္။ ေစ်းက သေဘာၤဆိပ္နားမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ေရာက္တာ ေန႕လယ္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ျပီဆိုုေတာ့ ေစ်း၀ယ္မရိွသေလာက္ပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ခရီးသည္ေတြကေတာ့ ေစ်းထဲမ၀င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သားငါးတန္းဘက္သြားျပီး ငါး ခ်ဥ္ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ တြံေတးငါးခ်ဥ္က အေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဖက္နဲ႕ ထုုပ္ထားတာမဟုုတ္ ဘူး၊ မ်က္ျမင္ အတံုုးၾကီးကိုု လွီးျပီးေရာင္းတာ။ တြံေတးေရာက္တယ္ဆိုုရင္ ျမိဳ႕မေစ်းထဲက ငါးခ်ဥ္ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္ဖိုု႕ တိုုက္တြန္းခ်င္တယ္။
သေဘာၤေပၚျပန္ေရာက္ေတာ့ မြန္းလြဲတစ္နာရီေက်ာ္ျပီ၊ ခရီးသည္ေတြကုုိ ထမင္းေၾကာ္ တစ္ဘူး နဲ႕ အေအးတစ္ခြက္ေပးတယ္။ ထမင္းေၾကာ္ေတြက ရန္ကုုန္ကေန ယူလာတာဆိုုေတာ့ ေအးစက္ ေန တယ္။ အဲဒီအစား တြံေတးက စားေသာက္ဆိုုင္တစ္ဆိုုင္ကိုု ေအာ္ဒါမွာထားျပီးမွ ေကၽြးတယ္ဆိုု ရင္ ပိုုေကာင္းမလားလိုု႕ေတြးမိတယ္။
အျပန္ခရီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ရယ္၊ စံုုတြဲတစ္တြဲရယ္ သေဘာၤ ၀မ္းထဲမွာ ေန႕လယ္စာ စားရင္း စကားေျပာျဖစ္တယ္။ လူလတ္ပိုုင္း အမ်ိဳးသားက ၀န္ထမ္း ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ ရိွတဲ ့လုုပ္ငန္းငယ္ေလးတစ္ခုုကိုု လုုပ္ေနတဲ့သူ၊ သူ႕ ၀န္ထမ္းေတြကိုု တစ္၀က္စီခြဲျပီး သူ႕ အဆိုု စိတ္အပန္းေျဖခရီး လိုုက္ပိုု႕ ေပးတာ။ စံုုတြဲကေတာ့ ဘာအလုုပ္လုုပ္တယ္ဆိုုတာ မေျပာဘူး။ မွန္းၾကည့္ရတာက အမ်ိဳးသားက ၀န္ထမ္းျဖစ္ပံုုရတယ္။ သံုုးေယာက္လံုုးက ကၽြန္ေတာ့္ ကိုု သိတဲ့သူေတြပါ။
အဓိက ေျပာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လုုပ္ငန္းရွင္အမ်ိဳးသားပါပဲ။ ေျပာျဖစ္တာေတြကေတာ့ ဒီေန႕ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အေပါက္အလမ္းတည့္ေနတဲ့ စီးပြားေရးသမားအနည္းစုု က လြဲရင္ လုုပ္ငန္းရွင္အားလံုုးရင္ဆိုုင္ေနရတဲ့ ကုုန္ၾကမ္းေစ်းတက္၊ ကုုန္ေခ်ာ ေရာင္းအားက်၊ ၀န္ထမ္း ျမဲေအာင္ထိန္းဖိုု႕ခက္ ဆိုုတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါပဲ။ ဟိုုစံုုတြဲကေတာ့ တရားေထာက္ေပါ့။ အဲဒီလိုု ေျပာေနရင္းနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးက “ အန္ကယ္၊ လက္ရိွအေျခအေနကုုိ ဘယ္လိုုျမင္လဲ” လိုု႕ ျဖတ္ေမး တယ္။ သူဆိုုလိုုခ်င္တာက ႏုုိင္ငံေရးအေျခအေနပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကိုု ျပံဳးျပေပမယ့္ ဘာမွ ျပန္မေျဖ လိုုက္ဘူး။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္မေျဖခ်င္ဘူးလိုု႕ ထင္သြားပံုုရတယ္။ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ ပဲ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ႏွစ္ေယာက္ စီးပြားေရးစကား၀ိုုင္းကိုုပဲ နားေထာင္ေန တယ္။
စကားေျပာေကာင္းေနလိုုက္တာ သေဘာၤ ဥၾသဆြဲျပီး စက္ရိွန္ေလ်ာ့သြားမွ ရန္ကုုန္ဆိပ္ကမ္း ကပ္ ေတာ့မယ္ဆိုုတာ သတိထားမိတယ္။ ဒီလိုု နဲ႕ စကားျဖတ္၊ ပစၥည္းသိမ္းတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေမးခြန္း ေမးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကိုု “ ဆိပ္ကမ္းေရာက္ျပီဗ်။ သေဘၤာဆိုုတာ ေမာင္းခြင့္လက္မွတ္ရိွတဲ့သူပဲ ေမာင္းရတယ္၊ ဒါမွ သြားခ်င္တဲ့ဆိပ္ကမ္းကိုု ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္တယ္။ ခင္ဗ်ားတိုု႕ ကၽြန္ ေတာ္တုုိ႕လိုု ခရီးသည္ေတြလည္း စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ေမာင္းခြင့္မရိွတဲ့လူ အတင္းတက္ေမာင္း ရင္ ေသာင္တင္တာ၊ သေဘာၤတိုုက္တာျဖစ္မယ္၊ ခရီးသည္ေတြလည္း မေက်နပ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ” လိုု႕ ေျပာ ရင္း ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ စကားျပန္မေျပာဘူး။ အေတြးဆက္ေနတဲ့ပံုုပဲ။
Ye Htut's Blog 
Twantai was one of the destinations for the tourist, expecially for those who are genuinely interested in Myanma culture. A street lacking Gucci sign is no no for Chinese and Russians.
LikeLike